fasulyeciyan yazar profili

daha önce de bahsetmiştim burada, güzelim bir oğlanı çok çok seviyordum ( hâlâ seviyorum gerçi değişen tek şey benim bu sevgiyi kabullenme biçimim) o mutlu olsun diye bulup buluşturup alıyordum, olmayan vakitlerimi ayırmaya oturup iki güzel söz söylemeye çalışıyordum. beraberdik, aynı evde yaşıyorduk ama yok beni görmemekte ısrar ediyor, yanıbaşındayım ama ne mutluluğumu görüyor ne hüznümü. debelenip duruyorum anlayacağınız.
insan aşık olunca bi çıtır aptallaşır. ben hem aşığım hem çabalıyorum, çabaladıkça olmuyor olmadıkça aptallaşıyorum. meczup gibi geziyorum vallahi billahi kafamda bir hunim eksik, acayip bir gülüşüm, ağlarken kendimi bir hırpalayışım var anlatamam.
onun kokusu, gülüşü bakışı uyuyuşu, yolda yürüyüşünü bile hissediyorum içimde, iliklerimde dolanıp duruyor sanki. her neyse bu hissi ne kadar anlatsam da yaşamayan anlamayacaktır benimçe.
gel zaman oldu git zaman olmuyor bende, gönül olarak hala gitmedim ama evden ayrıldım en uç mahallelerin birine taşındım. evle uğraştım, çöküntü dönemimde bir türlü başlayamadığım kitaplarımı okudum, işime odaklandım, ikinci üniversitemi okumaya karar verdim, eski eşyaları yenileyip boyadığım bir hobi alanım oluştu bir süre böyle götürmeye çalıştım o kırgınlıkları, daha az hissetmeye başladım. zaten ilaçlar ve psikolojik destekle bir nebze yere çakılışım yumuşatılmıştı. ben kendimle oyalanırken o da hatalarının farkına varmak istedi geri dönmek istedi kabul etmedim. olmayacağının farkına varıldığı bir eşik oluyor ya o eşikte verilen karar çok çok önemli bir karar, kabul etmeme kararı aldım. onu sevmek güzel hissettiriyor, onunla olmak beni hırpalıyor, onu sevmek onunla olmamak evimi güzelleştiriyor, beni güzelleştiriyor, daha iyi bir dinleyici olarak sohbetlerim güzelleşiyor, çok çok kötü hissedersem çıkıp yürüyorum hava çok kötü olsa bile birden o da güzelleşiveriyor.

gerçekleşeceğine inandığınız hayallerizi sevgilinize bahsetmekten kaçının. en başta bu çok güzel bir eylemmiş gibi gelebilir, bana da öyle gelmişti. olabilecek şeyleri yapamayacağıma inandırdı, hiç var olmayan bir kafesin içinde çırpınıp durduğuma inandırdı. hayatın hiçbir zaman güzel olmayacağına inandırdı. her şeye inancımı yitirdiğimde ben varım dedi, kendine inanmam için çok emek verdi, hayallerim gerçekleşmese bile o var mutlu oluyorum dedim ama işin sonunda değmez benim için üzülme dedi. bilmiyorum onu da suçlayamam ama yıpranan tarafın ben olduğum gerçeğini de değiştiremiyoruz. psikolojik tedaviye başladım, çok zayıfladığım için takviye gıdalara başladım, yeni bir diziye başladım ve yeni bir kitaba söyleyeceklerim bu kadar.

müzik zevkiniz, çevrenizde dolaşmasına müsade ettiğiniz insanlar, konuşurken seçtiğiniz kelimeler, takıldığınız mekanlar, kafaya taktığınız şeyler vb. vb. her şey, hepsi seçimlerinizden ibaret arkadaşlar.

bir duvarın köşesi gibi neden hayatın da bir köşesi yok diye hayıflanıyorum, ruhumu yaslasam bir köşeye uyuyabilsem keşke ama yok.

4 kedim var. hepsiyle ayrı ayrı yoldaş oldum, birini bile kaybedersem köklerim çürüyüp kopacakmış gibi hissediyorum.

yolunu kaybedenin kedi köpek olurmuş sırdaşı

gerçekten kırıldığımda ve bir türlü toparlanmayı beceremediğimde epey ağlamış kendimi salmıştım saçım başım biraz dağılmıştı, bana bakıp "şunun haline bak" demişti. şunun haline bak, hala kulaklarımda çınlar durur.
insanları kırarken bir düşünün, kırdıktan sonra kurduğunuz cümleleri de bir düşünün.

