bir ömür geçti belki bir kalem için.. o kadar yorgun ve halsizim.
vaktin verdiği rehavet ile sabrın eşiğinde beklemekteyim.
insanlar kokuşmuş, tiksinç ve bir o kadar çirkin,
ben yüzlerine değil ellerine bakıyorum.
kimileri yaktı elindeki çıtayı geri dönmemek üzere harcadı şansını
ışık sönene kadar belki de de çıkamadılar bu karanlıktan
içine hapsolduğumuz bu umutsuz zifiri yalnızlıktan.
bilemiyorum, içim içimi yiyor çoğu zaman
bu topraklarda umutlu gençler olarak yaşamak varken
bitkin, boynu bükük bir genç olmak utanç veriyor şu topraklarda ayakta dururken.
devamını gör...