gnothi_seauton yazar profili

wolfgang amadeus mozart'ın gerçekte şen mi, yoksa kasvetli bir yaşam mı sürdüğünü asla kestire­meyiz. mozart'ta erken olgunluğa ulaşmış kişilerin bizi tuhaf bir biçimde duygulandıran ve içimizde sevgiler yeşerten za­ rafeti, bach'ta ise tanrı babanın istemi gibi acıların ve ölü­ mün kaçınılmazlığına, içimizde yüce duygular uyandırıp bi­ zi avutan bir teslimiyeti buluruz. ama bunları söz konusu kişilerin yaşamöykülerinden ve özel hayatlarına ilişkin ola­ rak bize kadar ulaşmış bilgilerden asla çıkaramaz, yalnızca yapıtlarından ve ortaya koydukları müzikten anlarız.

hermann hesse boncuk oyunu

bana soru sor artık
beni kurtarma, konuştur
beni yaz geceleri patlayan sağnaklara
bağışla.

ismet özel

sophie tucker - some of these days (1926)some of these days

bir şey olacak: bassede-de - vieille'nin karanlıklarında bir şeyler var beni bekleyen, orda tam bu durgun yolun başında yaşantım başlayacak.
diye sokaklar arası dolaşırken bekleyen şeyin olmayışının hüznü çöküyor yavaş yavaş. yaşadığını zannettirip hemen ardından geri çekiliveriyor serüven duygusu geldiği gibi aniden. ölmek üzere olan pazarın son soluğunu verdiği gibi.
okunması gerekir sartre'nin.

"düşlerin devlet kontrolü altında bulunduğu bir sırada, gerçeklik kendini bir düş sanmaktadır".
sessiz yığınların gölgesinde ya da toplumsal sonu
jean baudrillard

sevincin yarısı


melih cevdet anday

turgut uyar

"virane olmuş kalbime ne yaptın?
bak! divane aşkım ne yaptın?
alışkanlığın ipeğinde rahat uyuyordum
kelebek gibi kanadıma ne yaptın?
gözünün kadehinden daha içmeden sarhoş oldum
meyhanem sarhoş oldu ne yaptın?
omzuma yaslanmaya değmez miydim?
omuzlarımın hasretine ne yaptın?
beni yordun kendinde yorgun gittin
ey yolcu!.. evime ne yaptın?
gözyaşlarının yağmurundan dünyam islandı.yuvamin çatısına ne yaptın?"
amin bani

“hem bıçağım hem de yara!
hem yanağım hem de tokat!
hem kurbanım hem de cellat!
ezen ve ezilen çarkta!

kalbimin vampiriyim ben,
-büyük yalnızlardan biri,
sonsuz gülmeye hükümlü
artık gülümseyemeyen!”

charles baudelaire

gece arsızca kükrüyor paslı beyninde şehrin
küfre yaklaştıkça inancım artıyor
ismet özel

“ben şenlikçisiydim pıhtı kanın
keten helvacılardan, bileycilerden
rugan çizme giyilen çağlardan geçerdim
barutun ve susamanın güzelliğiyle
tek yatmanın akmayan yüzüyle geçerdim.
oraya, göğsüme iliklediğim hayvanı ayartmadan
direnmenin mayasını ellemeye.”
ismet özel

“soruyordun
ilkyaz işte
uyanıp bir bahçeyi dinliyoruz
tenhalık böyle

dallar mı kırılmış, sarmaşıklar mı toz içinde
beklesem hemen gelecek olduğun
tam öyle olduğun
oysa hep yanımdasın, seninle her şey yanımda...”

— edip cansever

“ama gene de,
gene de güzel günler geçirebilirim;
geçirebilirim bu mavilikte,
suda yüzen karpuz kabuğundan farksız,
ağacın gökyüzüne vuran aksinden,
her sabah erikleri saran buğudan,
buğudan, sisten, ışıktan, kokudan...”

dalga - orhan veli

“...külçeler yüklüyüz, çıkmak istiyoruz yokuşu
gözler kısılıp bakılıyor bize.
biliniyor
bizim mahsustan yaşadığımız
biliniyor
şarkıların sırası bizde
biliniyor
hayat bizden razıdır
biliniyor
otların sarardığı yerlerde güneş,
kurşunun değdiği tende heves kalmıştır.”

ismet özel

dolaştım yıllardır şurda burda
ucuz otellerde kaldım. iğne iplik taşıdım yanımda
bir düzen tutturamadım. kadınlar da oldu elbet yaşamımda
biri hariç hepsini bağışladım. sınadım kendimi karşılıklı acıyla
ben hep ölüme ve aşka inandım.
metin altıok

şarkılar
güller, servi dalları, sırma tellerle,
bir tabut gibi,
süsleyerek bu kitabı sevimli, hoş,
koysam içine şiirlerimi.

aşkı da koyabilsem! yeşerir
aşkın mezarında huzur çiçeği,
büyür, açar koparılır-
benim için açması, ben ölünce!

işte şiirler, etna’nın lavları
gibi taşkın nağrımdan
kıvılcımlar saçarak fışkırdı
etrafa bir zaman.