"yaşamak bir can sıkıntısı"

tüm günüm işte geçtiği için 6 puan, samimiyetsiz insanlar için 3 puan kırıyorum. bugün de defalarca hayal kırıklığına uğradığım için 1 puan kırıyorum. 10 üzerinden 0 ile günü kapatıyorum.

bir ülke varmış eskiden doktorlar hastayı tedavi ediyormuş, hasta ise bu iyiliğin karşısında ona okkalı bir tokat bile atamıyormuş. zamanla -kabak tadı vermeye başlayan bir zamanla- ülke çok gelişmiş, doktorlarda en ufak bir gelişme görülmemiş. onlar hala hastayı tedavi ediyormuş ama hastalar artık onları evire çevire dövebiliyormuş.

bugün ani problemler nedeniyle kiralık daire aramaya başladım. bilen bilir alanya'da kiralar sınırı aşmış durumda, iyi kötü bütçemin biraz üzerine çıkabilirim dedim. bütçemin biraz üzerinden kastım maaşımdan cebime yalnızca iki bin tl kalıyor her neyse. aradım taradım 6500 tl ilanlı bir daire buldum. adama ulaşıp 8000 olduğunu duyana kadar nasıl seviniyorum bir bilseniz. olsun, 8000 de karşılanır bir şekilde olmadı iki işte çalışırım biraz dedim ve daireyi görmeye gittim. apartmanı bir görün ve bu güne kadar gördüğünüz tüm kötü yapılar sıralamasını değiştirin. apartmana önce demir bir merdivenle çıkılıyor, ardından yıkık dökük beton merdivene geçiyor, o kadar çok merdiven çıktık ki; tırmanış boyunca daire güzelse zamanla merdivenleri daha hızlı çıkabilirim diye kendimi motive etmeyi de ihmal etmedim. ve nihayet daireye ulaştık. kilit yok ufak bir tekme ile kapı aralanıveriyor. yaptırırım dedim. koltuğa baktım zamanla yeni bir koltuk alabilirim dedim. yatak odasına baktım, sen burayı görmedin kızım, görmedin diyerek uzaklaştım. gözün alabildiği her yer rutubet, duvarlar dökük, tadilat yapmak imkansız binayı yeniden yapmak lazım bence. daha bitmedi, en güzel kısım bu bence. onca yol gelip merdiven tırmandığım daireye ev sahibi 10.000 demesin mi ağlamamak için kendimi zor tutarak patlatıverdim kahkahayı. bu ülkede geçinmek, kendime ait bir evim olsun güzel bir işim olsun hikaye artık benim için.

leroy holmes - romeo & juliet.

ne düşerse düşsün yeter ki yakamızdan düşsün artık.

yalan söylemek çok çekici ve heyecan verici olabilir, o an yalan söylemek gerekebilir, yalanlar pembe yahut başka renklerde olabilir, bir çırpıda söylenebildiği gibi uzun uzun düşünülebilir ama dinlemek hoş değil. inandığınız şeyin yalan olduğunu öğrenmek hoş değil. her söylediğine inandığınız insanlarla sohbet ettiğinizi sanarken bir yandan yalanlarıyla da başa çıkmayı da öğrenin.

e artıkın o zaman?

hayat sandığın kadar eli kolu dolu gelmeyecek sana. bu hayattan huzurlu ayrılamayacaksın.

kuşlar ölürlerse yere düşerler.

ışıklı ayakkabı. her doğum günümde beklerdim. şimdi doğum günümden nefret ediyorum.

işi bırakır eve giderdim. kahve yapma makinasını araklayip odamın kapısını bir kez değil birkaç kez kitleyip tüm evrenle bağlantımı keserdim. kahve suyu ısınırken en sevdiğim müzikleri açardım. sevdiğim kitabı masanın kullandığım köşesine atar, kahvem olunca yanına otururdum. anlatırdım tüm başımdan geçenleri kitaba. bu kez sıra bende, anlatma sırası bende! diye bağırarak anlatırdım uzun uzun. uzun uzun mu? yani söz gelimi öyle dedim.