hani bazen

hani bazen insan böyle oturup kalır ya bir yerlerde. sebepsiz, bilinçsizce. yenilmiş gibi hisseder ya ama hangi savaşta yenildiğini de bilmez. ne için ne yaptığını ya da neler yapmadığını bilmez. belki de ayırt edemez, kafası dopdoludur da bir türlü toparlayamaz oraları. böyle sokak lambaları yanar turuncu turuncu, kaldırımın kenarında oturursun, kalkasın da gelmez hava da soğuktur halbuki, annenin babanın ya da ne bileyim ablanın abinin dediği şey gelir aklına:
" kalk, soğuk oralar. üşütürsün, çocuğun da olmaz bak."
böyle yüzünde de küçük garip bir gülümseme oluşur. hareketlenirsin gayri ihtiyari ama kimse yoktur, hatıralarla idare ediyorsundur. kalkıp gittiğinde göreceğin bir şey yoktur ve bir an olur, bu dokunur.
ama hani bazen kaldırımdan düşersin, oturduğun yerden böyle tam. eylemsiz gibi gözüksen de kim bilir içinde neleri halletmeyi, neleri anlamaya çalışıyorsundur, içinde bir ağaç varsa eğer fırtınayla kökünün çatırdadığını duyuyorsundur. belki de bu yüzden düşersin oturduğun kaldırımın kenarından. yükseklik de yok oysaki, canın yanmaz yani. ama işte kalkamazsın, düştüğün yerde kalakalırsın. kimse de gelmez, bir tane insan geçmez. turuncu lambalardan ayıramazsın gözlerini, soğuğun kokusuna karışırsın sanki. o gün gezdiğin dolaştığın yerleri hatırlarsın, belki de yaptığın işleri. hepsi senden ayrı sana yabancı olur ya bazen, kafan karışır ne oluyor diye, belki de hiçbir şey yapmamışsındır dışarı çıkıp düşmek haricinde, önemli de değil aslında.
düştüğün yere bakarsın, yanına, ötene, gökyüzüne falan, kalkman gerektiğini bilirsin de kalamazsın orada oracıkta çünkü, kendinden uzakta ve vazgeçmiş gibi.
hani bazen, anlarsın ya hep aynı yerde düştüğünü.
aynı yerde, aynı yere düştüğünü.