herezaraelion_ yazar profili

sürekli içimde büyüyen bu hüzün neyden? gördüğüm anlamlı şeyler karşısındaki bu zayıflığım neyden?
ne olduğunu bilmeden içimde büyüyen bu özlem neyden?
yaşanmış olana değil, yaşanacak olana olan merakım neyden?
güneşi önemsemeden geceye olan düşkünlüğüm neyden?
yaşamadan ölme isteğim neyden?
ne olduğunu bilmezken aşkı aramam neyden?
yaşamadan göçüp gitmeye olan bu acelem neyden?
derin bir okyanusun içindeyken gökyüzüne açılma isteğim neyden?
düşünülmeyene, hissedilmeyene, görülemeyene olan bu hislerim neyden?

şu müziği okurken arka fonda dinleyin olur mu?
judah earl_they fell down but got back up again

dolarsa bir gün gözlerin sevinçten ya da hüzünden
maskeni çıkar yüzünden
dünyanı dünyalara kapamaya çalışma
dur deme gözyaşına bekle deme boşuna
gözyaşı durmaz, duramaz
akar gider doğduğu yere...

ıf there is someone you miss inside you will always feel cold no matter what the season is.
( içinizde özlediğiniz bir kimse varsa eğer mevsim ne olursa olsun hep üşürsünüz:j

kitap şöyle sonlandı;
"...tam pes etmek üzere olduğum bir gecede, kafamın içinde verdiğim savaşı zor olsa da kazandım. o gecenin sabahına ben çıktım ama içimde kimseyi sağ bırakmadım."

o kafanı sürekli patlattığın, sürekli onun için kendini yıprattığin şey var ya, iyi ya da kötü bı şekilde sonuçlandığında, üzerinden biraz zaman geçtiğinde anlık olarak "aslında çok da ciddi bir şey değilmiş ya" aydınlanması..

ah, bu insanlar, beni yine yanıltmadılar... bugünlerde daha iyi anlıyorum onlardan neden hep uzak durduğumu. bu sitemlerime itafen bir yazarın cümlesi geldi aklıma, şöyle noktalamıştı sözlerini: 'insanın içinde dalıp kaybolacağı bir dünyası olmalı. her şeyin griye döndüğü, ruhun sıkıştığı anlarda bile insanın kendine dönebileceği, kendi içinde nefes alabileceği bir dünyası... çünkü bu kayıp distopya öyle ağır, öyle hoyrat, öyle tükenmiş bir alem ki, bazen sessizliğin sesini bulamayanlar, gürültünün akıntısına kapılıp gidiyor.'

kendi küçük hayatlarını dar kafalı küçük formüllere göre yaşayanları, bir araya toplaşmış sürüler dışında var olmayan varlıkları, yaşamlarını başkalarının düşüncelerine göre kalıplara sokanları, kölesi oldukları çocuksu kurallar nedeniyle gerçekten yaşamayı ve birey olmayı beceremeyenleri düşününce bir iki kez acı kahkahalara boğuldu...
oysa o, kendi beğenisini insanlığın ortak yargılarına göre şekillendirmez. eğer bir şeyi beğenmiyorsa beğenmiyordur.
jack london - martin eden

peşine takılır giderim
yettiği kadar nefesim
belki bir gün bana da güler
ya da bir ömür belkilerle geçer
rüzgarının ahenginden başım döner
sonbaharların yüzünden bir kelebek gibi yalpalarken
zifiri karanlıklar içinden sen ve siyahlara boyanmış elbisen
uyursam eğer uyandırma beni çünkü
unutmam gerek tüm keşkelerimi

ey sıkıntı şiddetlen nasılsa geçeceksin.!

here is the new beginning of autumn?
"zaman geçti, geçiyor tek dileğim ise imkansızı mümkün kılan zamanın seni başıma gelen en güzel şey olarak karşıma tekrar çıkarması.."
yağmur sesi w/jk_still with you ♬
01.09.2024

𝘊𝘢𝘶𝘴𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘪𝘴 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘢𝘴 𝘪𝘵 𝘴𝘦𝘦𝘮𝘴.
[çeviri: çünkü hiçbir şey göründüğü gibi değildir.]
'city owl- fireflies'

(19.08.24 -super'fullmoon)

emptiness is safe, keep it that way.
[çeviri: boşluk güvenlidir bırak öyle kalsın.]

"idealleriniz uğruna savaşmak için yaşayın - hayattan sonra sadece ölüm vardır - ölümden sonra boşluk vardır ve o zaman unutulursunuz, hayatınızı mümkün olan en renkli hale getirmelisiniz ki gelecek nesillere yer açabilesiniz."
çok sevdiğim bı dizi kahramanına itafen yazılmıştır.

tevazu sahibi olmaması mıydı onu ölüme götüren, yoksa yersiz cesareti mi?
cesaret bir şeyleri başlatmak için birebirdir, ancak devamında hazin sonlar yaşanmaması için kontrollü olmak gerekir.

