hestia yazar profili

1 ay oldu, hem çok uzun bir süre gibi, hem daha dün gibi hem de sanki hiç yaşanmamış gibi.

bugün aylardır istediğim bir şeyi aldım, nihayet. parasını gönderdiğim an şu geçti içimden; "gelsin de bir an önce, birlikte kurcalayalım". saatler sonra dank etti biliyor musunuz? yeni aldığım hiçbir şeyi onunla birlikte kurcalayamayacağım artık. e ben hayatta bir tek onun beni kıskanmayacağını bildiğim için ona hava atıyordum. ben şimdi kime "bak benim bundanım var!" diyeceğim?

onsuz geçen her gün, yaptığım herhangi bir şey, onun olmadığı bir dünyada ilk kez yaptığım bir şey oluyor. onun olmadığı bir dünyada ilk kez renkli giydim, ilk kez yeni bir takı taktım, ilk kez salonda oturdum... gibi. bugün salonda otururken fark ettim ki, bu ilk olmadı. sabah yediğim peynir de ilk değildi. taktığım gözlük de ilk değil. her geçen gün, ilkleri de götürüyor beraberinde. dün evine gittim, kedisini sevdim. istedim ki o kedi hep benimle kalsın. son görüştüğümüzde "kendini pek sevdirmez o, sana iyi sevdiriyor" demişti. şimdi görse o kedinin bana kendini sevdirmek için ne cilveler yaptığını, şaşırır kalırdı. ne yalan söyleyeyim, ben de şaşkınım. karşılıklı olarak saygı ve sevgi çerçevesinde ilişki yaşadığım bir hayvan var.

tüyün kadar ömrün olsun küçük kız. biliyorum, sen de onu çok özledin ve benim de onu çok özlediğimi bildiğin için, beni bir şekilde teselli etmek, yalnız hissettirmemek için bu cilveler. teşekkür ederim.

günlerdir yaşadığım duyguyu nasıl ifade ederim diye düşünüyordum, az önce buldum.

"acı biber yemek gibi bir acı değil, iyileşme ümidiyle yaptırdığın bir ameliyatın dikişlerini aynada görmek gibi bir acı. acıdı ve hâlâ acıyor. acımaya da devam edecek. oradaki ipler kaybolup gittiğinde bile izi hep kalacak."

ölüm.
hayattaki en yakın arkadaşım, ruhumun yarısı, farklı anneden olan tek kardeşim, canımın içi ikizim, geldiği gibi sessizce, bir tek kendisini aldı ve gitti.

bugüne uyanmayı o kadar istemezdim ki... hep kabuslarımda görür, çığlık çığlığa ağlayarak uyanırdım. sesim çıkmıyor biliyor musunuz? o gür, neşeli, onun yerine de hayat dolu sesim çıkmıyor. abiciğim neşemi de aldı yanında.

kardeş acısı böyle bir şeymiş.

başta @armysuzy,@jinju ve @rene olmak üzere bütün kitap kulübü üyeleri -evet, @bubbles of death sen dahil- ve tabii ki @sateist

çekilişe katıldım! numaram:48

army'me kim laf ediyor!?!? siz kim?!?!

iş arkadaşımla farklı cilt tipine sahibiz. o kuru, ben ise karma ciltliyim. sonuç;

nefes alıp alamadığımı kontrol etmek. kahrolsun influenza. ayrıca iliadin'e adanmış bir hayat yaşamaktan sıkıldım. imdat!

akşam editi: tıp ulvi bir bilim, doktorumu seviyorum.

hepimiz bir şaşırdık değil mi? bir kadın ortadan kaybolunca öldüğünü düşünüp cesedini arıyoruz her yerde. sağ bulunca da böyle şaşırıp gündem haline getiriyoruz. dünya tersine dönmedi, ülkenin normali kadın cinayetleri oldu maalesef. ondan bu tantana.

mahlasının başındaki 0 gidince "irene" olmaktan kurtulabileceğini sanıyordu. üzgünüm çiçeğim, ben irene olarak okumaya devam ediyorum. düşünecek olursak güney egeliler her şeyin başına i koyuyor. yapacak bir şey yok.

not: ben de seni seviyorum

mesaiyi yarım saat erkene alacak kadar ne yaşadın? biliyorsun hepimiz aşrı aşrı yerden geliyoruz. karanlıkta işe başlamak neden?

