gnce_03 - en çok favorilenen tanımları (1. sayfa)

gizem., [24.06.21 22:39]
duvarların insafına bırakma beni,
her yer karanlık ve yaralı canım.
gün ışığı geçmeyen duvarların,
sesimi boğan gecenin insafına bırakma beni.

yolların insafına bırakma beni,
ayak tabanlarım ruhum kadar mecalsiz.
çetrefilli ve tenimi parçalayan, yolların insafına bırakma beni.

zamanın insafına bırakma beni,
bir hammal gibi taşıdım bunca yıl yükünü,
her gecede saçıma bir ak düşüren,
ömrüme gölge düşüren zamanın, insafına bırakma beni.

şiirlerin insafına bırakma beni,
şiirler ki hepsi ayrı bir yangın yeri,
bir dizenin ortasında, yangına bırakma beni.
kelimelerim güçsüz, kafiyesiz şiirlerin insafına bırakma beni.

şarkıların insafına bırakma beni,
her ezgi bir ok yüreğimde sanki,
kollarım dans edemeyecek kadar takatsiz.
şarkıların, beni bende yoran şarkıların insafına bırakma beni.

bana bırakma beni,
ben ki en çok tüketirim kendimi.
ben ki düşerim bir uçurumdan her pembe rüyada,
benim insafıma bırakma beni.
ben dipsiz bir kuyu olurum kendime,
düşerim durmadan..
bana bırakma kendini.

yaşamanın ardında saklanan ölümün rengi,
saçların boyalı beyaz esas rengi,
yolların yorgun seni sırtında taşımaktan,
pembe bir düş hayali kaplıyor ömrümüzü durmadan..

sen her koşulda bir giz olan,
bana bırakma kendini.
bende bırakma rengini..
alacakaranlık alacakaranlık..

bende bulursam seni,
sol yanından uçar gider ruhun.
bol olur yüreğine gecenin siyah kefeni,
her yerde kaybet beni,
her yerde alacakaranlık zifiri.

sanırım her türden olan bir konser var hayatımın arkasında ama haymatlos'un
özgürlüğün kendinden menkul ne desem boş gelir
fakat özgürlük sen yokken yoksul gerçeğim bu benim
gitmek ne sana ne de bana inan ki hiç çare değil
fakat göğünde hiç sınır yok bunu çizmek haddime değil

dediği yerde bu göğü de bu yaşamı da başka seviyorum galiba. müzeyyen ablama selamlar buradan..

insan hayatı boyunca kendini arayıp duruyor ama absürt olan şu ki insan kendini ararken de sürekli değişiyor. bulmamız gereken şey kendimiz değil de değişimimiz gibi hissediyorum ben çoğu zaman. ayna yıllar geçtikçe bize bu değişimi gösteriyor, aynadaki sen değilsin elmalı turtam senin bedenini eskitip ruhunu güçlendiren değişim..

bilge zamanlarımdan kalma bu yalnızlık,
özenle büyüttüğüm bir çocuk,
hüzünle öldürdüğüm bir kadın,
vazgeçerek tutunduğum bir dal yalnızlık.

yangınımın küllerinden etekler biçtim ömrüme,
bir plastik gibi erittim düşlerimi,
damla damla izi kaldı tenimde.
gamzelerim bile bir yüz hatası benim için.

gülümsedim çokça zehirli bir ölüme,
zamanın kokusu sindi, ruhumun karanlık köşelerine.
vuslatsız bir ömrün son demleri bunlar.

kuzu gibi büyüttüğüm çocuğu,
kendi ellerimle boğuyorum,
gamzelerime gömüyorum.
zehirli bir ömrün son vuslatı bu.

bilge zamanlarımdan kalma,
çaresiz bir yangının ortasında...
zehirli bir yaşamın son ölümü bu.

g.a

bu biraz sert olabilir ama kendisini de sevmez çocuk sevmeyen çünkü çocuklar aslında kendi gizli yanlarımızın, masumluğumuzun bir yansımasıdır.

kitaplık, yıllar sonra kavuştum küçücük ama o kadar çok hoşuma gidiyor ki. odamda dave gurney, mevlit, bedri, ömer, rayiha, fugui.. birlikte yaşıyoruz sanki. canım kitaplığım. ♡

mevsim rüzgarları ne zaman eserse,
o zaman hatırlarım çocukluk rüyalarım,
şeytan uçurtmalarım..
öper beni annem yanaklarımdan,
güzel bir rüyada,
sanki sevdiklerim hayattalarken hala...
akşama doğru azalırsa yağmur,
kız kulesi ve adalar ah burda olsan,
çok güzel hala istanbul'da sonbahar..

bu bne. kitaplarda bazı cümlelerin altını hafifçe çizmek kalbimizden bir parçayı da orada bırakmak gibi. o kitabın kapağını tekrar açınca burada zamanında kalbimi bırakmışım diyorum. cümleyi tekrar okuyunca o zaman ki ben bunu sevmiş şimdi de gerçekten öyle mi diye kendimi sorgulayabiliyorum. kendi kitaplarım, kendi dünyam ve altını çizmek kendi dokunuşum.. güzel hissettiriyor.