felagund finrod yazar profili

gassallıktan bahsedilmiş ancak orada muhatap artık hayatını kaybeden değil, onun yakınlarıdır. elbette artık acı yoktur onun için ancak bedeni incitilerek, hor bir tavırla yıkanmasına şahit olmak istemezsiniz sevdiklerinizin. ruhsuz bir bedene son bir saygı-şefkat değerlidir.

anın değil dünün fotoğrafı, hoşuma gittiği için hile yapıyorum

staccato

gitar, ukulele, mızıka ve bağlama

lisede dil bölümüne yazılacaktım, yazın tatilde olduğum süreçte gıyabımda eşit ağırlığa kaydım yapılmış. en eski ve geçmeyen üzüntüm budur. bir de halen çalışmakta olduğum mesleğe 18 yaşında başladım. hiç yoktan bir yirmi beşime kadar sürünmek isterdim. sürünmek ve aylaklık da birer haktır. kendime bu hakkı o dönemler tanımadığım için biraz üzgünüm biraz da kızgınım.

(bkz: yapılmak istenip de yapılamamış şeyler) oldu benimki.

sabah annemin telaşlı sesiyle uyandım. karşı komşunun kızı rahatsızmış acile gitmeleri gerekiyormuş. bunu geçen sene neredeyse her gün yaşıyorduk babam yönünden. o hissiyatla apar topar hastaneye götürdüm kadını kızıyla. gittiğimiz hastane, babamın ölümün kıyısından döndüğü bir yatış süreci geçirdiği hastaneydi. onları içeri bıraktım ve kapısında bir sigara yaktım. sabahın 7’sinde o kapıda hüngür hüngür ağladım. “bazen iyileşmek istemeyiz. çünkü çektiğimiz acı, kaybettiğimizle aramızda kalan son bağdır.” diye bir alıntı görmüştüm. böyle anlarda aklıma o geliyor ara ara. babamın kaybından beri hiç doğru düzgün içmemiştim. hep tadımlık bir şeyler. ola ki bir duygu yoğunluğu yaşarım da bununla başa çıkamam diye. bugün böyle bir an yaşamışken o gün bugündür deyip bir şişe viskiyle döneceğim eve. bu da iyileşme sürecinin bir parçası nihayetinde.

(bkz: mulholland drive)

en yakın dostlarımdan birisi. sürecine de en başından şahidim. çokça zorluklar çekti bugünkü bedenine kavuşana dek. dünyanın en iyi insanı benim nazarımda. genel olarak da, trans kadınlara kıyasla toplum tarafından bir miktar daha az örselenen öteki kesim diyebiliriz sanırım.

birkaç gece evvel, yıllardır uğramadığım o eski sokağa düştü yolum. çocukluğumun geçtiği, yıllar boyu belleğimin bir köşesinde usulca bekleyen ara sokağa. iki büyük caddeyi birbirine bağlayan küçücük bir geçit aslında. ama çocukken, gözümde bambaşka bir şeydi o sokak. sanki kendi sınırları içinde koca bir dünya barındırıyordu.
ayaklarım kaldırım taşlarına değdiği anda hatıralar aralanmaya başladı. yan binadaki yaşlı komşumuz geldi önce aklıma — o hep yaşlıydı zaten. bahriye teyze. saçları topuzlu, sesi ince ve tatlı. istanbul hanımefendisi derler ya, işte tam öyleydi. sokaktaki bir garaja gözüm çarptı sonra. kapısını kalemiz ilan etmiştik. top her çarptığında, camdan çıkan bağırgan adamı da unutmamışım. öfkesi sabun köpüğü gibiydi. bir çığlıkla başlar, penceresini kapatıp sessizliğe karışırdı.
karşılıklı üç binaya dağılmış beş kişilik bir arkadaş grubumuz vardı. ne kadar birbirine benzerdi o günlerde oyunlarımız, ne kadar benzemezdi hayallerimiz.
bahçemizdeki mürdüm eriği ağacı her yaz sabırsızlıkla beklediğimiz bir mucizeydi. yan komşunun şeftali ağacı da öyle. onların kokusu, yazın geldiğini müjdelerdi. kaldırımlarda misket oynardık, sonra tasoya geçerdik, sonra birileri ağlardı. ama hep barışılırdı.
köşedeki bahçede bir köpek vardı, bize hep havlardı ama biz ona isim vermiştik, bir nevi bizimdi o da.
o gece sokakta durup iki sigara içtim, sonra istemeden de olsa arkamdan gelen arabaya yol vermek için yola koyuldum. sokağın çıkışına geldiğimde, aracı sağa sola sürtmeden çıkmanın ne kadar zor olduğunu fark ettim. şaşırdım. meğer ne kadar dar bir sokakmış... bir arabanın bile zor geçeceği kadar küçükmüş o geçit. ama ben çocukken orayı dünyam bellemiştim.
zamanın göreceliliğini duyduk hepimiz ama o gece mekanın da değişebileceğini fark ettim. yaşla birlikte küçülüyor, hatıraların ağırlığıyla eğilip bükülüyor. o sokak halen yerinde, ama ben artık o çocuk değilim. bana küçülmüş gibi gelse de büyüyen, uzaklaşan, dönüp bakınca hafifçe burkulan bendim.

