abimin yemin töreni.
sabahın köründe askeriyenin kapısında saatlerce bekledik. nisan ya da mart ayıydı sanırım, donmuştuk o mevsimde.
en güzel anıysa abimle birbirimizi uzaktan görüp, türk filmlerindeki gibi birbirimize koşmamızdı. ne güzel sarılmıştık, hatırlayınca bile pamuk oldum*
umuttur/turgut uyar
….
“sev beni, alış bana
kimse ürkütemez bağlandığımız güzelliğin utkusunu
sev beni, bir dağ gölgesi kadar sev
şimdilik bırak musluğun sızmasını, damın akmasını
bir tırnak gibi büyü, domuz bir tırnak gibi
zorlayarak her bir yanı
çünkü biraz sonra umut başlar her günkü, başlar
aslında bir alıştırmadır umut
öbürlerinin azıcık nefes diye bağışladığı
baharı beklemeye benzer
hain ve olmayanadır çünkü
umutsuzluğu taşır yanında
oysa nasıl olsa gelecektir bahar denen tarih
önüne durulmaz mantığıyla doğanın
yeşilden olma birim
sudan gelme itmeyle”
….
2014 olsa gerek. liseden sonra mezuna kaldığım, başta büyük hayaller kurduğum yıldı. inşa edemediğim bütün hayallerin gerçek olamayışının ağırlığı, bugünüme kadar sirayet ediyor. lanet olsun, o yılı düşünmek bile gözümden yıldızların kaymasına sebep oluyor. *
normal sözlük'ü kullanarak 3. parti dahil tarayıcı çerezlerinin kullanımına izin vermektesiniz.
Daha detaylı bilgi için çerez ve
gizlilik politikamıza bakabilirsiniz.
online yazar listesini görmek için lütfen giriş yapın.