..
ben kaptan değilim, anlamam gemileri
gizli bir ummanın gelgitlerinden
iniltiler vurur sahillerime
deniz feneri değilim
önce yürü bu vefasız ülkeden
sonra uzan bir tenhaya, sessiz ol
gelip geçsin üzerinden turnalar
düşün, sesler neden bulur sesleri
kelam kimin damarlarında kandır
harflerini senden alan merhaba
hangi demin âteşidir içimde
söyle bana hindiba
sen nasıl bu kadar bulut gülmesi
sen nasıl bu kadar gök gürlemesi

hayat biz insanların sürekli bir arayış içinde olmasıdır, hemde bu yolun sonunun nereye varacağını kestirmeden, düşünmeden, bilmeden öylece hayatın, sürekli değişen yaşam ideallerine, duyguların hezeyanına, insanların koşuşturmasına ya da duraklamasına eşlik etmektir. yaşam amacını genç yaşta aramaya başlarız sanki bu bizde bilerek eksiltilmiş bir özellikmiş gibi. onu bazen aşkta arayanlar, bazen arkadaşlıkta, bazen iş hayatlarında, bazen inandıkları dinde, bazen de sadece öylece akışına göre yaşamakta arayanlarımız var.. peki öyleyse nedir bu amaç nedir bu herkesten yoksun olan şey? neden sürekli bir devinim içindeyiz, neden sürekli varmak istediğimiz yere varamıyormuşuz gibi hissediyoruz, neden sürekli başlangıç ve bitişi birleşik bir trendeymişiz gibi hep başa sarıyoruz, yanlış soruları mı soruyoruz? yoksa bir sahneden farksız olan bu dünyada bazen başrol, bazen de yan rollere girerek bize biçilen o rolleri, yapmamız gereken o görevleri tamamlayıp bu dünyadan göç edenler gibi derin bir uykuya mı dalacağız?
ben bu sorunun cevabını şöyle tanımlıyorum; bu dünya, uzay, evren, gördüklerimiz, yaşadıklarımız ve yaşayacağımız her şey birbiri ile bağlantılı yani hepimiz birbirimizle bağlantılıyız ve birmbirmizi etkiliyoruz. bu yüzden bütün bunları bir yapboz tahtasına, hepimiz için biçilmiş, ölmeden önce kesinlikle bi şekilde bilinçsizce yerine getireceğimiz o görevi de yapboz parçalarına benzetiyorum ve bir gün bugüne kadar herkesin büyük bir yaşanmışlıkla beraber yerine koyduğu o parçaların birleştiği büyük resmi göreceğiz.. kim bilir belki kıyamette belki de öbür almede..
özetle yaşamın amacı hep birlikte tamamalyacağımız o büyük resmin parçalarını eksiksiz yerine koymak diyebiliriz:)
sonuçta ne demişler "hayat bir inkisarın mutlu karanlığıdır. " diye. karanlıktaki o büyük resmi görme merakıyla, iyi geceler:)

ressam neden siyah beyaz tüm resimlerin
boyan mı yoksa mutluluğun mu yok senin
neden hep huzursuzluk çıktı elinden
özgürlüğü satmaya değer mi nefretin

her büyüyen kimse, arkasına bakar. ya anılarını çağırmak için ya da nefsini muhasebe etmek için. duyguları birbirine girer; bir tarafta geçip gidene pişmanlık, öbür tarafta gençliğe dönme temennisi, diğer tarafta vakıaya ayak uydurma, içinde bulunduğun evrenin tabiatını kabul etme ve onunla yaşamaya çalışma gayreti. bir yanda tövbe etme planları, diğer yanda da zamanında tadını çıkaramadığın şeylerin lezzetini alma hayalleri...

hep diğer çoğunluğa göre geceleri daha aktif bir zihne ve enerjiye sahip olduğumu gündüzleri ise bir koaladan farksız olduğumu düşünmüşümdür.. gececi olmayı seviyorum ama gececi olmanın kötü yanı zihninle birlikte akan düşüncelere hakim olamamak.. ne oldu? neden oldu? ne olacak? nasıl? neden? keşke bu, keşke şu.. diye diye sabah bütün bir gün durmaksızın koşmuş gibi yorgun uyanıyorsun.. işte o günlerden geçiyorum. bu günlerde istediğim kadar enerjiğim ya da her şey yolunda desem de aklımda sürekli böyle olsaydı şöyle olsaydı teoremleri dönüp duruyor. zamanında yapmanız gereken şeyleri yapın en iyisi o zaman insan duraksamadan ilerleyebiliyor.. bir film izlemiştim izlediğim bu filmde adam yaşadığı ani ve açıklanmamış nedensiz bir olaydan dolayı aniden hiç arkasına bakmadan koşmaya başlamıştı, insanlar ona neden koştuğunu sorduğunda bile hala koşuyordu.. 4 yıl 3 ay 2 hafta 5 gün koştuktan sonra bir gun aniden duruverdi ona neden durduğunu sorduklarında yorulduğunu farkettiğini söylemişti... asıl önemli detay filmin sonunda adam neden durmadan koştuğunu açıkladı, adam geçmişini arkasında bırakmak istediği için durmaksızın, daima ileriye daima geleceğe koşarak olanları arkasında bırakacağını düşünmüş ama geçmişin hala kafasının içinde olduğunu, geçmişi kabullenmenin tek yol olduğunu ve bunun ne kadar önemli olduğunu farkettiğini onları kabullendikten sonra bir gelecek varedebileceğini anlamıştı.. şuan bende onun gibi fiilen olmasa da koştuğumu hissediyorum hemde işe yaramayacağını bile bile.. her neyse şimdilik günlerimi ve düşüncelerimi yoksayıyorum bakalım ne olacak :) iyi geceler..