çocukluğun geçtiği sokaklarda yıllar sonra yürümek

zaman zaman yaptığım eylemdi. artık yapamıyorum çünkü güzelim mahallemi yıkıp saçma binalar yaptılar.

bol bol ''oha lan buraya da mı laz müteahhitler konmuş'' demenize sebep olarak yürüyüş rotası.

film şeridi hadisesini yaşamak için öleyazmaya gerek kalmadığını gösteren eylem biçimidir. sanki birazdan akşam ezanı okunacak, anneniz baban geliyor diye pencereden seslenecek, dizler yara bere içinde eve döneceksiniz. şair güzel söylemiş;

"eve dön, şarkıya dön,kalbine dön"

vay be, burda bu anım vardı şunu yapmıştık, laaan burası x yaptığımız yerdi hahahaha. gibi tepkilerle yürünür o yol boyu.

geçen gün google earth de baktım, sokak falan bırakmamışlar, hayatımın bir dönemini dozerle dümdüz etmişler, üzerine yeni hayatlar inşa etmişler, çok ağırıma gitti, yani hayatın gerçeklerinin farkındayım ama ne bileyim konduramadim bahçelere daldığım, top oynadığım, sayısız anısı olan mekanları yerle yeksan görmek kötü hissettirdi, bana sürekli hafızamdan birşeyler bulup getiren o içimdeki çocuk biraz daha büyüdü.

99 depreminden sonra epey bir değiştiği için (özellikle de hatırladığım çocukluğumun geçtiği binanın yıkılmış olması) her gittiğimde içimi çok daha fazla hüzün kaplamasına, tabiri caizse içime öküz oturmasına sebep olan eylem. son birkaç senedir epeyce uzak kaldığımdan gidemiyorum da zaten.

yürüdüm ama tanıyamadım bütün evler yıkılmış yerlerine koca koca binalar dikilmiş mahalle esnafı terki diyar eylemiş heryer bim a101 şok olmuş.. tanıdığım herkes ölmüş elimize doğan bebeler koca koca adamlar olmuş.. doğduğum evi bile zor buldum tanıdım bahçesinde koca koca kirazları olan bir ağacı olan güzel bahçeli kahverengi evimizin yerinde çirkin gri bi bina var artık kiraz ağacını da kesmişler üstelik!!

çocukluğum dedemin evinin sokağında geçti. aradan yirmi yıl geçmesine rağmen sokak hala aynı. mahallede değişmeyen tek şey dedemlerin sokak. etrafında kentsel dönüşüm ile yeni siteler yapıldı, o sitelerin altına starbucksa varıncaya kadar yeni dükkanlar açıldı ama sokak hiç değişmedi. ne zaman köşeyi dönüp sokağa girsem ister istemez mazi burnumda tütüyor. gelecek kaygısı olmadan koşturduğum, gerçek sevginin tadına vardığım zamanlar. zor geliyor bazen büyümüş olduğunu kabullenmek.

derin bir ah çekerek başlıyorum yazmaya:

şu an o sokaklardan birinden geçmek değil, kendimi ilk hatırladığım dönemde yaşadığımız mahallede yaşıyorum. yıllar sonra yeniden bu mahalleye taşındık. bir türlü unutamadığım, çok özlediğim 90'lı yılları bu mahallede geçirdim. ve şimdi bir buçuk senedir burada yaşıyorum tekrar. öyle farklar var ki. bana sorarsanız olumsuz anlamdaki farklar bunlar. mesela o dönemde mahallede şimdiki kadar bina yoktu ve cok fazla bahçe vardı. mahallede yer alan çocuklar olarak o bahçelerde çok oyunlar oynadık. çimenlik vardı mesela. beni küçük olduğum için oynatmazlardı ama diğer erkek çocuklar o çimenlikte futbol oynardı. çok bina olmadığı için sessizlik vardı mahallede. özellikle de akşamları bahçelerden böcek sesleri gelirdi. dükkan yerine sadece iki adet marangoz vardı o kadar.

şimdi ise o bahçeler ve çimenliğin olduğu yerler apartmanla dolmuş durumda. dolayısıyla yeşillik gitmiş, beton gelmiş durumda. marangozlardan birisi uzun zaman önce, diğerine devretmiş dükkanı ve emekliye ayrılmış. devralan ise kendi dükkanından çıkıp, devraldığı dükkanda devam etti işine. çıktığı dükkanın kepenkleri inik biz bu mahalleye tekrar geldiğimizden beri. şimdi devraldığı dükkandan da geçenlerde çıktı ve başka yere açtığı dükkanda devam ediyormuş işine. dolayısıyla çocukluk dönemimdeki iki marangoz da yok artık.

