felagund finrod yazar profili

en yakın dostlarımdan birisi. sürecine de en başından şahidim. çokça zorluklar çekti bugünkü bedenine kavuşana dek. dünyanın en iyi insanı benim nazarımda. genel olarak da, trans kadınlara kıyasla toplum tarafından bir miktar daha az örselenen öteki kesim diyebiliriz sanırım.

birkaç gece evvel, yıllardır uğramadığım o eski sokağa düştü yolum. çocukluğumun geçtiği, yıllar boyu belleğimin bir köşesinde usulca bekleyen ara sokağa. iki büyük caddeyi birbirine bağlayan küçücük bir geçit aslında. ama çocukken, gözümde bambaşka bir şeydi o sokak. sanki kendi sınırları içinde koca bir dünya barındırıyordu.
ayaklarım kaldırım taşlarına değdiği anda hatıralar aralanmaya başladı. yan binadaki yaşlı komşumuz geldi önce aklıma — o hep yaşlıydı zaten. bahriye teyze. saçları topuzlu, sesi ince ve tatlı. istanbul hanımefendisi derler ya, işte tam öyleydi. sokaktaki bir garaja gözüm çarptı sonra. kapısını kalemiz ilan etmiştik. top her çarptığında, camdan çıkan bağırgan adamı da unutmamışım. öfkesi sabun köpüğü gibiydi. bir çığlıkla başlar, penceresini kapatıp sessizliğe karışırdı.
karşılıklı üç binaya dağılmış beş kişilik bir arkadaş grubumuz vardı. ne kadar birbirine benzerdi o günlerde oyunlarımız, ne kadar benzemezdi hayallerimiz.
bahçemizdeki mürdüm eriği ağacı her yaz sabırsızlıkla beklediğimiz bir mucizeydi. yan komşunun şeftali ağacı da öyle. onların kokusu, yazın geldiğini müjdelerdi. kaldırımlarda misket oynardık, sonra tasoya geçerdik, sonra birileri ağlardı. ama hep barışılırdı.
köşedeki bahçede bir köpek vardı, bize hep havlardı ama biz ona isim vermiştik, bir nevi bizimdi o da.
o gece sokakta durup iki sigara içtim, sonra istemeden de olsa arkamdan gelen arabaya yol vermek için yola koyuldum. sokağın çıkışına geldiğimde, aracı sağa sola sürtmeden çıkmanın ne kadar zor olduğunu fark ettim. şaşırdım. meğer ne kadar dar bir sokakmış... bir arabanın bile zor geçeceği kadar küçükmüş o geçit. ama ben çocukken orayı dünyam bellemiştim.
zamanın göreceliliğini duyduk hepimiz ama o gece mekanın da değişebileceğini fark ettim. yaşla birlikte küçülüyor, hatıraların ağırlığıyla eğilip bükülüyor. o sokak halen yerinde, ama ben artık o çocuk değilim. bana küçülmüş gibi gelse de büyüyen, uzaklaşan, dönüp bakınca hafifçe burkulan bendim.

kalabalık bir ortamda yapmam bunu ancak karşımda tek kişi varsa ve önemli bir şey anlatıyorsa, telefonuma bir bildirim geldikten sonra daha fazla dikkat dağınıklığı olmaması için çeviririm telefonu.

meslek gereği. yüzlerce kez gerçekleşmiştir.

(bkz: silmarillion)

çıkışının üzerinden biraz süre geçmişken anca başlayabildiğim aksiyon rpg. henüz 50 saat kadar oldu başlayalı. klasik bir fromsoftware oyunu gibi, hikayeyi kazıya kazıya anlamaya çalıştığınız bir oyun. koca bir açık dünyanın ortasına bırakılıyoruz ve bir yandan muhteşem manzaralar eşliğinde, harika mekanlarda oradan oraya kılıç savuruyoruz, bir yandan da küçük küçük detaylardan hikayeyi öğreniyoruz. lore olarak en sevdiğim soulslike oyun olduğunu söyleyebilirim şu an için. tabii bunda senaryonun yazımında george r.r. martin'in görev almasının payı oldukça büyük. etkileyici bosslar, devasa bir harita, keyifli ve mücadeleye zorlayıcı bir oynanış ve güzel bir hikaye. türü seven herkesçe oynanmalı kesinlikle.

