antarc yazar profili

bugün okulumun kütüphanesinde kitapları incelerken dan brown'ın dijital kale kitabının arasından 2 tane fotoğraf çıktı. bir annenin ve bebeğinin fotoğraflarıydı. acaba gerçekten kitap ayracı olarak mı kullanıldı?

(bkz: axe alert)*

eğer ölüm sonrası bir boşluksa en çok sevdiğim insanları bir daha görememe düşüncesi çok korkutuyor. insan kendini çok kötü hissettiğinde dine adayabiliyor bütün benliğini. sevdiğimiz insanların bizi gökten izlediğini düşünebiliyoruz. ama ya gerçekten yerin altında sadece çürüyorlarsa? ve sonsuz bir boşluktalarsa? onlar ile asla buluşamayabiliriz. en çok korktuğum da bu. onlarla yeniden buluşmak istiyorum, ama kendimi bir anda sonsuz bir karanlıkta bulabilirim. belki de başka bir yerde? who knows

uzun süredir sadece uyuyup uyanıyorum. kendimi uzun süredir iyi hissetmiyorum. daha sonra hayat benimle dalga geçermiş gibi başka ağır olaylar da yaşadım. okulların açılması ile bir nebze kendimi başka şeylere yönlendireceğimi umuyorum. okul ve dersler dışında kendimi bu düşüncelerden uzaklaştırmak için uğraşıyorum. sürekli olarak müzik dinliyorum. (spotify istatistiklerini çok merak ediyorum) sonra sürekli olarak kitap okuyorum. başka dünyaların hayatlarını okumak güzel oluyor. bu ikisi bir tür kaçış mekanizması gibi benim için. kendimi bir nebze iyi hissettiriyor.
bakalım bu sonbaharda kaç kitap okuyacağım?
aklımdan o düşünce çok geçti. bazen sanırım o gece bu gece dedim. deneyip vazgeçtiğim zamanlar oldu. bazen düşününce kendimi çok bencil hissediyorum. destek olmam gereken çok önemli insanlar var. ve ölsem nereye giderim ki? ya sadece karanlık olursa? ya bir boşluğun içinde sonsuza dek durursam? ya sevdiklerimi bir daha göremezsem?
gün içerisinde çok fazla ilaç alıyorum. bir yıldır hala iyileşmeyen bir rahatsızlığım var. testlerde kötü bir şey çıkmayınca beni psikiyatri'ye yönlendirdiler. her hafta çarşamba gidiyorum. anksiyete ile yaşamak cidden çok zor. teşhisim mayıs'ta konuldu. meğerse yıllardır yaşıyormuşum. küçük bir olayın sizi tir tir titretmesi çok zor bir şey. mide bulantımı artırıyor. başımı ağrıtıyor. bacaklarımı titretiyor. tırnaklarımın etrafındaki deriyi yoluyorum. elimde değil ki. titremesi geçince üzerine inanılmaz bir yorgunluk çöküyor. hayatımı zehir ediyor. saçma sapan şeylere takarak en güzel yıllarımı harcıyor gibi hissediyorum.
hayatımın her dakikasını derealizasyon ile geçiriyorum. yaptığım şeyler var ama kendimi hayatta gibi hissetmiyorum. gittiğim yerler tanıdık gelmiyor. ben kendime tanıdık gelmiyorum. ekrandan bir oyunu izler gibiyim. şu an yazdığımda bile kendimi dünyadan çok soyut hissediyorum. içtiğim çayın tadını düzgün alamıyorum, tadını çıkaramıyorum. mesela çarşıda gezerken bir anda kopuyorum. otobüste gidiveriyorum. ''neredeyim ben, ne yapıyorum şu an ya'' diye düşünüyorum. gittiğim kahvecide hep acı kahveler içerim. severek de içerim ama yine de hiç bir şey hissedemiyorum. doktorumun derealizasyon için verdiği egzersizleri de yapıyorum ama hiç değişiklik olmuyor gibi hissediyorum. hayatta hissetmek için başka ne yapabilirim ki?

not: badem sütlü iced latte güzeldir. tavsiye edilir. mideyi de çok zorlamamak lazım *

kendini mutlaka belli eder.

''seninle gurur duyuyorum.''

bürosundan getirdiğimiz bilgisayarından yazıyorum şu an. onun kazağını giyiyorum.
gideli tam bir ay oldu. annem ile gözlerimizin önünde gitti. doktorun hastayı kaybettik demesini, babamın yere yığıldığında nefes alamadığından dolayı çıkardığı horultular hala kafamdan çıkmadı.
morg da onu görmek için gelmiştik. örtüyü açtıkları zaman onun hiç değişmediğini gördüm. saçıyla burnuyla kendisi orada yatıyordu. buz gibiydi, ve gül suyu kokuyordu.
adliyede onun için yapılan törende ''bunlar ne olur bir rüya olsun'' diye çok bağırdım. o benim ne kadar tartışsak da, atışsak da ölemezdi babamdı o.
keşke bu kadar erken aramızdan ayrılmasaydı. bir uzvum eksik olarak büyümeye devam edeceğim.
babam yaptığı bazı planları sürekli olarak ertelerdi. ama kendi sağlığını bile erteledi, tedavilerini başka zamanlara aldı, başka işlere odaklandı. babam çok meşgul bir avukattı. bu yüzden ben büyürken çok yanımda olamadı. ama boş vakti olduğu zaman sinemaya giderdik ve bilgisayarda oyun oynardık. çok fazla seri bitirdik. ama ondan çok şey öğrenebilirdim diye düşünüyorum. küçükken ''babam en azından hayatta ve onu göremesem de bir şeylerle uğraşıyor'' diye düşünürdüm. ama artık yok. mezarında yatıyor.
gömüldükten sonra onu ziyarete gittiğimde ölümü tam olarak anlamıştım. hani, babam orada tabutunda yatıyor. bedensel olarak burada, ama uyanmayacak. ve zaman geçtikçe bedeni çürüyecek. çok ürkütücü.
eskiden ailecek bayramlarda annemin memleketine gitmeden önce mezarlığa dua etmek için uğrardık. bir gün dedemin yattığı yerin yanına babamın gömüleceğini hiç düşünmemiştim.
şu an birlikte 20 yılın özlemini giderdiklerine eminim.
umarım gittiğin yerde huzurlusundur baba.

wiped out! - the neighbourhood

insanın hayat kalitesini düşürür. hayattan zevk alamayacak duruma getirir. sürekli olarak en anlamsız şeyleri sürekli olarak düşünmek, insanı inanılmaz yoruyor. insanların ''boş ver kafaya takma ya'' demesi de hiç yardımcı olmuyor. elimde değil ne yapayım? ve kendimi nasıl durdurabilirim bilmiyorum. bazen çok kötü olursam müzik dinliyorum, deneyebilirsiniz.