banucabirhayat yazar profili

'kafacıların çocukluk kafası' olarak tanım girdiğim başlık. *

20 yıl sonra elime bir kalem bir kağıt alarak katıldığım serüvendir. o zamanlar orta iki derdik şimdi 'ne diyoruz?' bilmiyorum. işte tam o sınıfta bir sene yeteneklerimi ölçmeye çalışıp bir iki yarışmaya katılıp sonra tam olarak neden olduğunu bilmemekle birlikte kendisine küstüğüm şeyler toplamıdır.
yeteneği olanlar devam etsin efem. ben her şeyden az az takıldığım için malum akılda beş karış havada hemde maymun iştahlı olunca bir hobi ya da yetenek vs üzerinde çok sebat edemiyorum.
siz benim gibi olmayın. saygılar, sevgiler.

bıcı bıcı saati.



istanbullu misafirlerimiz duşlarını aldı manzara izliyor. ben de onları.

minik olan neşeli ayaklardaki ramon gibi.
çok komik hareketleri var. bebek diyorlar ama bana cüce kuş gibi geldi.

gece bey diyeceksiniz!

bu sabah yürüyüşte denk geldik kendisiyle.
mivv mivv susmadı.
baktık, bekledik anne yok çokta minik.
amann ha 3 ha 4 dedim kaptım geldim eve.
banyomuzu yaptık, ilaçlarımızı süründük şimdi uyukluyoruz.

bu arada yolda bir teyzeyle denk geldik.
'ay kara böcük, neyi var kedinin'? dedi.
'yeni buldum' dedim.
'ayy uğur getirsin sana' dedi.
nasıl hoşuma gitti. kalbim yumuşacık oldu.
hoş geldin gece hoş geldin...

üç tane bıraksam olur mu? diye soracağım başlık gibi başlık.

yanlarında olmaya, öpüp, koklamaya gerek yok. fotoğraflarını görmek bile yetiyor enerjimizi yükseltmeye. ama ama ama çok büyük müjde ki dün çocuklarıma kavuştum. bugün zamanımı onlara ayırdım. pek yoğun zamanlar yaşıyorum lakin baktım bir haftalık ayrı kalış pek yaramamış, bana da onlara da.
birisi bizi gözetliyor ve inceden inceye ben bu işi nasıl bozarım diye düşünüyor.
derken olayların geldiği nokta.




ve dövüşürken uyuyakalış.




dövüşmen uyuyagalın guzularım. uykusuzluk sinir yapabilir.
uyursak dünya daha güzel bir yere dönüşebilir. bolca uyuyun. ama ayakta değil. sevgiler.

bu ışıltılı hayatı ben seçmedim!

haftanın ilk günü evlere sığamıyordum.
nasıl eğleniyorum nasıl püfff...
bakın kanıtı.

çay var içen mi?

benim canım yavrum ne kadarda misafirperver.


annecim azcık sevebilir miyim? azcık öpüp koklayabilir miyim? minicik ısırabilir miyim? biraz yutsam azıcık küçücük lütfen.


ev kalabalık. bety ve casper ara ara görünüp genelde saklanıyorlar. kuşları görmediler bile. biraz tedirgin biraz meraklılar.

cokcok hep dibimizde. o da sevsin beni bu da sevsin beni modunda. ara ara kuşlara miyuvv atıyor. hayır annecim yemek değil o o kardeş diyorum. kabul ediyor gibi görünüyor ama yok inatla havayı kokluyor, koşturuyor belki bana verirler mi acaba diye hevesleniyor. ikna edeceğiz sanırım.

yine çok sıcak bir hava.
hafiften de keyfim yok gibi.
az biraz gündeme bakayım dedim böyle oldu.
neyse ki şunlar var.
insan görünce bile pamuk gibi oluyor.
patilerini, burunlarını ısırası geliyor insanın.

sabah kahvemi içtim.
kahvaltı yapasım yok.
hayır biri de demiyor anneme kahvaltı hazırlayayım.

zaten dün gece aldım karşıma konuştum bakın dedim. bu böyle olmaz en azından bir çamaşır asın, bulaşık yerleştirin yahu en azından kapı açın. hoş kitli değilse onu yapıyorlar sağ olsunlar. neyse işte bir su getirin yok anca gelen suya dil atın. arkadaşım senin de suyun var orda ben gelip senin suyuna saldırıyor muyum? suyu doldurup getiriyorum sehbaya daha ben yudum almadan hop oradalar. bakın dedim bu böyle olmaz kendinize çeki düzen verin yoksa yaş mamalarınızı keserim. şimdilik kabul etmişe benziyorlar dinleyip kafa salladılar.

