herezaraelion_ - en çok favorilenen tanımları (1. sayfa)

kitap şöyle sonlandı;
"...tam pes etmek üzere olduğum bir gecede, kafamın içinde verdiğim savaşı zor olsa da kazandım. o gecenin sabahına ben çıktım ama içimde kimseyi sağ bırakmadım."

bu söylem için mss yi göz önünde bulundurucak olursak gözler kalbin yansıması ve beyin için de en önemli iletişim merkezidir ve gözlerin yalan söylediği çok az an olmuştur onun dışında gözler asla yalan söylemez eğer yalan söylediğini düşünüyorsa biri, o görmek istediği şeyleri görmek için öyle düşünüyordur.

yaşadığı her anın bir kitap konusu olup olmadığını düşünmesi ama onun için hiç bir malzemenin çıkmaması.. yazarlığı unuttuğu vakitlerde tesadüf eseri okuduğu bir şeyde ya da izlediği muhteşem bir filmde aradığı o malzemeyi bulması yazarlık için en eşsiz andır beklenmedik zamanlarda anlarda bekelnemdik şeylerin gerçekleşmesi,yazarlığın en heyecan verici serüvenidir de denilebilir..

...
hangi çağın gelişidir bilmem üzerimize sinen bu yıpranmışlık hissi
hangi vaktin geçişidir bilmem bu geç kalınmışlığımız
hangi çağrının yankısıdır bilmem ayak seslerimizi taklit eden
hangi duygunun ölümüdür bilmem sessizlikle boğuyor içimizi..

hayat biz insanların sürekli bir arayış içinde olmasıdır, hemde bu yolun sonunun nereye varacağını kestirmeden, düşünmeden, bilmeden öylece hayatın, sürekli değişen yaşam ideallerine, duyguların hezeyanına, insanların koşuşturmasına ya da duraklamasına eşlik etmektir. yaşam amacını genç yaşta aramaya başlarız sanki bu bizde bilerek eksiltilmiş bir özellikmiş gibi. onu bazen aşkta arayanlar, bazen arkadaşlıkta, bazen iş hayatlarında, bazen inandıkları dinde, bazen de sadece öylece akışına göre yaşamakta arayanlarımız var.. peki öyleyse nedir bu amaç nedir bu herkesten yoksun olan şey? neden sürekli bir devinim içindeyiz, neden sürekli varmak istediğimiz yere varamıyormuşuz gibi hissediyoruz, neden sürekli başlangıç ve bitişi birleşik bir trendeymişiz gibi hep başa sarıyoruz, yanlış soruları mı soruyoruz? yoksa bir sahneden farksız olan bu dünyada bazen başrol, bazen de yan rollere girerek bize biçilen o rolleri, yapmamız gereken o görevleri tamamlayıp bu dünyadan göç edenler gibi derin bir uykuya mı dalacağız?
ben bu sorunun cevabını şöyle tanımlıyorum; bu dünya, uzay, evren, gördüklerimiz, yaşadıklarımız ve yaşayacağımız her şey birbiri ile bağlantılı yani hepimiz birbirimizle bağlantılıyız ve birmbirmizi etkiliyoruz. bu yüzden bütün bunları bir yapboz tahtasına, hepimiz için biçilmiş, ölmeden önce kesinlikle bi şekilde bilinçsizce yerine getireceğimiz o görevi de yapboz parçalarına benzetiyorum ve bir gün bugüne kadar herkesin büyük bir yaşanmışlıkla beraber yerine koyduğu o parçaların birleştiği büyük resmi göreceğiz.. kim bilir belki kıyamette belki de öbür almede..
özetle yaşamın amacı hep birlikte tamamalyacağımız o büyük resmin parçalarını eksiksiz yerine koymak diyebiliriz:)
sonuçta ne demişler "hayat bir inkisarın mutlu karanlığıdır. " diye. karanlıktaki o büyük resmi görme merakıyla, iyi geceler:)

..
ben kaptan değilim, anlamam gemileri
gizli bir ummanın gelgitlerinden
iniltiler vurur sahillerime
deniz feneri değilim
önce yürü bu vefasız ülkeden
sonra uzan bir tenhaya, sessiz ol
gelip geçsin üzerinden turnalar
düşün, sesler neden bulur sesleri
kelam kimin damarlarında kandır
harflerini senden alan merhaba
hangi demin âteşidir içimde
söyle bana hindiba
sen nasıl bu kadar bulut gülmesi
sen nasıl bu kadar gök gürlemesi

(19.08.24 -super'fullmoon)

emptiness is safe, keep it that way.
[çeviri: boşluk güvenlidir bırak öyle kalsın.]

o kafanı sürekli patlattığın, sürekli onun için kendini yıprattığin şey var ya, iyi ya da kötü bı şekilde sonuçlandığında, üzerinden biraz zaman geçtiğinde anlık olarak "aslında çok da ciddi bir şey değilmiş ya" aydınlanması..