şimdi hepsi sessiz, ölü adeta,
donmuş, katı, buğulu,
fakat canlanırlar eski ateşte,
esse üstlerinden aşkın soluğu.

dile gelir kalpteki duygular,
aşk soluğu çiy olur üstlerinde;
geçer birgün eline bu kitap,
sevgilim! uzakta bir yerde
heinrich heine

“ben sizi sevdim: belki bu sevda
kalbimde sönmedi, kaldı izi;
bu bir hüzne yol açmasın asla
hiçbir şeyle üzmek istemem sizi.

sessizce, ümitsizce sevdim sizi,
çile çekerek, kıskanç ve çekingen,
öyle candan, öyle içtenlikli, ki
başkası da öyle sevsin yürekten.”

aleksandr puşkin

evet isyan
demirden sağnaklar altında uyur sevdiğim
göğsünde hazin ayak izleri eski şubatların
onu yaralar kıpırdatıyor
ve o sertelmektedir yaralardan
kasıklarına boşalmaktadır nal sesleri
saçları bukleli bir çocuğu öperek uyandıran
içimize güneşler bırakan nal sesleri.
keserle yontulmuş bir ağzı var sabahın
varınca bayrakları, marşları duyuyorum
başım çılgınca sarsılan dallarla uğraşıyor
durup dineliyorum bütün taframla
bütün taframla, bütün yumruklarım, bütün
hantal yüreklerin olduğu orda.kesik kolları var aşkın
döl ve inat barındıran.
hırpanî bir okşayışla akşam
yanaşınca çocuklara
ben karakavruk yüzümün arkasında
kırbaçlayarak büyüttüğüm ağrıyı bırakıyorum
bana ne çerçilerden, çerilerden, kullardan
halksa kal'am onu kal'a kılan benim
boşanır damarlarıma yılların kahraman gürültüsü
çünkü kavganın göbeğidir benim yerim.ay vurunca çatlatır göğsümdeki mahşeri
çünkü kavganın göbeğidir benim yerim
canlarım, kollarında parti pazubentleri
dik başlar, erkek haykırışlarla
göndere, en yukarlara çekiyorlar
en yukarlara çatlıycak kadar aşkî yüreklerini.
yıllardır çocuk başları akıyor yamacımızdan
yıllardır balçıklı bir hayvan çeperlerimizde
kentlimiz cebinde cinayet fotoğraflarıyla sofraya oturuyor
köylü -biraz sessizlik- ne tuhaf bir kelime?
asfalt yakıyor genzimi
asfalt adamlarını topluyor aramızdan
yıkılıp omuzdaşlarının seslerine
yıkılıp bir boran içinde toplayarak çiçeklerimi.ben merd-i meydan
yani toprağın ve kanın gürzü
güllerin bin yıllık mezarı bendedir
yukardan bakarım efendilerin pusatlarına
insanların bütün sabahlarını merak ederim
gök hırpalanmaktadır merakımdan
ıtır kokan benim yumruklarımdır
benim kavgamdır o, aşk diye tanınan.alanlara çok bilenmiş yüreğim alanlara
vurulsun kösleri şu gâvur sevdamızın
vursun isyanın bacısı olan kanım karanlığa
zülküf de vursun.
yüzüne ay kırıkları çarpıp uyansın sevdiğim.
ismet özel

"ağlamadan
dillerim dolaşmadan
yumruğum çözülmeden gecenin karşısında
şafaktan utanmayıp utandırmadan aşkı
üzerime yüreğimden başka muska takmadan
konuşmak istiyorum."

ismet özel

bir resim gibidir şiir; kimisi vardır, ne kadar yakında durursan,
o kadar iyi yakalar seni; kimisi vardır, daha uzakta dursan da yakalar.
kimi şiir karanlığı sever, kimisi de ister aydınlıkta görülmeyi...
horatius