çocukluk dönemimde sessiz olan mahalle artık işlek bir halde. çocukluk dönemimdeki akşamlarda öten böcekler de artık yok, çünkü bahçe yok, yeşillik yok.

neyse ki, çocukluk dönemimdeki apartmanda çok samimi bir komşuluk vardı ve şu anki apartmanımızda hâlâ var. güzel olan tek şey bu şu an.

yeni türkü'nün, "telli turna" şarkısında geçen "biz büyüdük ve kirlendi dünya" cümlesi gibi, yıllar sonra çocukluk dönemimle şimdiki dönemi karşılaştırınca görüyorum ki harbiden de büyüdükçe dünya kirlenmeye başlamış.

sokakların küçüldüğünü hissettiğiniz yürüyüştür. sokaklar küçülmemiştir de siz büyümüşsünüzdür.

başlığı okumak bile gözlerimin dolmasına yetti... örnek mahallesi 664/4. sokak. muhtemelen taptığım bu mahalle de 5-10 yıl içinde tokinin hegemonyasına kapılacaktır. hala ne zaman fırsat bulsam çıkar giderim. yıllarca oturduğumuz duvarlarda oturur etrafıma bakarım. nereye baksam bardaktan boşalırcasına anı yağar üzerime. her yerde kendimi, arkadaşlarımı, ailemi, komşularımı, mahallenin güzel abilerini ve düzenli olarak mahalleden geçen ama tanımadığım onlarca insanı görürüm. her ne kadar güvenli bir muhit olmasa da ben kendimi orada hep güvende hissettim. "z kuşağı teknolojiyle büyüdü." genellemesini çürüten bir çocukluk geçirdim. ne mahalle maçlarımız biterdi ne misket oynamamız ne de saklambaç oynamamız... örnek mahallesi o yıllarda filmlerde gördüğünüz gecekondu mahallelerinden farksızdı. her yerde oynayan çocuklar, çocukların birbirleriyle sohbet eden aileleri, mahalle ahalisiyle arkadaş olan mahalle esnafı, güçlü komşuluk bağları... bunları yaşayarak büyümüş olmak iyi mi kötü mü bilemiyorum. zira bu anıları hiç yaşamamış olsam şimdi bu kadar eksik hissetmezdim. büyümek bana yaramadı dostlar.

zamanda yürümek gibidir.

allahın izniyle eylül ayında yapacağımdır.

kendi siuletlerinle sokağın her karesinde farklı şekillerde karşılaşmak ve bir zamanlar güle oynaya, hoplaya zıplaya geçtiğin yollardan tatlı ve özlem dolu bir tebessümle, gozlerin dolu ve ağır adımlarla yürümektir.

sokak değilde eğitim gördüğüm ilkokulda oturduğum sıralarda oturan öğrencilerime ders anlatmışmışlığım var..yasadığım mutlulukların en güzeli en anlamlısıydı diyebilirim.öğretmenler hep derler ya hani bizde o sıralarda oturduk ve bu günlere geldik diye..ben de öğrencilerime klasikte olsa aynı cümleyi kurdum..belki birinin gönlüne dokunurum ümidiyle..
(bkz: bende o sıralarda oturup bu günlere geldim..)

geçenlerde gittim o sokağa. evimiz yıkılmıştı mesela. o tek katlı evler yerine büyük gökdelenler vardı. güneşten, oyun oynarken gözümüzü açamadığımıız sokaklarda büyük binaların gölgesi vardı sadece. futbol oynadığım kum sahayı tamamen yabani otlar şarmıstı, büyük ihtimalle oraya da yeni binalar dikmeyi planlıyorlar.
tüm çocukluğum geçti gözümün önünden dostlar. oynadığım oyunlar, okul çıkışı arkadaşlar ile eve gelişim, o zamanki halim. sonra gerçek dünyaya döndüm bir an. her yer olabildiğince gri ve soğuk. hayatımızdaki renkleri kaybediyoruz dostlar. geriye ise sadece siyah ve beyaz kalıyor, bir de bunların birleşmesiyle oluşan gri.

çok zordur. hatta bazı durumlarda mümkün değildir. o sokak büyük ihtimalle bir sabah bunaltıcı düşlerden uyandığında, kendini yatağında dev bir kentsel dönüşme uğramış olarak buldu.

diyelim ki bu gregorluk ona uğramadı, bu sefer de sokak artık küçülmüştür senin için. bir türlü sığmazsın içine. bir yeri tam otursa bir yeri taşar dışarı. beklenilenden fazla büyüdüğün için seneye de gezemezsin artık o sokağı.

çocukluğunun geçtiği sokaktan çocukluğun geçip gitmiştir. geçmiş bıraktığını yerde beklemiyordur seni. geçmiş olsundur.

bunun verdiği hüzün, acı, özlem tarif edilemez.

yaşlandığını hissetmektir.

bu eylemi yaptım.
çocuk kalbimle oynadığım sokaklarda gezdim.
her adımda çocukluğuma adım atıyordum sanki.
yazarken bile gözümün önüne geldi yaşadıklarım..