gerçi bety bugün vukuat yaptı. kendileri hasta haliyle bir de aşk istediği için garip gurup hallere büründü. köşede görmüş olduğunuz canım kaktüsümün kumlarını eşelemiş ben geldiğim an çişini yapıyordu. totosuna şaplağı yedi ama durum vahim. kısırlaştırma yapamayız başka ilaçta kullanamıyoruz iğne vurduralım biraz ertelesin. evde, odalarda yakışıklı bir kedi var sanıyor sanırım sürekli kapıları tırmalıyor. aç diye. hep bir seslenme edası arkadaşım yok kimse neden anlamıyorsun diyorum. 'miaaavvvv' oldu hanım oldu. burası türkiye kır dizini otur vallahi yollu derler diyorum 'maaauuuvvvv'.

genel için olmasa da bir kısım türk insanını kapsayan şeyler. *

sanat

bilim*

??? *

bilim

rekabet

felsefe

bebek bakıyorumdur.
son bir saatim şu şekilde.

uyanmış ona yuva yaptığım çamaşır sepetinde mızırdanıyordu. hayır miyavlamıyor, miyavlamayı bilmiyor, mızırdanıyor.

neyse ki ben biliyorum miyavlamayı.
yatağın altına kaçtı. gel annecim gelmez. çık annecim çıkmaz. eski taktik araçlara kaçan minnakları çıkarmak için miyavlardım. bundada işe yaradı. miyavı duyunca tası tarağı toplayıp çıktı dışarı. bir sürtünmeler, bir sev beni aman yapmalar. ohooo daha çok işimiz var ufaklık. neyse kıyamadım az sevdim.

hemen aç karnını doyurduk tabi. yaş mamayı kutusundan çıkarmamı beklemeden üstüme tırmanmaya başladı. sakin ol şampiyon bıdık.
antibiyotiğimizi içtik, vitaminlerimizi aldık, kremimizi süründük, uykuya daldık. mide hassasiyeti olanlar yıldızı okumayınız efem. *

ee çocuğu uyuttuk.
sıra sabah kahvesinde.
bi kahve?

gökyüzüne şeker serpmiş birileri.
eni konu bir avuç şeker nasıl boyamış uçsuz bucaksız semayı.
manzara muazzam...
çayımı aldım, şekerim zaten malum.
durdum seyre...
ohh be keyif bende.
herkeslere keyifli akşamlar...
çaylar benden, buyrun efem. bir tutam gökyüzü katıp içersiniz.

bir fotoğraftan daha fazlasını paylaşmak istediğim başlıktır. besleme bölgemde baktığım minik bir kız çocuğunun hikayesi bu. bety'nin hikayesi. bety çok güçlü bir kız çocuğu. o bir sokak canıydı. bugün benim iki oğlumun, biricik kız kardeşi oldu. benimse savaşçı, yaralı, ürkek ama yılmayan koca yürekli minnak kızım.. . hiç yılmadı, hiç vazgeçmedi. en kötü günümüzde bile oyun oynama ve beni sevin hallerindeydi. biz ondan umudumuzu kestik. ama o umudunu hiç kaybetmedi. bu hikaye bety'nin zaferiyle sonuçlanacak. lütfen iyi dilek ve dualarınızı esirgemeyin.



yoğun kar yağışı olduğu bir gün aldım yine mamalarımı tıngır mıngır başladım sahil bandında besleme yapmaya. sisli, karlı çok soğuk bir gündü. ilk görselden bir iki gün sonraydı bu bahsettiğim gün. (ilk görselde gri minnak bety) rutinimi devam ederken bir yandan mamalarımı veriyor bir yandan oralarını buralarını mıncırıyordum. (acık canlı severim ben. hele evdekilerin vay haline kollarını bacaklarını ısırır. totişlerini mıncırırım.) derken bety kızı gördüm uzaktan. boylu boyunca uzanmıştı karlara. koştum aldım kucağıma yarı baygındı. o günü o korkuyu anlatamam. hemen canım veterinerim, kıymetli abimi (bugün aramızda değil malesef.) aradım hemen gelip beni aldı. ilk teşhis ciğerlerini üşütmüş şeklindeydi. tedaviye başladık. bir iki hafta tedavisini sürdürüp sonra sahiplendirmeye karar verdik kendisini.



