bimuallim yazar profili

gün ışığı, boydan boya uzanmış bir pencere kenarında birkaç gün önce spot eşya satan bir dükkandan aldığım tekli koltuğun üzerinde oturuyorum. üniversite öğrencisiyim o zamanlar. cebimde burs parası ve evden gelen aylık cüzi bir miktar paradan başka para yok. dünyalık derdim de cebimdeki paradan daha az. her neyse. koltuğa uzanmış bahar mevsiminin yakmayan ikindi sıcağında kitap okuyorum. masada duran ikinci el bilgisayarımdan bir ismet özel şiiri açtım yorulunca. pencereye doğru yöneldim. karşısı kışla. upuzun kavak ağaçlarının altında yürüyen askerleri seyrediyorum. askeri araçların birisi gidiyor birisi geliyor…

bunları neden mi anlatıyorum. bilmem. doğal sakinleştirici diyor başlıkta. sanırım eski güzel günleri anımsamak doğal bir sakinleştirici. ama eski güzel günlerinizi sessiz ve yalnız vakitlerinizde anınız. geçmiş günler sessizliğin ve yalnızlığın yanına en çok yakışanlardır.

ismet özel’in intihar etmeyi düşündükten sonraki sözlerini aklıma getirdi:

“bana göre intihar geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. bu tıynette bir insan olmadığını görünce de intihar etmiyorsun”