kahvemolik yazar profili

after life'dan bir görüntü. spoiler olduğunu zannetmiyorum veya sözlüğe uygun tanım yapmak gibi bir amacım da yok.

unutmuş olanlara hatırlatmak istedim.

daha dün haftalık arkadaş görüşmesinde kendim için dile getirdiğim durum.

bittik be sözlük, hiçtik, hiçbir şey olduk, yolun sonu da aynı yere çıkıyor.

elinize, ayağınıza bir ton demir bağlamışlar da yer çekimi de "ben hallederim" dermişcesine sizi yere gömer. hayal kuramaz, rüya göremez, serotinin hormonunu kızılay'a bağışlamış gibi hissedersiniz. muhtemelen en fazla kurduğunuz cümle "ölsek de bi bitse"dir. çaresizlik bir durum değil sizin gerçeğinizdir. çoğu kişi tarafından "umutsuz vaka" olarak adlandırılıp kenara atılırsınız.*

doğru bir önerme. hiç başıma gelmedi lakin gelse "one minute" deyip açarım google translate'in mikrofonunu "talk pls" diyip veririm cevabını aynı şekilde. teknolojiyi sadece eğlence amacıyla kullanırsak bu şekilde oluyor.

çok geç tanıdığım sesli odalarda konuşma sunan bir uygulama. neden sözlükçe bir etkinlik yapmıyoruz, güzelli olur, muhabbet gırgır olur diye düşünmedim değil.

olasıdır. düşündüm de bana hiç denilmedi bu ya. hatta iki kere yanlış para üstü aldım yani eksik o olaylarda dahi pardon bakar mısınız demedi kimse. yapım gereği biraz hızlı hareket eden ve fazla iletişimden sakınan bir insanım lakin durdur kardeş yani flash'da değilim.

ben genellikle bir mekana oturmuş ve masalar sıkışmış falansa bunu söylüyorum ya da yan masadaki kişi yere bir şeyini düşürmüş ve farkında değilse falan.

hepsi geçecek.*

lisans mezunu, kendi işini yapmak istemeyen 30 yaşında bir birey olarak katılmadığım söylem. ne insan şartlarında çalışma koşulları, ne de çalıştığınızda aldığınız maaş sizin ihtiyaçlarınız doğrultusunda. kimse gençlere siz yatarak para kazanmak istiyorsunuz iddiasında bulunmasın. kimse bu kafada değil sadece insanlar köle olmak istemiyorlar. hele ki köle olup asgari şartlar da yaşamak kimse istemiyor. herkes "yahu ayın sonunu çıkarabilir miyim?" "beni işten çıkarırlar mı?" "bu ay neyi kıssam biraz daha idare edebilirim" "bunca çalışmam sonucunda bir ev bir araba alabilir miyim" düşünceleriyle boğuşuyor. çalışsa da, çalışmasa da bunu biliyor. o yüzden kimse kimseye hikaye anlatmasın. evin içinde durmaktan kafayı yemiş bir gençlik var.

günaydın sözlük, ben güzel bir güne uyanmadım. çünkü stabil, yaşayamadığım, amacımın olmadığı bir güne daha uyanmış bulunmaktadıyım. dün gece baş ağrısına varan "hayat nereye gidiyor, ben ne b*k yiyeceğim" konusu üstüne neler neler düşünmedim. bu hayatta en kötü olan şey kendinizden vazgeçmiş olmanız. en zor durum bu. umut varsa, çare vardır diyorlar. ben göremiyorum. ne yapacağımı şaşırmış durumdayım, rotayı belirleyemiyorum hayatımın dümeninde. bi çare bir şeyler düşünüyorum ama yapacak ne cesaretim var ne de emin olabiliyorum. hayat ne zormuş be sözlük.

umarım devamının gelmez dediğim şimdiye dek bir kaç defa aynı üs üzerinde farklı şiddetlerle tekrarlayan deprem.

yine twitter'da "o kadar, bu kadar bilmemne olursa bunlar olur"suncuları türeten deprem. bir salın ulan. evet bebekte cima eyliyenler yüzünden deprem oluyor. gidip taşlıyalım. bu kafayı nasıl yapıyorlar bilmiyorum, bilmek de istemiyorum ama sabır taşı tüketen hareketler bunlar, coşmak için her şeyden nemalanmayı adet haline getirdiler.

farklı bir pencereden bakıldığında ihtimali olandır.

işin içine ne katıp ne eksilttiğiniz sonucu değiştirecektir. aynı eylemi farklı koşul, mekan, zaman ve kişilerle yapmak gibi..

yaşamak için yiyenlerdenim. herkesin öyle özene bezene, şarkılar türküler eşliğinde hazırladığı kahvaltı öğünü benim için

kalk > yumurta peynir karıştır, omlet yap, kahvenle ye. şeklinde gerçekleşiyor.

bu şekilde olmamın sebeplerini az çok kestirebiliyorum.

maddi özgürlüğüm dolayısıyla bir özgürlüğüm yok. birey olmanın gerekliliklerini karşılayamıyorum. "ekonomik krizler gelir geçer, düzeliriz, düzeltiriz yeah" diyenlere tek cevabım var:

(bkz: "gençliğimi çaldınız!")

beni dinlememesi, söylediklerimi umursamaması.

kesinlikle kendimi deha olarak gördüğüm falan yok. lakin insanî bir biçimde tartışamayacak, konuşamayacak kimseye bir şeyler anlatma gayreti içerisine girmeyeli sanırım bir 5 yıl oluyor. ki çoğu insanla bir şeyler paylaşmamamın en temel sebebi budur.

işsizlik evresinde.

(bkz: sizi anlayacaklarını düşünmemek)

komiktir. birini ciddiye almak için ölçütüm kesinlikle uzunluk birimleri değil.

173 boyunda bir erkeğim, boyumun ideal olduğunu ve bana yettiğini düşünmüşümdür hep.

not: birisi sizi bu yüzden ciddiye almıyorsa koşarak uzaklaşın ve son lafınız "sonsuza dek görüşmeyelim" olsun.

(bkz: doğmak)