bir kaç gün içinde vücudunda hızla büyüyen kitleler fark ettik. henüz üç hafta olmamıştı ki göbeği artık yerleri süpürüyordu, yaralar açılıyordu göbeğinde yaraları iltihap yapıyordu. ne yaparsak yapalım ağrısını dindiremiyor, büyümeyi engelleyemiyorduk. 2 ayımız bu şekilde geçti. artık gün sayıyorduk. ölecek diye başında bekliyor, göz yaşımızı tutamıyorduk hasan abiyle. kliniğe yatıralım senin elinde ölmesin o acıyı bir kere daha yaşama dedi. (daha öncede kazalı çenesi kırık bir canımızı 4 ay tedavi etmiş sonra aniden bir gece kaybetmiştik ve bu bizi mahvetmişti.) onun psikolojisi ve iyileşme süreci için yanımda kalmasının daha doğru olduğuna karar verdik sonra. klinikte yalnız kaldığında strese girecek ve belki hastalık daha hızlı ilerleyecekti.



bir gece rutin kontrollünde bezelerin yumuşamış olduğunu fark ettim. hemen aradım hasan abiyi sevinçle karşıladı sabah koşa koşa gittik kontrole. ve mucize küçülmeye başlamıştı bezeler. bir hafta sonra asıl mucizemizi verdi abimiz. böyle giderse bayramda ameliyatımızı olacak sağlığımıza kavuşacağız diye. ameliyat gününü erteleme kararı aldım. şehir değiştireceğim abi yeğenimin nikahı var ben yokken ameliyatlı ameliyatlı kalmasın evde tek başına kuzucuk 2 hafta sonra yapalım ameliyatı dedim. olur olur hem bezeleri küçülür hem biraz daha hazır olur ameliyata dedi. zaten son sözleri bunlar oldu o hafta hasan abiyi kaybettik. bety'nin umudu, ilçemizin sokak canlarımızın babasını uğurladık böylece. bety hala ameliyat olmadı. ama durumu pek iyi. 1 haftalık ayrılık sonrası yarın kavuşuyorum yavruma. eğer hasan abimiz olsaydı c.tesi günü ameliyatını olacaktı. yine olacak tabi onu emanet edebileceğim birini bulduğumda. seni hiç unutmayacağız yüreği kocaman sokak çocuklarımızın şefkatli babası. özlemle...

pazar kahvaltısı denilince ilk akla gelen tabi ki kalabalık bir masadır. her manada tabi masanın üstü ve yanları kalabalık olacak. lakin uzun yıllardır nadir zamanlar dışında benim için bu durum söz konusu değil. ama yine de enerji emdiğini, mutluluk süpürdüğünü düşünmüyorum. insan kendiyle yaptığı bir kahvaltıdan neden böyle bahsetsin ki? hele de kendini seviyorsa. yani işin aslı kalabalık ya da yalnız olmakla bir problemim yok beden ve ruh sağlığımda sorun yoksa ben her türlü kendimle zaman geçirmekten keyif alırım. bu sabah kendime güzel bir sofra donattım, çay demledim terasımda manzaraya karşı harika bir kahvaltı yaptım.
kahvaltım serpmeydi ama siz yinede serperken dikkat edin. *

çaylar banuca'dan buyrun efem.

sözlüğe tanım girerken canım anam başımda belirdi 'hadi kalk kahvaltıyı sahilde yapalım' dedi. hah dedim içimden tamda evden çıkma modundayım. uyumuşum o ara yarım saat sonra yine geldi 'hadi gitmiyor muyuz? ablanlarıda aradım, abinde uyandı, kalkta gidelim' off bir tuşum olsa da görünmez kadın moduna geçsem. olmadı kalktık geldik.

yıllar sonra yeniden aileyle yaşama fikri ilk başta iyi bir fikir gibi gelmişti aslında. aile derken bir annem var hoş. o da 2 senedir güya benle kalıyor ama toplasan 4 ay bende kalmıştır. neyse işte o kadar alışmışım ki insansızlığa ilk bir haftadan sonra zor gelmeye başlıyor.