kalabalık bir ortamda yapmam bunu ancak karşımda tek kişi varsa ve önemli bir şey anlatıyorsa, telefonuma bir bildirim geldikten sonra daha fazla dikkat dağınıklığı olmaması için çeviririm telefonu.

meslek gereği. yüzlerce kez gerçekleşmiştir.

çıkışının üzerinden biraz süre geçmişken anca başlayabildiğim aksiyon rpg. henüz 50 saat kadar oldu başlayalı. klasik bir fromsoftware oyunu gibi, hikayeyi kazıya kazıya anlamaya çalıştığınız bir oyun. koca bir açık dünyanın ortasına bırakılıyoruz ve bir yandan muhteşem manzaralar eşliğinde, harika mekanlarda oradan oraya kılıç savuruyoruz, bir yandan da küçük küçük detaylardan hikayeyi öğreniyoruz. lore olarak en sevdiğim soulslike oyun olduğunu söyleyebilirim şu an için. tabii bunda senaryonun yazımında george r.r. martin'in görev almasının payı oldukça büyük. etkileyici bosslar, devasa bir harita, keyifli ve mücadeleye zorlayıcı bir oynanış ve güzel bir hikaye. türü seven herkesçe oynanmalı kesinlikle.

şimdi bir olay mı var da bu başlıkta böyle aktif yazılıyor bilemiyorum, pek açıp okumadığım için bu aralar bu sebeple doğrudan birilerini hedef alarak tavsiye vermek haşa haddim değildir. genel olarak bir şeyler ifade edeceksem de, birileri başka birilerinin eskisi hep. kimi zaman aktif kullanıcı sayısı pek de yüksek olmayan burası gibi platformlarda böyle şeyler yaşanıyor. pek şaşırmamak, üzülmemek, doğrudan bir saygısızlık da görülmüyorsa üzerinde durmamak gerekir. herkes mutlu olmaya ve geçmişin abuk sabuk yüklerini üzerinden atmaya bakmalı. sanaldan gerçeğe tam anlamıyla taşınamamış diyaloglar üzerinden kimse kendisini strese sokmamalı. doğrudan bir saldırı, onur kırıcı hareketlerle karşılaşılmamış, tahkir edici söylemlerle muhatap olunmamış ise elbette. o durumda öfkelenmeyi elbette anlarım. herkesi her şeyi boş verin ve keyfinize bakın millet. burası onlarca öylesine sözlükten birisi. böyle şeyler hep oldu sözlüklerde. oluyor ve olacak. keyfinizi daim kılmaya çalışın ve pek ciddiye almayın buraları. doğrudan zarar verici hareketlerde suç unsuru varsa yargıya taşımaktan çekinmeyin ama böylesinin dışında kalacak çoğu harekete de gülüp geçin. sözlük işte altı üstü.

park misafiri

dexterity modifier'ı ile belirlenir. bu sebeple bir encounter'da çok yüksek ihtimalle ilk aksiyon sahibi bir rougue veya bir ranger olacaktır.

(bkz: mario duplantier)

rahmetli dedemin atı, rüzgâr. yere düşen çöp poşetinin sesinden ürker, üstüne gelen büyükbaş hayvanlara ise kafa tutardı. yazdan yaza gördüğü halde beni unutmaz, tahammül sınırlarını zorlamamı ise muhtemelen çocukluğuma verir ve beni incitmezdi. çocukluğun sıcak hatıralarında ben sırtındayken süratlendiğinde nefesimi gerisin geri itekleyen esintinin keyfini unutmayacağım. motosiklet tutkumun temel sebebi kendisi. aynı his değil elbette ama ona en yakın hissi yaşatan metal yığını, motosikletlerdi.

çelloya artı bir diyorum