madeinsiy yazar profili

bir süredir moffattır, chibnalldır, absürt absürt insanların elinde harap olmuş kült ingiliz dizisi. fakat 2005-2010 arasında showrunner olarak yöneten russell t.davies'in diziye 2023'te, dizinin 60.yılı münasebetiyle geri döneceği duyruldu, çalsın davullar demek istiyorum

ne zamandır izleyeceğim izleyeceğim dediğim ama bir türlü vakit bulamadığımdan anca izleyebildiğim, russell t.davies'in kaleminden 2019 yapımı 'distopik' bir bilim kurgu dizisi. bir günde tüketmek gibi bir hatam oldu, içim karardı, darlandım. büyük adamsın russell, büyük adamsın murray gold. this is gallifrey dinlerken nasıl tükendiysem, into the future dinlerken de aynı şekilde tükendim. her bölümün başında bu şarkıyla girilen neler oluyor neler görüntüleri ciğerimi dağladı. ve üsütüne dizi dram falan değil.

goşefij, pişmaf, taraş.. galiba goşefij çerkezcede beyaz gelin demekmiş, beynimde böyle bir bilgi var ama umarım sallamıyorumdur, diğer ikisi hakkında hiçbir fikrim yok

kolay kolay çeviriyi açarak izlemiyordum, ama trinkets dizisini toplu taşımada vs izlediğimden hep net duyamıyorum diye altyazıyı açtım, allahım sen koru. karakter biraz panik halinde kantinde oturan tabitha'yı görür, belli ki kız bir şeyler saklıyordur. i see you tabitha foster der, imalı bir tonlamayla. çeviride ne yazıyor dersiniz, "sonra görüşürüz tabitha". 5 bölümdür izliyorum, bu konuda boş geçen bölüm olmadı.. herkes bir eşekherif olamaz belki ama bunu çeviren adam da para kazanmıyor mu? birazcık özenli olsa ölür mü ya

geçtiğimiz yıl birdenbire ortaya çıkan bir beyin tümörü ve devamında gelen tedavi sürecinden sonra, hayatın ne kadar kısa ve boş ama yaşamaya da değer olduğunu anladım. iyileştikten sonra bir süre devamlı mutluluk hapı yutmuş gibi takıldım, her şey anlamsızca pespembe geliyordu. ama insan kendine ne kadar "amaaan koyver be, yaşa gitsin, bir daha mı geleceksin dünyaya" falan gibi saçççma sapan şeyler derse desin, böyle yaşamanın ve mutluluğu, iç huzuru bulmanın kolay bir şey olduğunu düşünmüyorum. hayat inişli çıkışlıdır. insanın başına her an her şey gelebilir. her şeye rağmen mutlu olmayı da başarabilir, dünyaları elde edip mutsuz kalmayı da. sonuçta mutluluğun bir formülü var mı bilmiyorum ama varsa nolur bilen bana ulaştırsın :(

11 yaşlarında falanken cnbc-e'de denk geldiğim, birkaç hafta içinde eve yeni yeni girmiş internette aratıp bulacak ve gıdım gıdım akan internetin acı çektirmelerine katlanarak izleyecek kadar sevdiğim, şu an beni ben yapan, bana ingilizceyi öğreten, yabancı dizi izleme alışkanlığını kazandıran, özellikle steven moffatın başa geçtiği 5.sezondan itibaren ivme kaybederek ilerleyen, ama yine de piyasadaki birçok yapımdan daha kaliteli olan bbc yapımı bir ingiliz dizisi.

gallifrey'li bir zaman lordu olan doctor, torunu susan'ı da yanına alarak bir tardis (uzay ve zamanda yolculuk yapabilen, içinde birçok boyut bulunduran bir zaman makinesi) çalar ve yolculuğu başlar. 1963'te yayınlanmaya başladığında amacı minik ingiliz bebelerine tarih öğretmek olan dizi, zamanla beklenenden çok daha fazla sevilir. dönemin doctor'ı william hartnell'ın çok yaşlanması ve oyunculuktan emekli olmak zorunda kalması, kanalı karakteri değiştirmeye iter ve rejenerasyon fikri doğar. artık zaman lordlarının 12'şer adet rejenerasyon hakkı vardır :)

(tamamen kendi fangirllüğümle söylüyorum ki, bu dizinin modern serideki zirvesi russell t.davies'in yapımcılık ve başyazarlığını yaptığı ilk 4 sezonudur (2005-2010). bu dönemde dizinin evrenine eklenen spin-off'ları torchwood ve the sarah jane adventures da aynı yazardan çıkmıştır ve yapbozun parçaları takır takır yerine oturmaktadır. ne yazık ki sonrasında gelen steven moffatt, ve ondan da beteri chris chibnall bu devamlılıkları da, evreni de bir güzel bozmuştur. yine de napalım, hayat işte...)

doksanlarda geçmesinin mantığını anlamadığım ve muhtemelen asla da anlayamayacağım netflix yapımı bir türk dizisi.

atılma tehlikesindeki bir grup "belalı" genç, disiplin kurulunda atılmalarını istemeyen ama evlenip gitmek üzere olan tek öğretmenlerini yeni gelen beden öğretmeniyle baş-göz edip okulda kalmasını sağlamaya karar verirler ve olaylar gelişir.

taksimde kokoreç yemeler, rock konserlerine gitmeler, kızlarının yeteneğine değil de kendilerine katkılarına bakarak okutmaya çalışan ebeveynler, yoksulluk ve geçim sorunları vs vs derken kendilerinde oluşturulmuş bir takım problemler (gençliğin problemleri !?!) ve çözülmesi yani. türkiyeye dair gösterilen şeyler hala aynı, hani nostaljik bir şey yok ortada (çok keyifli soundtrackler hariç, ama gelin görün ki günümüzde de benzer türde müzikler bulunabilir, sadece doksanlarda varolmuş türde şarkılar değil yani). demem o ki, bu dizi 2012'de de geçebilirdi, çocuklar yine taksimde kokoreç yiyebilir, yine akşam evden kaçıp konsere gidebilirdi. ve yine hala var olan disiplin kurulu oy birliğinin olmaması nedeniyle çocukları atamamak gibi tuhaf bir şey yapabilirdi. daha enteresan görünsün diye geçmişi zorlamanın anlamı ne? kaldı ki doksanlarda (süper lise mi? fen lisesi mi? düz lise mi?) bir liseye saç baş dağınık, kıyafetler düzensiz ütüsüz gitmek? ne bileyim, ben 2010'da sıradan bir anadolu lisesinde okudum ama o zaman bile hocalarımız o gömlekleri sokun pantolonlardan eteklerden içeri, toplayın saçları, giyemezsiniz armasız hırkaları vs vs diye darlardı bizi. ne bileyim, normalde böyle boş dizileri severim ve türk dizisi de olsa amaaaan neresi türk ki dizi işte diyip geçerim ama bu diziye bir kılım, çok zorlama bir iş olduğunu düşünüyorum.