şimdi çay içiyorum görüldüğü üzere onlardan biraz uzağa oturdum. umarım yanlış anlıyorlardır hahah.

anı yaşıyoruz.

yer bir anda kayabiliyor ayaklarımızın altından.
akılda yaşayamadıklarımız.
nafile mi, yoksa yeniden bir şans verilir mi?
film şeridi yok gözlerin önünde, çaresizlik var, yaşanmak isteyipte yaşanamamışlıkların pişmanlığı var, belki geç kalmışlık var...

evet bir şans daha.
peki şimdi nereden başlasak yeni hayata?
nerede kalmıştık?

anda.
siz de buyrun beklerim.

kadın yazarların takipçi ve beğeni sayısının çok fazla olduğunu ima eden ve hazmedemeyen kişilerin duyar kasmadığı başlık.

155'i ararın.

takipçi sayım polis imdatta.

ayrıca bir kurtulun şu kompleksten yahu. neymiş efem 'kodonloron tokopço soyoso orkoklordon çok olmosu' hiç kendi tanımlarınızada bakmıyorsunuz değil mi?

ben iki aydır buradayım neredeyse günlük 20 saat online olduğum zamanlar oldu. bir çok başlıkta kısalı uzunlu tanımlar yaptım. her şeyi geçtim yazmaktan çok okuyor, okuduğumda hoşuma gidenleri beğeniyorum.

ben ve tanıdığım bir çok kadın yazar arkadaşım burada ciddi zamanlar harcıyor ve gayet fazlaca tanım giriyor. bu kadar şeye rağmen beğenilmemizin ve takip edilmemizin tek nedeni kadın olmamız değil mi?

ayrıca şuda var ben eminim ki takip edildiğimden daha çok takip ediyor ve beğeni yapıyorum. bir köşede durup suya sabuna dokunmayıp sonrada cinsiyetçi bir söylemle insanların algılarına oynamayın.

velev ki kadınım diye öyle size ne?
bu da mı gol değil beee?

yahu ayrıca bence kadın takipçim daha fazla ben de genelde kadınları daha çok takip ediyorum. çünkü kendime yakın düşünce, söylem ve tanımları olan kişileri takip etmeyi tercih ediyorum. şimdi ben bu tarz söylemleri olan bir insanı neden takip edeyim? ayrıca çok sevdiğim erkek yazar arkadaşlarım da var. cinsiyetçi olmayan her başlığa 'doyor kosmoyon yoo' yazmayan.

aha da bu kadar duyar yeter bu başlığa. gidem de biraz başka başlıklara duyar kasam çavv.

ruhumuzun savrulduğu kıyıların ekran görüntüsü.

flaşh tv kafasından istiyorum. 7/24 zılgıt atıp, halay çekip, pul yığını halinde dolaşmak istiyorum. halayda bulduğum hayırlı bir kısmetle evlenip,halay başından emekli olmak istiyorum. 'halaydan inciler' kitabımı halkla buluşturup,sevenlerimle halay günleri düzenlemek istiyorum.çok mu şey istiyorum? olamaz mı? olabilir!

nasıl mutlu olmayayım yahu?
güzelliğe bak güzelliğe.
en sevdiğim çizerin kitabı gelmiş.
en sevdiğim diğer çizerlerin kitabı niye gelmemiş? püffff.

haberleri izlememeye çalışıyorum.
izlediğimde içim kan ağlıyor.
dünden beri tv kapalı evde. ben zaten tv izlemem pek anneme de açtırtmıyorum. tansiyon hastası zaten en son izmir depreminde hastanelik olmuştu üzüntüden. o başlıklara girip okumuyorum oraya yazmak istemedim bu yüzden.


ayrıca bu memlekette mutlu olmak, mutlu kalmak çok zorlaştı artık. kendi iç huzurunu yakalasan bile hergün yeni bir şey oluyor insanı huzursuz eden dibe çeken.
bir an önce bitsin artık.
düşün şu memleketin yakasından.

ünvanı kafasından güzel yazar.

'kedi anasıyım ben kedi anası şii sen hayırdır?' atarı gideri yapabilecek yazar.

pek sevinçli pek mutlu yazar.
aman sabahlar olmasın.



bir kedi anası kolay olunmuyor.
teşekkürler sayın yazar arkadaşlarım. *