kablonun belki bir gün ansızın boynumuza dolanıp bizi öldürme ihtimaliyle ve beklentisiyle yaşadığımızı bilseydiniz siz de kullanırdınız ya demeyin öyle.
vay vay (x4) demet ablam hoş geldin otur be şöyle dımtıs dımtıs şeklinde ilerleyen şarkı..
ergen bir kardeşiniz varsa tüm ev bu sesle yankılanır gün boyu.
dedem (annemin babası) vefat ettiği için cenaze evindeydik. televizyon etiksel olarak açılmıyordu telefonum yoktu ve darbeden birkaç gün sonra anca haberdar olmuştum. güncel olayları o günden beri takip etmeye çalışıyorum artık sonradan algı yetilerim yetmiyor çünkü.
bizim buradaki esnaf lokantaları asimile olmuş sanırım. yazılanların hiçbiri kalmamış artık. hijyenik takılıyorlar. yalnız eskiden böyle ahşap boncuklu kapı perdeleri olurdu esnaf lokantalarının girişinde. hiç düşünmeden hoop dalardık içeri. sonra aman aman bi güzel ev yemeği kokuları, müşteri memnuniyeti vs ooh işte tam o sıra kendimizi sadece yarım saatliğine dünyanın en önemli şahsiyetlerinden hissettiğimiz doğrudur.
dürüst olmak gerekirse sözlüğe katkım sıfır ve gerek de yok zaten bana maşalllaa sözlüğümüze tabii ama sözlük bana katlanıyor her şeye rağmen. her üzgün ve hiçbir şey yapamayacak kadar mutsuz oldugumda girip yazıp okuyup rahatlatıyorum. eski arkadaşınla ayda yılda bir yapılan ve huzurlu hissettiren uzun bir telefon görüşmesi gibi. hissel.
bugün bluetooth kulaklığım bozulduğu için dolmuşçu abinin playlistten ilerledik el mahkum. araya damar şarkılar kaynasa da 90’lar pop açmıştı reis. enerjimiz yerine geldi. sabah sabah toplumun sesine kulak verdiğim için güne stresli başlangıç yaptım tabii orası ayrı.
böyle bir durum oluşmaması için hepsi engelli listemde ama kendileri bir başka sosyal mecra bulup ulaşmaya çalışıyorlar. işte ben böyle bir kadınım benden gidenin aklı kalır ama benim de aklım yerine gelir. medeni ayrılan insan bana denk gelmez zaten.
aynı hayatları yaşıyoruz aynı tc şartlarında ondandır. çok şaşırılası gelmedi. ben sınıfın sürekli “kanka kaç dk kaldı dersin bitmesine” diye sorulan çocuğun yanında oturan kızdım. bi olayım yoktu yani baktığımızda ama o çocuğun yanında oturmak beni güvende hissettiyordu niyeyse, alakayı çözemedim ben de. ne kadar sürenin kaldığını bilmek beni rahatlatıyordu. oysaki sonunu düşünen kahraman olamaz idi…
normal sözlük'ü kullanarak 3. parti dahil tarayıcı çerezlerinin kullanımına izin vermektesiniz.
Daha detaylı bilgi için çerez ve
gizlilik politikamıza bakabilirsiniz.
online yazar listesini görmek için lütfen giriş yapın.