şimdi bir olay mı var da bu başlıkta böyle aktif yazılıyor bilemiyorum, pek açıp okumadığım için bu aralar bu sebeple doğrudan birilerini hedef alarak tavsiye vermek haşa haddim değildir. genel olarak bir şeyler ifade edeceksem de, birileri başka birilerinin eskisi hep. kimi zaman aktif kullanıcı sayısı pek de yüksek olmayan burası gibi platformlarda böyle şeyler yaşanıyor. pek şaşırmamak, üzülmemek, doğrudan bir saygısızlık da görülmüyorsa üzerinde durmamak gerekir. herkes mutlu olmaya ve geçmişin abuk sabuk yüklerini üzerinden atmaya bakmalı. sanaldan gerçeğe tam anlamıyla taşınamamış diyaloglar üzerinden kimse kendisini strese sokmamalı. doğrudan bir saldırı, onur kırıcı hareketlerle karşılaşılmamış, tahkir edici söylemlerle muhatap olunmamış ise elbette. o durumda öfkelenmeyi elbette anlarım. herkesi her şeyi boş verin ve keyfinize bakın millet. burası onlarca öylesine sözlükten birisi. böyle şeyler hep oldu sözlüklerde. oluyor ve olacak. keyfinizi daim kılmaya çalışın ve pek ciddiye almayın buraları. doğrudan zarar verici hareketlerde suç unsuru varsa yargıya taşımaktan çekinmeyin ama böylesinin dışında kalacak çoğu harekete de gülüp geçin. sözlük işte altı üstü.

park misafiri

dexterity modifier'ı ile belirlenir. bu sebeple bir encounter'da çok yüksek ihtimalle ilk aksiyon sahibi bir rougue veya bir ranger olacaktır.

(bkz: mario duplantier)

rahmetli dedemin atı, rüzgâr. yere düşen çöp poşetinin sesinden ürker, üstüne gelen büyükbaş hayvanlara ise kafa tutardı. yazdan yaza gördüğü halde beni unutmaz, tahammül sınırlarını zorlamamı ise muhtemelen çocukluğuma verir ve beni incitmezdi. çocukluğun sıcak hatıralarında ben sırtındayken süratlendiğinde nefesimi gerisin geri itekleyen esintinin keyfini unutmayacağım. motosiklet tutkumun temel sebebi kendisi. aynı his değil elbette ama ona en yakın hissi yaşatan metal yığını, motosikletlerdi.

çelloya artı bir diyorum

pop filtersızlığın azizliğiyle ara ara patlayan sesler eşliğinde;
voca.ro/101PTUiXOVSV

hiç derin derin şeyler yazmayacağım. benimki işe geç kalmak. 15 senedir aralıksız çalışıyorum ve halen vakitlice uyanamıyorum.

ben de patagonyalı'dan özel mesaj ile bir istekte bulunmuştum sanırım, radyo başlıklarına tanım girmeye bu sözlükte alışıyorum. eskiden bulunduğum sözlükte chat alanı vardı ve orada anlık akışta icq'da mirc'de yazar gibi etkileşimde bulunabiliyorduk. profilde radyo başlığına yazılan bağlamsız mesajlara alışmak vakit aldı. yeni yeni yazıyorum, pek alışıldık bir hissi yok bunun benim için ama buranın geleneği böyle olduğu için alıştım artık

iyi yayınlar

birbirinin aynı fotoğraflara bir yenisini ekliyorum. sabah çektiydim, şimdinin değil.

taksim'de * caravan rock bar'daydım. yakın dostlarım sahnedelerdi ve zil zurna sarhoştuk. sahne dibinde oturuyordum. twitter'daki videolardan birini şarkı arasında vokalist arkadaşa izlettim ve sonraki parçaya giremedi şaşkınlıktan. o arada bir sakinlik halindeyken mekânda anons yapıldı ve herkes evine gitsin güvenle gibi bir şeyler söylendi. pos makinesi çalışmadı ve hesabı falan da ödeyemedik nakit yokluğundan. istiklale çıktık ve otoparka giderken sağa sola koşturan yüzlerce insanı görüp hepten şaşkınlığa düştük. alkol etkisinin getirdiği ekstra dramatik tavırla yolumu kesip neler olduğunu soran asyalı bir çifte "ordu yönetime el koymaya çalışıyor, kaçın, herkesi öldürecekler" dediğimi ve el ele tutuşup ağlayarak koşturduklarını hatırlıyorum. araca zor bela bindik ve köprüye yaklaşırken silah seslerini duyduk. polis yolumuzu kesti ve köprüye yaklaşmayın diye uyardı ve gidip yakıt aldık. birkaç sandviç ve bir karton sigara aldık. direksiyondaki arkadaş* "tekirdağ'daki yazlığa gidelim diye tutturdu ama neyse ki aksine ikna ettim. cihangir tarafında oturan bir arkadaşıma geçtik. yaklaşık 2.5 saat gibi bir sürede varabildik köprü tarafından cihangir'e. saçma sapan bir geceydi.

shadowdale’den açtığı portalla dünyamıza gelmiş bir yazar. daha yeni haberdar oldum buradaki varlığından ki benden eskiymiş buralarda belli ki. sözlükte rpg seven birilerini görmek her zaman güzel.