lesjolie yazar profili

libido.

sakar, evet…

hallederim dediğim her şeyi hallettim. hep hallettim yine hallederim.

herhangi bi konuda haksız olma ihtimali yok gibi.

çok acıklı bir yaradılış. kanatları olan biri olarak bütün hayatın el kadar kafesin içinde babacık cicikuş aşkım aşkım, en fazla yemini suyunu veren seni tekrar alıp kafese koyma zahmetini göze alabilirse iki kanat çırpıp uçmak o da duvarlara çarpa çarpa… kanatlarım var benim ama iki tane yavşak karşımda kaşına kaşına gülcek diye bütün hayatımı cicikuş demeye çalışarak geçircem drama bakar mısın yani. tavuk için de acıklı mesela, onun da kanadı var uçamıyo ama koşturuyo falan takılıyo yine bi şekilde bu yavrum ööylece bir ömür küçücük yerde telaşe.
bir türsün ve kartal olmak varken muhabbet kuşu olmuşsun hale bak yani. kendini kaybedip mevzu çıkarmalık olay. “rabbim yani bi şunun tipine bakar mısın bi de dön bana bak bu ne şimdi?” dese diyemez, atmacası var, şahini var, kargası baykuşu ama sen nesin muhabbet kuşu.

tavuk mu muhabbet kuşu olmak mı daha kötü mesela karar veremiyorum. ebat/yaşam alanı olarak bakınca muhabbet kuşunun alanı daha rafine, bi sorumluluğu da yok karşısındaki insan olup darlamasa… cici kuş demese de okeyler muhabbet kuşuna. ama tavuk sürekli üremek zorunda, kafeste bir sürü başka tavukla birlikte horozu civcivi üst üste bi hayat. konak gelini gibi hayatı var tavuğun. yine de muhabbet kuşunun hayatı başka bi dokunuyor bana.

ben acaba kimlere neler konşurken böyle göründüm diye düşünüyorum, içim sıkılıyor.

bodrum torba. hashtag işaretleri takip et.

ajdar ve bal dök yala nurcan’la whatsapp görüntülü konuşma. şakasız.
bi de çocukken halamın safiye soyman’a duyduğu amansız aşkın itici gücüyle sahneye fırlatıldım. tabii safiş beni hemen kucakladı sarıldı falan… abiyesinin pullarını ve parfümünü hâlâ hatırlıyorum.

bunlar…

bin liranın yüz lira olması.

annesi öldüğünde cenazeyi almak için morga giden kız, annesinin erkek olduğunu öğrenmişti. (bkz: handan ç) bu öyle çok sarsmadı beni yani şundan sonra her şeye okeyim ben “olabilir, ne var” şeklinde geçiyorum.

klozette otururken aklımızdan geçenler; yenen haklara beddualar, hoşlandığın ve hiçbir emare yokken onun da senden hoşlandığını düşündüğün kişiden gelmeyen adımlar, artık toparlanmalıyım başlıklı öz eleştiriler, muhatapsız “ben bu değilim” başkaldırıları, o diziye de devam edeyim kaldı öyle hatırlatması, şurdan kalkınca diş fırçalayım da aradan çıksın bari sorumluluğu, acıktım mı acıkmadım mı acıktıysam bu saatte yenmez gidince hemen uyuyayım bilinci ya da aman üç günlük dünya yemek söyleyim boşvermişliği, bu nereye kadar böyle gidecek, böyle devam edemez, hep böyle mi olacak endişesi olmaması gerek. dümdüz oturuyor olman gerek orada. sadece oturuyor olman gerek, bu kadar. tuvalette de hayatın hakkında endişelenmeyiver yani. orada bari sal.
aklı yerinde bi insanın tek düşüneceği tuvalet kağıdı, taharet musluğu belki biraz bu kadar gaz olmaması gerektiği falan olmalı o esnada. en olmadı “ne gaz yaptı acaba” sorusu olsun hadi.
çünkü bundan fazlası hiç öyle zannedildiği gibi en iyi fikirler tuvalette çıkar falan olmayacak. ikinci sorudan sonra frene basıp ortamın getirdiği mevzuya adapte olman lazım. bütün gün yapamadığını orada yapamaya kalkma yani.

sen oku diye yazılmıyorlar zaten.

