göçemeyenkuş yazar profili

merhaba sözlük.
sevgi üzerine düşündüm biraz bu gece. ne çok tüketiyoruz değil mi sevgiyi? kimi zaman da tüketmemek adına kendimizden çalıyoruz. seviyoruz sevmeyi de bazen harcıyoruz. bazen harcanıyoruz.

kimileri öyle şiddetli seviyor ki, hırpalıyor severken. canını yakıyor sevdiğinin, yoruyor, çıkmaza sokuyor. tabii buna sevgi de denir mi, bilmiyorum.
kimileri de yoruluyor. sevgisini göstermek için sarfettiği efor, verdiği emek ziyan oluyor.

nadiren de olsa ne yoruyor, ne de yoruluyoruz severken. öylece seviyoruz. basit gibi gözüküyor değil mi? halbuki bence en güzeli bu. uzaktan, kırmadan, yaralamadan, yara almadan, düşünürken kendimizi hırpalamadan... iyiliğini isteyerek, gocunmadan kendinden önce onu düşünerek, yetinerek, gülümseyerek, dokunmadan geçmiş yaralarına, dokundurmadan, hatalarını kabullenerek, şartları görmezden gelerek, o’nun da senin kadar iyiliğini istediğini bilerek…

böylesini bulunca da kaçmıyoruz haliyle. teslim oluyoruz. sevgimizi teslim edemediğimiz, teslim alamadığımız onca yaşanmışlığa, onca yaraya rağmen üstelik. keşke herkes bilse güzel sevmeyi. keşke her sevgi bu kadar basit olabilse… o zaman eminim, çok daha anlamlı olurdu sevilmek.

bazen içimi anlamsız bir telaş kaplıyor. koşmak istiyorum böyle anlarda zamanın üzerinde fakat yatağın diğer ucundan başka gidecek yerim de yok. öyle yersiz, öyle amaçsız bir telaş ki bu, göğsümden koparıp atasım geliyor. bir türlü sabah olmuyor. akrep sanki olduğu yerde duruyor da yelkovan tur bindiriyor ona durmadan. susturamıyorum içimdeki ayak seslerini. bana düşman bir ben, kovalıyor beni. kaçıyorum ama varamıyorum. korkuyorum ama sığınamıyorum. acelem var ama zaman mola veriyor, ben yine de yetişemiyorum.

nazım hikmet/bir ayrılış hikayesi

kendi içimdeki boşluğu doldurmaya çalışırken çukur kazıyorum. o çukurdan çıkan her zerre, doldurup taşırıyor koca yarığı. sonra içi boşalan, uçurumlaşan o çukur yutuyor tekrar ışıkları. kararsız, gizli, umutlu, karanlık, sırlarla dolu ve mahçup bir hava sarıyor boşluğumu. biraz günahkar, biraz masum… herkes gibi, kimse gibi. üstelik kimsesiz. anlaşılmak isteyen ama riyakar, bir o kadar dargın.

her hatamı aklayan bir günah keçisi var da, hala hata görmediğim, göremediğim yanılgılar beni de, onları da yaralar. ne kolay oysa dürüst olmak. iki dudağımın arasında özgürlük.

söyleyin bana, sahiden söz uçar mı, yazı kalır mı ? unutmak mı daha zor söylenenleri, silmek mi yazılanları? hangisinin izi kalır, hangisinin tozu değiştirir insanı? hangisi daha kolay çıkar, küflü, kurtlu sandıktan? mesela bir anı, bir kareye sığar mı, uzar mı boşlukta? nefes alır mı, yosun tutar mı?

korkuyorum yaşanması muhtemel her andan. en çok da bu, defalarca tanıştığım yabancıdan. kurtar beni aklım, yine odalarında sıkıştım.

‘