daha sonra tekrar deneyiniz yazar profili

ilahi nizam ve kainat
intermezzo
normal insanlar
toprak ana.
yaz okuma listem.

şarkı bu, doksanlardan.

topuğuna sıktığımın nicknamesi.
yalnız epey karanlık bir yanım da yok değil *)

zodyak burç ailesinin ilk burcu. astrolojik takvimin ve ilkbaharın başlangıcı. mars yönetimindedir. hızlı harekete geçen, başlatma enerjisi yüksek, cesur ve sabırsız bir tabiatı vardır. hareketleri açık ve dürüsttür.
psikolojik açıdan koç burcunun bir şeyi başlatmadan önce başlayacak şeyin ne olduğunu saptaması gerekir.
dürtüsel davranabilir, bir bebeğin büyüme süreci gibi o da hayatı zamanla keşfedecektir.
bireysellik, ben merkezcilik, yalnızlık korkusu ile uyum göstermeye çalışma gibi gölge yanlar görülebilir.
öfkesinin hangi korkudan kaynaklandığı gözlemlenmeli, cesaretle kendi isteğinin peşinden gitmeyi öğrenmelidir.

10 yazardan 20si yalnız!

erin brockovich

geçmişi özlüyor ve sık sık oraya kaçıyor.

“kıyılarda yüzemeyen yeterince gezemeyen
kaç kere kaybolmuş bir geminin dümencisiyim
kararınca sevemeyen gerekince gidemeyen
kendinden çileli bir yüreğin efendisiyim”

kendi yolundan çekil.

hayat böyledir işte.
şu an daha fazla bilgi veremiyorum ama böyledir.

paylaşacağımız tüm güneşlere…

maskeler, roller ve başkalarının sınırları çizdiği hayatlar... kendimizi seçemiyoruz. kendimiz olmak için bedeller ödememiz gerekiyor. çünkü kendimiz olursak acı bir yalnızlığı deneyimleyebilir, tercih edilen olamayabiliriz. kabul görmek sosyal varlık olan insan için önemli ve kendini gerçekleştirmenin olmazsa olmaz bir parçası. koşulsuz sevmeyi ve bir şart sunulmadan sevilmeyi deneyimlemek tüm yaralarımızı saracak aslında. gerçekçi ve beklentisiz sevgi bizi iyileştirecek ve insanlığı bir adım daha ileri götürecek.
güzel günlere olan inancımız bahar mevsimi gibi çiçeklensin dilerim.

az önce enginar pişirdim.

unutma beni çiçekleri.
ya da nasıl istersen…

yenildin kabul et.
kanatların yansın bırak, acıdan geç.

yıl sonra döndüm. tanıdık yüzler aradım. terkedilmiş bir şehir de gezer gibi. neredesiniz?

senin varlığınla üstesinden geldiğim çok şey var. bana ışığımı gösterdin, gözlüklerimin camını sildin. sen arınıyorsun. ben de sensizlikle yıkıyorum kalbimi. bir kuşu severken, bir kuş tüyünü kitabımın arasında saklarken. soğuk bir akşamda elimi cebime attığımda, çayın ilk yudumunda oradasın.
şimdi senden kalan boşluğa dipsiz bir kuyuya bakar gibi bakıyorum. sensizliğin yerine ne koyayım?

domates yiyip güneşe bakalım mı?
bir sahil kasabasında, sokaklarda yüzlerce kediyle yürüyüp uzatılan mikrofonlara “gerçekleri açıkla artık “ dediğin o evrede miyiz dostum?

siyahın beyaza bulaşmadığı yüzünde arada kalmış duygulara yer yoktu. beyaz ne kadar beyazsa siyahta en koyusunda… gri renk kıyafetlerini siyah bir çöp poşetine doldurup, çöpün kenarına bırakmıştı. saklamak zorunda değildi içindeki dalgaların kıyıya vuruşunu, bir kuyruklu yıldızın gecenin siyahını parlak bir beyazla ikiye bölmesi gibi netti ifadeleri.
çatık kaşları mış gibi mi yapıyor dersiniz? öyle gelebilir çünkü uzun bir zaman mış gibi yaptı ama şimdi göründüğü kadar gerçek. ilk defa iki kaşının arasındaki uzunlamasına iki derin çizginin hakkını veriyor. donuk bir ruhun ifadesizliği buraya kadarmış.
yüzüne çizilen tek damla gözyaşı kimsenin görmediği ve eskiden kimseye gösteremediği gözyaşlarını temsilen orada duruyordu, yanağında.
sahne de onu iki kolundan çekiştirmeye çalışanları bir denizin içindeki pislikleri kıyıya vuruşu misali kenara itti. burası yalnız hissetmediğim yer dedi ve yalnız değildi. dünya kurulduğundan beri insanlığın dertlendiği, korktuğu şeylerden biriydi yalnızlık. bunu hissetmeyen, deneyimlemeyen, cümle içinde kullanmayan yoktur diye düşündü. sırf bir yere ait olmak, kendi dışında daha büyük bir bütünün parçası olmak çok zamanını almıştı. bir bütüne ait olmak o bütünün içinde kendine has duyguları, yaşanmışlıkları ve siyah gibi beyaz gibi net renkleri yok saymak değildi, kendini eritip başka bir formda onlara karışmak değildi. sivri uçlarını törpüleyip kimseye batmamak, bizi döngüden çıkarmayacaktı. harekete geçiren o acı batma hissi çok değerli.
kalbi göğüs kafesinde esirken bedeni dünya sahnesinin kıyılarını dolaştı ve tek tek selamladı bu yolculuğa şahitlik edenleri. oyunun başından beri başının üzerinde bulunan siyah şapkasını çıkardı ve elinde sımsıkı tuttu. geri geri giden adımlarla ayrıldı oradan. başka bir sahneye yolculuk için tek kişilik bir bilet bulmuştu son dakika. boğuştuğu geç kalmışlık hissini yere sermişti nasılsa…
şimdi yine yeniden, beş dört üç iki bir ve sahne!

semra sar, cüneyt arkın ve hülya koçyiğit’in beraber oynadıkları 1971 yapımı severek ayrılalım filmini izleyeniniz vardır. orada semra sar hanımefendinin güzelliği su gibi.