“sen doğru ol eğri belasını bulur” düsturunu hayatına şiar edinmiş ana karakterlerin bir yığın tetikleyici silsilesine maruz kaldığı halde mağduriyet pelerinini sırtına bir an olsun geçirmeden haklıyken suçlu olmamak için nasıl direndiğini, bu saygı değer tahammülün ve “bozmamak” için gösterilen çabaların sonunda delirmemek için ne denli bir kötüye dönüşebileceğini ilmek ilmek işleyen kriminal bir komedinin son sahnesi olsaydı keşke

hayat bu malum…

herhangi bi sıkıntınla ilgili sustukça ve kimseden hiçbir şey beklemedikçe sen hariç herkes tarafından konuşuluyor. ama hani konuşcak konu olsun, ağzı boş kalmasın ve kendine has bir “seni düşündüğümden” kılıfında tahakkümle aslında “akıl” versin. yoksa derde derman olmak değil niyet. fiilen derman olmak değil bu bahsettiğim bu arada -ki zaten kim kaybetmiş de bulcan onu- öyle çözüm üretmek adına bi fikir alışverişi falan hiç değil. sadece bazen söylenen bi cümle bile bi ağırlık alır, yılgınlığına bi omuz verir ve bu o an için bile olsa iyi gelir ya hani, bu kadarlık bir derman olmaktan bahsediyorum. yok ama olur mu, bi adım ötesine geçmeden, üstünde tepinmeden, ağzına sıçmadan durur mu hiç? asla. üstelik senin dertleşmek üzere bi hamlen yokken oluyo bu ama nasıl oluyosa kendini çaresizce yere bakıp kafa sallarken buluyosun. hele bi de “boşver, takma” vs serpeleniyosa aralara komple sıçtın çünkü onun devamı “seninki de dert mi!!” şeklinde bir siktir edişle kendininkine geçip kitlemek oluyo… hiç istemeyeceğin iki şey aynı anda çullanıyo üstüne; hem yüzüne yüzüne parmak sallandı durduk yere, hem de seninki sana ağırken asla umrunda olmayan başka bir dertle boğuldun. ve bu ikisinden de alabileceğin sana kalcak hiçbir halt yokkk.
sonuç olarak hem bu esir alınmanın hem de sana çökülmesinin önüne geçecek bizzat kendim bulduğum, deneyerek geliştirdiğim ve çalıştığından emin olduğum tek bir yol var; zincirleme dert anlatmak. öyle bir alcaksın ki ele o tam ahkam kescek gibi olurken “dur ya bunlar ne ki sen asil şeyi bilmiyosun” deyip bambaşka bi sıkıntını anlatmaya başlıcaksın, o tam o konuya hakim olmaya başladığı anda “yaa laf lafı çok açcak ama şimdi anlatcağım şeyi kısa bi geçmezsem bunu da anlamıcaksın” diyip çok ayrı bi olaylar silsilesine geçceksin ama en başına… o kafası olcak elli altı. bi daha değil geviş getire getire parmak sallamak “nasılsın” demeye korkcak. çok çok havadan sudan, gündelik işten güçten, yok nolcak bu memleketin hali, havalar da bozdu esmese iyi aslında seviyesinde kalcak muhabbet. saldırının dozuna göre kafa selamı verip yoluna da bakabilir gördüğü yerde o tercihe kalmış artık.

not: bahsi geçen kişiler sizi önemseyen, seven en yakınlarınız değil elbette, niyetsiz tanışıklar sadece. gerçi bilemiyorum akraba falan da olabilir belki bu kısmı biraz kişisel.

derdi beni de tutan kaoslu aşk hayatının sonuna geldiğimiz için düğünde herkesten çok ben oynadım. bir an oturmadım. olacaklardan habersiz sahte zaferimi kutluyodum. eğlendim, coştum; halaylar, serdar ortaç’lar ankara havaları romanlar ne ararsan.. ama noldu? bu sahte zaferimin mutluluk sarhoşluğu çok kısa sürdü. artık önümde kaoslu yepyeni bir ilişki değil evlilik vardı. karşımda kinle dolmuş pırıl pırıl parlayan bir çift değil, iki çift göz duruyordu derdini kederini, hırsını öfkesini anlatan. yani bazen kaçamıyorsun, bazen olmuyor.

nasipsizlik. çok bi nasipsizlik var. genel bi nasipsizlik hakim.
bin nasipsizlik bir müsibetten evladır yine de…

hayat ve ben. penguen ben.