gnce_03 yazar profili

kuru incir.

öylesine karşıma çıkan bir iki dize.. eski avluda şiiri mesela çok mutlu ediyor.

bir çiçek açtığında
bir eski avluda
diyor ki;

her şey çok eksik ve neredeyse yok gibiyken
buldum buluşturdum kendime geldim
tek eksik sensin! incecik, çilli bir dille
sen de gelsen.

ben sana kırmızı kiremitli bir çatı
begonviller ve bir mavi kapı
ve illa amansız bir avlu getirsem.

dünya soğur, akşam serinlerken,
benim sensiz sevinecek bir şeyim yok.
kılı kırk yardım, altını üstüne getirdim,
ve işte en geniş cümlem:

içimi açtım sana.
içini açmak için.

birhan keskin

ezberledikten sonra hiç direkt canım sıkılıyor demedim, ben canım sıkılırsa hep şiir söylerim..

oku'yorum.

geçen zamanın içinde, bir taşa takılıp kalmaktır özlemek. yol geniştir, ilerlemek için pek sıkıntı çekmezsin ama o taş ayağına takılır acıtır, öfkelendirir. bazen de düşersin, daha çok acır ama taşa takılmak o kadar da kötü değildir, bir daha düşmemek için daha çok dikkat edersin. özlemek, bazen de lezzetli bir yaz akşamıdır.. eşler dostlar gülen yüzler, sohbetler o kadar tatlı gelir ki durup durup gülümsersin. özlemek, insan yüreğinin yangınıdır. bazen bir akşamı, bazen öylesine bir insanı bazen de hiç gelmeyecek olan zamanları özlemek buruk bir bekleyiş, bir serzeniştir..

bazen de dallar ağaçların kökünü özler çünkü gözümüzün önünde olan, bize dokunan da bizden çok uzakta olabilir..

istikrarlı bir şekilde uyuya kalıyorum, bir de dc'daysam hemen uyuya kalarak rezil oluyorum.

kendim gibi sevdiğim ve benimsediğim birinin en sevdiği yemek, kuru kırmızı acı biber dolmasını daha çok lezzetli bence. dolma içinin de ekşisi ve salçası belli olursa lezzetinden löp löp yeniyor.

ortadan ikiye düzgün orantıda kırılmış camdan dize.

kurumuş ama dalına sadık bir gül gibi, duruyor hatıralar..

siyaset, ülke gündemi... ama ver oradan bir edebi değeri olan muhabbet sabaha kadar konuşuruz.

bu ay arkadaşlarla kritiğini yapacağımız rengi güzel kitap. konu olarak güzel olduğunu duydum henüz okumadım ama üslubun da umarım güzeldir kırmızılım.

bu bne. kitaplarda bazı cümlelerin altını hafifçe çizmek kalbimizden bir parçayı da orada bırakmak gibi. o kitabın kapağını tekrar açınca burada zamanında kalbimi bırakmışım diyorum. cümleyi tekrar okuyunca o zaman ki ben bunu sevmiş şimdi de gerçekten öyle mi diye kendimi sorgulayabiliyorum. kendi kitaplarım, kendi dünyam ve altını çizmek kendi dokunuşum.. güzel hissettiriyor.

tutmadı,
alttaki yazar çok hissiz biri.

mevsim rüzgarları ne zaman eserse,
o zaman hatırlarım çocukluk rüyalarım,
şeytan uçurtmalarım..
öper beni annem yanaklarımdan,
güzel bir rüyada,
sanki sevdiklerim hayattalarken hala...
akşama doğru azalırsa yağmur,
kız kulesi ve adalar ah burda olsan,
çok güzel hala istanbul'da sonbahar..

kitaplık, yıllar sonra kavuştum küçücük ama o kadar çok hoşuma gidiyor ki. odamda dave gurney, mevlit, bedri, ömer, rayiha, fugui.. birlikte yaşıyoruz sanki. canım kitaplığım. ♡

çünkü kafasının içinde yaşayan herkes yalnızdır oraya nadir bir iki kişi ulaşır, onlar da çok kalmaz uzaklaşır.

bazen düşünüyorum da insanın hayatında bazı izler asla geçici olmuyormuş. sanırım herhangi biri olmamış olman, benim için çok ciddi anlamlara geliyor olman ruhumda oluşan enkazların en büyük sebebi. seni sevmiş olmam bir yana sende olan kendimi de sevmiştim. hayatımda etkili bir yanın vardı, senden sonra birçok şeye alışmış birçok şeyden de vazgeçmiştim. şimdi sana yüzlerce kelime ile neler yaptığımı nelere alıştığımı ve neleri terk ettiğimi, nasıl da henüz gözü yaşlı bir kızken sen de yanılmanın ruhumu ne kadar güçlendirdiğini sana anlatabilirim. ancak sanıyorum ki yıllar yılları kovalamış olsa bile bu senin için pek bir anlam ifade etmeyecek.. sadece şunu bilmeni isterim ki beni sen düşürdün, zaman avuttu. diyeceklerimin bundan ötesi yok, hayatta en acımasız olan şey birinin gözünün içine baka baka seni düşürmesidir.. sen, beni düşürdün ve bazı dizlerdeki izler asla geçmez.

..

gizem., [24.06.21 22:39]
duvarların insafına bırakma beni,
her yer karanlık ve yaralı canım.
gün ışığı geçmeyen duvarların,
sesimi boğan gecenin insafına bırakma beni.

yolların insafına bırakma beni,
ayak tabanlarım ruhum kadar mecalsiz.
çetrefilli ve tenimi parçalayan, yolların insafına bırakma beni.

zamanın insafına bırakma beni,
bir hammal gibi taşıdım bunca yıl yükünü,
her gecede saçıma bir ak düşüren,
ömrüme gölge düşüren zamanın, insafına bırakma beni.

şiirlerin insafına bırakma beni,
şiirler ki hepsi ayrı bir yangın yeri,
bir dizenin ortasında, yangına bırakma beni.
kelimelerim güçsüz, kafiyesiz şiirlerin insafına bırakma beni.

şarkıların insafına bırakma beni,
her ezgi bir ok yüreğimde sanki,
kollarım dans edemeyecek kadar takatsiz.
şarkıların, beni bende yoran şarkıların insafına bırakma beni.

bana bırakma beni,
ben ki en çok tüketirim kendimi.
ben ki düşerim bir uçurumdan her pembe rüyada,
benim insafıma bırakma beni.
ben dipsiz bir kuyu olurum kendime,
düşerim durmadan..
bana bırakma kendini.

yaşamanın ardında saklanan ölümün rengi,
saçların boyalı beyaz esas rengi,
yolların yorgun seni sırtında taşımaktan,
pembe bir düş hayali kaplıyor ömrümüzü durmadan..

sen her koşulda bir giz olan,
bana bırakma kendini.
bende bırakma rengini..
alacakaranlık alacakaranlık..

bende bulursam seni,
sol yanından uçar gider ruhun.
bol olur yüreğine gecenin siyah kefeni,
her yerde kaybet beni,
her yerde alacakaranlık zifiri.

yemek
yemek
yine yemek

gamsız.