burası ankara. binalarımız öyle "deprem bölgesi" gibi yapılmıyor. çünkü gerek yok. gerçi deprem bölgesinde yapılanları da gördük ama oradaki müteahhitlerin, mühendislerin de vicdanlısı vardır elbet. ankara'ya göre o bölgenin yapılarının nispeten daha dayanıklı olduğunu düşünüyorum.

bir söz vardır; "ankara deprem yaşamaz, yaşayanı hisseder."

ankaralılar olarak depreme alışkın değiliz. bir izmir, bir kahramanmaraş değiliz. dolayısıyla bu bölgelerin 5.0-5.5'i bizim 3.5'imiz. ki maraş depreminden sonra ankara epey göç aldı. hiç o "yaygara" yapanların bundan 2 yıl önce enkazdan çıkarılan insanlar olabileceğini düşündünüz mü?

başlığı görünce eksik kalmayayım dedim;



ne diyeceğini bilemedi. üzdün chat...

yettim yetiştim!
(bu entry ikinci kere yazılmıştır.)

bu çekiliş kendi adıma komik geçti. alacağım kitap en başından belliydi dolayısıyla hiç "onu mu alsam bunu mu koysam" derdine düşmedim. ulvi altıncı hissimi kullanarak bir kez daha @0rene'yi çekip çıkardım herkesin içinden. diyorum size, biz bu kızla ruhdaşız. ferhat göçer'in cennet şarkısındaki dünyaya bir daha gelsem sevgilim, arar bulur yine seni severim. dizesi gibi sözlüğe bir daha gelsem 0reneciğim, arar bulur yine seni çekilişte seçerim. * kitabı bulduktan sonra kalan kısmını seçmek oldukça kolay ve eğlenceliydi açıkçası.

şimdi gelelim benim hediyelerime. öncelikle söylemek istiyorum ki matruşka bebekleri gibi bir kutu karşıladı beni. itiraf ediyorum, ilk günden biliyordum bana kimin hediye yollayacağını. çünkü her ne kadar saklamaya çalışsa da kıpır kıpır tavrıyla @unicornlardabüyür kendini ilk dakikada ifşa etti. * seni seviyorum unicorn -turuncu kalp-

bu görselde gördükleriniz benim "ay orada da bir şey varmış", "buradan da bir şey çıktı", "aaaa bu ne tatlı şeeeey" diye diye açtığım şeylerin bir kısmı. kalan kısmı unicorn ile benim aramda * yalan söylüyor, kadraja sığdıramadı

iş yerimde herkesin kalemliğinde birilerinden gelen hediye kalemler vardı ama benimkinde yalnızca şirketin verdiği kalemler duruyordu. ne yalan söyleyeyim, özenmiştim öyle cıvıl cıvıl kalemi olanlara. gören duyan da inci gibi yazımla evrak imzalıyorum sanır, tabloya tik atıyorum sadece; başka bir şey yaptığım yok. ama şu an... simli kalemim bile var.

iyi ki varsınız sevgili kulüp arkadaşlarım. her şeyin yeri, zamanı olduğunu, tanrının bekletmesinin bir sebebi olduğunu ve bunun için minnettar olmam gerektiğini öğrettiniz bana. çooooook teşekkür ediyorum. ayrıca hepinizi çok seviyorum. beni de mi? diyenler; evet sizi de. @bubbles of death dahil.

buz devri babamla birlikte o dönemki evimize yakın sayılabilecek bir avmdeki sinemaya gitmiştik. sonra o sinema bölümünü kapatıp otopark yaptılar. avm hâlâ duruyor, her gün önünden geçiyorum ama o eski tadı yok hiç.

bitap bir halde işten eve gelmiş, ayakkabılarımı dahi çıkarmadan yere uzanmıştım. yattığım yer dümdüz parkeydi ama onun kolunun altına girdiğime yemin edebilirim. orada ne kadar yattığımı hatırlamıyorum ama kalkmak istemediğimi çok net hatırlıyorum. parfümünün kokusu, bedeninin sıcaklığı, alnımda sakallarının tellerini bile hissetmiştim. hatta rüya mı görüyorum diye gözlerimi açıp bomboş tavana bakmıştım ama o his geçmek bilmemişti. çok güzel ve ilginç bir deneyimdi.

hayatımda bir kere engellendim. o da cinsel ilişki teklifini reddettim diye. sonra erkek arkadaşıma gidip bununla saatlerce dalga geçtik.

sevdiğim herkesin bir şarkısı vardır zihnimde. özlediğim zaman ya o şarkıyı içimden söylerim ya da açar dinlerim. az önce bir kuzenimin şarkısına güncelleme geldi. artık bu şarkı ona ait.