kafaka yazar profili

bilinçaltınız zerre şaşmaz. günlük kullandığımız kelimelerden tutun araba kullanmamıza kadar. herkesin spor ve sporcu olarak gördüğünü siz çıplak kadın olarak görüyorsanız bu sizin probleminiz. nefsinizle yüzleşerek aşabilirsiniz.

"alo raif abi, çok kötü birşey oldu. turgay abi öldü."

bu akşam makarnaya doyuyoruz

bu millet, sadece insanî bir refleks olarak bir kadın kendisine gülümsedi diye "aha bu kesin yolludur" düşüncesine hemen kapılıp kıçı-başı oynadığı için herhangi bir yola gerek yok. yatak masrafı gereksizdir. bak anadolu'daki teyzelere, dayılara... ahır, samanlık, tarla, bostan, yol kenarı... neresi denk geldiyse.

malımıza güveniyoruz. bozulursa birebir değişim...

tanım: anadolu'da hâlâ uygulanan şey.

yetişin en zoru bana kaldı ey millet
uyuyana uyandırmak için ne dinlersen dinlet
cehalet uykusudur en büyük illet
yaktın beni dunyaninbutunmeshurlarinintrasolurkenkullandigijilet :)

fobi...

dışarı çıkıyoruz polis var. içeri giriyoruz bir yıllık bıkkınlık var. "kafa" dağıtmaya giriyoruz ergenler var. allah'ım.

neye güldüğüne bakın tamamdır.

düz pide yerine yumurtalı pide almak.

acaba onların da imamları yaptığı her iyiliği wp durumuna koyup gösteriş için paylaşıyor mu?

"attığımız taş ürküttüğümüz kurbağaya değsin."

sancı.

başkası olma kendin ol.
böyle çok daha güzelsin.

maalesef hala işlem yapamıyoruz. müşteri hizmetlerine de ulaşamıyorum. daha arama yapar yapmaz sonlandırıyor.

bunların bir de askerde olan türleri vardır.

bulunduğumuz askerî birlikte yemekler yeterli ve gayet kaliteli çıkardı. doymayanlar ikinci defa gidip istedikleri yemekten yine istedikleri kadar alabiliyordu. edebiyat öğretmeni olan bir arkadaşımız ilk seferde aldığı yemekleri biz daha başlamadan hemen bir çırpıda herkesten önce bitirir. gider ikinci defa tepeleme doldurarak getirir ve genleşe genleşe yerdi. asıl tadını çıkararak yediği ikinci kısımdı. hatta ilk yediği kısım tamamen formaliteydi. ikinci seferde kendisi yemeği doldurduğundan (günün nöbetçi dağıtıcıları da o esnada yemek yerlerdi) içinden seçerek alırdı. olur ya yine doymayan varsa onlara biraz daha kötü taraflar kalırdı. bazen kemalpaşa tatlısının tamamını alırdı. zaman zaman yemek dağıtma sırası bizler gibi ona da gelirdi. yemek dağıtımı başlamadan önce kendi tabaklarına yemeklerin en güzel tarafından tepeleme doldurur bir köşeye alır garantiledi. "bunların hepsini ben yiyeceğim" derdi sonra diğerlerinkini dağıtırdı. biz diğer arkadaşlar kendi aramızda konuşup gülerdik, "bu adamın ekders hesabı yapmaktan acaba öğrencilerine ders anlatma zamanı kalıyor mu" diye.

bu başlık bir askerlik anımı depreştirdi.

"devletin malı deniz, yemeyen keriz.
salla başını, al maaşını.
nerede beleş, oraya yerleş; nerde bir iş oradan sıvış." ...gibi zihniyetimizi, bilinçaltımızda biriktirdiğimiz pisliklerimizi açıkça ifade eden garip sözler ne zaman hayatımızdan çıkar gider, o zaman bazı şeyleri konuşabiliriz.

topuklu ayakkabıdır. ilk olarak hangi kadın, hele şu çarığımın altına şöyle sivri ve uzun bir şey takıp da yürüyeyim demiştir? bunu bir erkeğin erkekler için keşfettiğini düşünsenize.

saygı duyarım. bilinçaltındaki ezikliği, hikayelerine bol bol yemek fotusu koyarak tatmin olan sonradan görmelerden çok daha medeni durum. din sömürüsünden daha masum. kızının bahtı açık olsun ceyda hanım.

tandırdan yeni çıkmış lavaş ekmeğin üzerine biraz tereyağı ve arasına kışlık koyun peyniri... hele bir de kışsa ve vakit kahvaltı vaktiyse...