kafasıkarışıkbiri yazar profili

anlam veremediğim bir şey.

bugün “önceden” değer verdiğim bir insanın gerçek yüzünü öğrendim. midemi bulandırıyor bu durum. birini sevmiyorsan, sevmiyorsundur. desteklemiyor ve ayıplıyorsan uzak durursun. neden sevmeyip kullanma yada dalga geçme ihitiyacı hissedersin ki. bu kadar aciz misin mesela?
benden yaşça büyük ama olgunluğa erişememiş olması ayrı bir sıkıntı. kaldı ki kendisine yeni tanımama rağmen oldukça değer vermiştim.
hayat çok garip daha iki gün önce acaba nasıl mutlu olur ne yapsam mutlu ederim dediğin insanın senin sırtına daha çooook önceden sapladığı bıçağı acı içinde de olsa kanata kanata çıkarıyorsun. çıtın çıkmıyor. bir pasta alıp mum yakıyorsun ve yeniden doğdum aferin diyorsun dilek tutmaya felan kalkıyorsun. belki de yeniden öldün, milyonuncu kez. bilemiyorsun.

umarım herkes yaşattığını yaşar tek ümidim bu yönde.

sizin de kafanızda sürekli bir şarkı çalıyor mu?
fark ediyorum ki kafamda çalan şarkıların çoğu dinlerken yarım bıraktığım şarkılar. yarım kalan her şey tamamlanmaya koşuyor. ısrarla o şarkıyı söylüyorum o gün mesela. taa ki hepsini bir anda dinleyene kadar.

yada geveze çok bilmiş birinin podcasti oynatılıyor mu sürekli kafanızda?
herrr şeyi biliyor, her şeyi en çok o biliyor. bazen kızıyor bağırıyor çağırıyor. bazen bir anne şefkatiyle yaklaşıyor. bazen suçlarımın üstünü örtüyor, beni aklıyor. bazense intihara sürüklüyor…

24 yıldır her gün bu sesleri dinliyorum. kimi zaman da başkalarının kafa seslerini. müzik zevki çok önemli geliyor bu yüzden bana.

çünkü kafa sesiyle dışardaki ses eşitlendiğinde huzur yaşıyor insan ve bu sayede dinlediklerinden keyif alıyor. dinlediklerinle kafanın içini ele veriyorsun bi nevi.

peki sessizlik de ses midir?
bugün yine kafam karışık.

üzülünce hep en yakın çocuk parkında bir salıncağa koşardım. benim için bir rutindi bu.

küçükken köydeki evimizin önündeki dut ağacına kurulu bir salıncağımız vardı. genelde gün batımı vakitlerinde o salıncakta oturup kendi kendime şarkı uydururdum. sanki bir sahnedeyim ve herkes beni dinliyormuş gibi mutlu ve güvende hissederdim. hayaller kurardım.

o günlerden kalma, daha doğrusu o anın bana verdiği hisse olan bağımlılığımdan kalma bir alışkanlık olmalı.

fakat şuan olduğum şehirde bir gariplik var. hiçbir çocuk parkında salıncak bulamıyorum hep sökülmüş veya yok.

simülasyonda bir sıkıntı çıkmış olmalı.

bunu sadece bir kere yaptım ve hayatımın en iyi uykusuydu. çünkü baya iyi bir playlist çalıyordu.
bir daha olmayacağına eminim o ayrı bir mevzu.

şimdi şu evden çıkıp spora gidebilmem benim için büyük bir zafer olurdu.
ileride evime spor odası yaptıracağım bakalım bu sefer de gitmeye üşeniyor muyum.

aşağılanmanın dibini gördüğü şu dönemde değil de atatürk’ün “unutmayınız ki; cumhurbaşkanı bile sınıfta öğretmenden sonra gelir.” dediği dönemde yapmak istediğim bir meslekti.

kocaman bir lunaparktır dünya. koca bir oyun alanı.

hala hayal kurabiliyor olmak. her şeye rağmen.

birde çocuklar.

italya’da

önyargı. yada yargı. ikisi de birbirinden beter. insanı zehirleyen bir histir. bazı zamanlar da rahatlatır tabii. bu kişi zaten böyle deriz ve rahatlatırız kendimizi.

hiçbir halt bilmiyoruz ve bilmediğimiz şey hakkında doyasıya konuşuyoruz. daha doğrusu tabiri caizse atıp tutuyoruz.

hepimiz öyle yollardan öyle hayatlardan geliyoruz ki. bazen bir katili bile anlama düşüncesine koyuluyorum bu yüzden. ne oldu ne yaşadı da böyle oldu. öyle ki hiçbirimizin garantisi yok kötü bir yola düşmeyeceğimize dair. bunu öğrendiğimden beri daha hafifim. kimseyi yargılamıyorum. sadece dinliyorum. anlamaya gayret ediyorum az da olsa. anlaşılmadığımızdan ötürü kötüye yalınayak koşuşuşumuz çünkü.

diyeceğim o ki elimden gelse sözlükten siler atardım bu kelimeyi. fakat şimdi sözlüğe ekliyorum ve uyarıyorum.


yapmayın!

“aşk kendini en çok ahlakla sınandığı yerde belli eder.”

“leyla”

bazı günlerde acı içinde göğsümü yırtarak bir matruşka gibi doğuyorum sanki kendi içimden. ama matruşkanın tersine, küçülerek değil de büyüyerek.

doğum günleri anlamlı günler olsaydı gerçekten büyüdüğümü hissettiğim o günlerde doğum günümü kutlardım. iyi ki doğdun derdim ağlamaklı bir sevinçle. doğum hissini sadece anneler hissetmez. kan ter içinde bağırış çağırış doğurdum seni. iyi ki doğdun derdim, iyi ki doğdun!