kafasıkarışıkbiri yazar profili

öğretmenlikte üçüncü yılıma adım attığım şehir.

yaz tatili bitip geldiğimde ne kadar da özlemişim ya diyişim sadece bir saat sürdü.

yaşar kurt’tan geceme eşlik eden tatlı bir parça.

şimdi denizde fazla durmaktan güneşin yaktığı tenimin acısıyla hafif serin bir yaz akşamında yazıyorum bu yazıyı.
gökyüzüne baktım biraz doğa ne kadar da iyileştirici bir güce sahip dedim kendi içimden.
deniz, ormanlar, güneş, gökyüzü…
gözlerimi kapayıp bir dua ettim içimden. gerçek olur mu? olsa çok mu mutlu olurum?
bilmiyorum
ama asıl mevzu onun gerçekleşmesini beklerkenki an galiba.
hakkariyi özledim. uyumayı özledim, birde kendimi özledim.
günlük gibi oldu yazım. olsun.
“içimdeki şarkı bitti.”

birden bir farkındalık sarıyor ya insanı size de oluyor mu bilmiyorum. “bu an birdaha yaşanmayacak!” farkındalığı.

öleceğimiz günü bilmediğimizden midir nedir bu ölümsüzlük hissi?

kıymetini bilmiyoruz bazı zamanların. şimdi sadece bir fotoğrafta, bir şarkıda veya hafızamda silinmeye yüz tutmuş belli belirsiz bir anıda bıraktığım insanlarla yaşadığım keyifli günleri düşününce nasıl da farkına varıyorum…

o an hiç bitmez onları ölene kadar hep etrafımda görürüm sanıyordum. şimdi bazılarıyla aynı sokaktan geçsek sokak bile şaşırır yabancılığımıza.

aslında acı bir olay üzerine kurulmuş bir gündür. yıllar öncesinde hakkını arayan emekçi kadınların yanarak öldürüldüğü gündür.
üstünden bunca zaman geçmiş bir şey değişti mi derseniz bana kalırsa hayır. bu tarz günlerde de kutlamadan çok icraat görmek isterdim, isterdik. hala bir yerlerde var olma çabası gösteren kadınlar o kadar çok ki. dünyaya bir sıfır geride başlıyoruz aslında doğduğumuzda.
sesini çıkarıp dimdik duran, hakkını savunmaktan hiç vazgeçmeyen, dokunduğu yerleri çiçeklendiren bütün kadınlarımızın günü kutlu olsun. günümüz kutlu olsun.

“kimi yanında arıyorsan önce içinde bulacaksın.”
duman-yürekten
normalde şarkıların sadece müziğini dinlerim ama bugün bu sözü duyunca bi beş dakika afalladım.

geleceğe mail yoluyla mektup atabildiğiniz bir internet sitesi. nerdeyse beş altı yıldır düzenli olarak kendime mektup yazıyorum bu siteden. tavsiye ediyorum herkese bunu.

bugün bir sene önceki benden bir mektubum ulaştı bana. okurken biraz güldüm biraz hüzünlendim. değişimi akışın içindeyken pek fark edemiyoruz çoğu zaman. bu şekilde mektup yazdığımda daha net fark ediyorum o keskin çizgileri nasıl da aşıp geçtiğimi. kendimi, dert ettiğim saçma sapan onca şeyi daha net görüyorum. birkaç sene sonra da bu halimle dalga geçeceğim belki de. dönüp duran bu değirmende bende yolumu bulup değişeceğim sürekli.

kendime bir şarkı bırakmışım mektubumda. candan erçetin - ben kimim

yazın, çizin, söyleyin yada dans edin ama yaşadıklarınızın izini bırakırken güzel bir hatıra bırakın bu gezegene.

gibi davranmak değil de duygusuzlaşma evresine girmek. duygusal insanlar için dünya gerçek bir cehennem.

buuuuzzz gibi soğuk bu günlerde ve üstelik denizi de olmayan bu yerde bu aralar canımın en çok istediği şey.

sahil kenarında oturmak.

kafa dengi birkaç arkadaşla sabaha kadar sohbet etmek ve müzik dinlemek. resmen kokusu geliyor burnuma denizin.
oysa şimdi tek yapabildiğim odamın camını açıp bu sessizlikte, bu alıştığım karanlıkta kaybolmak.

kontrolü kaybettiğinde anlarsın. hiçbir şeyi kontrol edemezsin aşk esarettir.

bir alıntı bırakıp kaçıyorum.

