bar sakini yazar profili

2002 senesinde babamla gittiğim galatasaray-diyarbakırspor maçı. maçın ortasında elektrikler gitmiş, olimpiyat stadı karanlığa gömülmüştü. sonra çakmağını çıkarıp yakmıştı babam. sonra diğer herkes. öyle aydınlanmıştı ortalık, marşlar söylemişti herkes. hakan şükür 2 gol atmıştı. çak yapmıştık babamla gollerden sonra...
12 yaşındaydım o vakitler. çocuktum işte.
şimdi ne öyle güzel duygular kaldı,
ne de babam.
o yüzden olacak; statta şl finali de izlemiş olsam bu maçın bendeki yeri hep özel ve ayrı kalacaktır.

parayla saadet ya da huzur satın alınamaz, ama, parayla konfor ve koşullar/imkanlar/ortamlar satın alınabilir ve bu da huzurlu saadetli günleri tetikleyebilir.

bugün 9 şişe bira ve 1 paket sigara içerek gerçekleştirdiğim eylemler silsilesi. üzerine terk edip giden ve artık eski sıfatını alan "sevgilime" mesajlar atmam. ancak kendiniz rezil edebilirsiniz kendinizi. ve inanın ben bu konuda çok mahirim arkadaşlar.

27 yaşıma kadar hiç sevgilim olmadı. tabii ki hayatıma giren kadınlar oldu ama büsbütün bir sevgili mi hayır olmadı. nedenine gelirsek; yeterince cesur değildim. aslında ağzım iyi laf yapar, fena da adam sayılmam hani tipime bakınca ama dedim ya cesur değildim. ne birini sevebileceğimi düşündüm sahiden ne de gerçekten birine ait olabileceğim fikrini benimseyebildim. sonra 27 yaşımda bir gece. bir mesaj geldi telefonuma. sonra bir mesaj daha bir mesaj daha derken. harfler ses oldu, sesler suret. bir kadın girdi hayatıma paldır küldür. tanrı'm ne görkemli bir sevmek.
27 yaşımda sevgilim oldu ilk defa. çocuklar gibi şendim. adımlamayı yeni öğrenen bebeler gibi düşe kalka seviyordum işte. ve filmin sonu paldır küldür geldiği gibi paldır küldür gitti hayatımdan. 27 yaşımda ilk defa sevgilim oldu. 30 yaşında ilk defa terk edildim....
aldırmamak gerek hayat bu;
hiç sevgilisi olmamış bir adam olmaktan çıkıp;
hiç sevgilisi olmamayı dilen bir adam haline geliyorsunuz işte!

istanbul'da bir ilçe. eski adı amindos. 500 bine yakın nüfusa sahip. bulgaristan göçmenlerinin ve tokat-sivas-amasyalı alevilerin yoğunlukta yaşamasından mütevellit chp'nin kale ilçelerinden birisi. ambarlı - denizköşkler - gümüşpala - cihangir - firuzköy başta olmak üzere 10 mahalleye sahip. 99 depreminden önce bakırköy'e kafa tutan şimdilerde ise beylikdüzü'nün dahi gerisinde kalmış ukte bir yer.
bütün bu gereksiz bilgilerden de öte;
gençliğim, çocukluğum. sahilinde sevdiceğimle öpüştüğüm, kayalıklarında şarap içip nara attığım, caddelerinde yorgun adımlarla güzel şeyler umduğum bir yer.
seviyoruz.

kendinle yüzleşmeye üşenmekten hallice bir durum. aslında üşenmekte değil. kendinle yüzleşmeyi istememekten olur bu. çünkü kendini ifade etmen demek; içindeki bütün kırgınlıkları bütün bir kederi yaptığın bütün yanlışları güpegündüz mahallenin orta yerinde bağırmayı gerektiriyor. buna da ne cesaretimiz var ne de mecalimiz.

9 şişe bira içtim. sarhoşum. geçtiğimiz günlerde terk edildim. mahcup ve mutsuzum. maddi-manevi yoksunlukta cabası. foseptik çukuruna atılmış bir kimsesizden pek farkım yok. düşlerim derseniz onlar gecelerden bile kara...