"siz sanıyorsunuz ki bu tımarhanedeki herkes deli. tımarhane. yani sizin dilinizde insanların tımar edildiği yer. mikroplar gibi. sanıyorsunuz ki siz akıllısınız buradakiler deli, di mi? yanlış efendim. tımarhane dediğiniz yer dışarıdakiler kendilerini akıllı sansın diye içeri tıkılmış insanlarla dolu olan yerdir. gerçek bilgelik, deliliktir. kendini bilge sanmak, gerçek deliliktir. kafanız mı karıştı olur öyle. hanımefendi şu beyaz gömleği alabilir miyim? şu karşımdaki şahsa lazım oldu da. nedir? yakıştıramadınız mı? e normal. her zaman üzerimize yakışanı giymiyoruz tabi."

kesinlikle çevremizde pozitif ve önyargılardan uzak insanlar olması gerekiyor. özellikle her şeyi en çok ben biliyorum triplerinde olan insanlar asla çekilmiyor.

bu iki özellik olduğunda gerisi de hallolur. kaliteli vakit geçirebilmek artık çok nadir bulunan bir şey. böyle insanları kaybetmemek lazım.

gece belli bir saatten sonra melankoli kaçınılmaz mı yoksa ben mi ruh hastasıyım?

yine kafamda bir sürü pişmanlık, bir sürü kalp kırıklığı…gündüz her şey yolundaydı. ne bu derdin, hava kararınca ne oluyor sana diyorum kendime.

geceler sadece uyuyunca güzel.

bir kişiye kadın yada erkek değil de “insan” olarak bakarsanız düzeltebileceğiniz bir bakış açısıdır.

şayet bu yorum erkek yazarların hepsinin samimi olduğunu iddia eder. keşke öyle olsa da erkeklerden bol bol samimi yazılar okuyor olsak bundan keyif alırdım.

çetin erker’in sunduğu bir program. uzunca süredir takip ederim ve dinlerim çok iyi hissettiriyor bana sanki bir dostumla muhabbet ediyormuşum gibi.

şimdi joytürk radyoda yayında, dinliyorum. pazar günleri 12:00 da retrotürk’te, 22:00 da ise joytürkte yayınlanıyor. şiddetle tavsiye ederim mutlaka dinleyin.

ayrıca youtube ve spotify üzerinden de programlar paylaşılıyor.

sizin de kafanızda sürekli bir şarkı çalıyor mu?
fark ediyorum ki kafamda çalan şarkıların çoğu dinlerken yarım bıraktığım şarkılar. yarım kalan her şey tamamlanmaya koşuyor. ısrarla o şarkıyı söylüyorum o gün mesela. taa ki hepsini bir anda dinleyene kadar.

yada geveze çok bilmiş birinin podcasti oynatılıyor mu sürekli kafanızda?
herrr şeyi biliyor, her şeyi en çok o biliyor. bazen kızıyor bağırıyor çağırıyor. bazen bir anne şefkatiyle yaklaşıyor. bazen suçlarımın üstünü örtüyor, beni aklıyor. bazense intihara sürüklüyor…

24 yıldır her gün bu sesleri dinliyorum. kimi zaman da başkalarının kafa seslerini. müzik zevki çok önemli geliyor bu yüzden bana.

çünkü kafa sesiyle dışardaki ses eşitlendiğinde huzur yaşıyor insan ve bu sayede dinlediklerinden keyif alıyor. dinlediklerinle kafanın içini ele veriyorsun bi nevi.

peki sessizlik de ses midir?
bugün yine kafam karışık.

üzülünce hep en yakın çocuk parkında bir salıncağa koşardım. benim için bir rutindi bu.

küçükken köydeki evimizin önündeki dut ağacına kurulu bir salıncağımız vardı. genelde gün batımı vakitlerinde o salıncakta oturup kendi kendime şarkı uydururdum. sanki bir sahnedeyim ve herkes beni dinliyormuş gibi mutlu ve güvende hissederdim. hayaller kurardım.

o günlerden kalma, daha doğrusu o anın bana verdiği hisse olan bağımlılığımdan kalma bir alışkanlık olmalı.

fakat şuan olduğum şehirde bir gariplik var. hiçbir çocuk parkında salıncak bulamıyorum hep sökülmüş veya yok.

simülasyonda bir sıkıntı çıkmış olmalı.

bunu sadece bir kere yaptım ve hayatımın en iyi uykusuydu. çünkü baya iyi bir playlist çalıyordu.
bir daha olmayacağına eminim o ayrı bir mevzu.

şimdi şu evden çıkıp spora gidebilmem benim için büyük bir zafer olurdu.
ileride evime spor odası yaptıracağım bakalım bu sefer de gitmeye üşeniyor muyum.

aşağılanmanın dibini gördüğü şu dönemde değil de atatürk’ün “unutmayınız ki; cumhurbaşkanı bile sınıfta öğretmenden sonra gelir.” dediği dönemde yapmak istediğim bir meslekti.

kocaman bir lunaparktır dünya. koca bir oyun alanı.