megalith yazar profili

celladımla söyleştim. uzak düştüm tanrıların buyruklarına. mağaralara ve mağmalara akıttım dölümü, ayrıştım suya ve mayama.

üç ateş yandı, birinin küllerinde sen. simurg'a özürsüz giden.

bu kaçıncı cüz, kaçıncı havf ve recâ.. incit kendini abdal, incit kendini. herkes içindi, ah, kırılan dal.

suları yorumladım, telaşlı bir tutkuyla geldim bir nehrin kendine döküldüğü yere.

taşların sabrını gördüm, bildim başlangıcı. dilimin kendini soktuğu yılandım ben, emzirdim kendimi kendimle. yetim kılınan bendim oysa bu sar’alı hayattan, çarmıhtaki meryem hakkı için..

kör bir oğuldum çarmıh çarmıh gerildim zamana.

metin kaygalak

shahsiar

ben sığmazam tenime
inayetim elimde
müptelayım bendime
meşrebim emeğimde

tahammülüm kendime
adım sırdır evvele
yollar dar zahire
cismim çok aşk ile

aç gözünü seyreyle
yum gözünü aşk eyle
peymaneye gül eyle
dem bu dem can eyle

rengim çok dengime
dengim çoktur tersime
didarımdır cennete
sır olurum perdeye

öp başına üç eyle
niyazını kur eyle
darını çek kal eyle
yol açıla var eyle

aç gözünü seyreyle
yum gözünü aşk eyle
peymaneye gül eyle
dem bu dem can eyle

sözü yetmez idi.

kaç defa izledim bilmiyorum ama her defasında hönküre hönküre, böyle iç çekmeli, salyalı sümüklü, nefes kontrolünü yitirecek kadar ağlatan babam ve oğlum.
neyse ki hep tek başıma izledim. zira bu filmi izlerken ben ben değilim. veyahut tam da kendimimdir belki de. yine sorgular, tespitler, araflar, varoluşsal sancılar..neyse gideyim de bir daha izleyeyim. (bkz: mazoşizm)

hiç bir uyarana pozitif veya negatif duygusal tepki verememe, bireyin duygularıyla temasını yitirmesi. ruhta anestezi etkisi. yaşayan olmaktan izleyici konumuna geçmek. nesneleşmek. kopuş.

zihnimi susturmak.
sanıyorum hayatımın hiç bir döneminde, zihnimin cehenneminde bu denli nefessiz kaybolmamıştım. öyle ki kafamı kesip atmayı isteyecek kadar.
medet yâ râb, yetiş yâ hızır noktası.

imlâ kurallarına zeval getirir, yapmayalım. imla kuralları mühim. ayılma sonrası editlemek kaidesiyle olabilir belki. bilemedim.

göz güzeli

isteyip istemediğimi doğru dürüst bilmediğim, fakat neticesi aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiillerimin daimi mesulünü bulmuştum: buna içimdeki şeytan diyordum; müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? bu bizim gururumuzun, salaklığımızın bir uydurması… içimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu… içimizde şeytan yok… içimizde aciz var… tembellik var… iradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var… hiçbir şey üzerinde düşünmeye hatta bir parçacık durmaya alışmayan gevşek beyinlerimizle kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet zamanla kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta dümensiz bir sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz.

sabahattin ali, içimizdeki şeytan

içimde son buldu bu telaş
elinde boğuldu

üzerlik tütsüsü. nadiren sevene rastlıyorum. koku çocukluğumu, doğduğum köyümü, 3+1 bir evde 20 kişi tıkış pıkış yaşadığımız fakat sahi, canlı, insan hissettiren o zamanı anımsattığından olsa gerek çok özel geliyor. zaman zaman olmadığı halde duyumsadığım anlar olur, gelir kokusu burnuma. babaannem sık sık yakar, tüm evi ve bizleri tütsülerdi. belli aralıklarla yaptığı rutin bir şeydi. ben de halen aynı seremoniyi zevkle sürdürüyorum. apartman sakinleri büyücü olduğumu düşünmüyordur umarım.

hatırla sevgili, çemberimde gül oya.

annem küçük yaşta evlenmiş. henüz ne iyi yemek yapabiliyor, ne elinden dikiş nakış işi geliyor. bir gün babaannem, annemin önüne yığmış içini yıkayıp açtığı yorganları, kılıfları da koymuş "komşuya gidiyorum kızım, ben gelene kadar dik bunları" demiş.

annem başlamış dikmeye ama, gücü yetmiyor. iğne geçmiyor yorgandan. hem ağlıyor, hem dikmeye çalışıyor ama yok olmuyor. ya iğneyi eline batırıyor ağlıyor, ya dikemediğinden babaanneme ne söyleyecek diye ağlıyor. sürekli ağlıyor.

o sırada babam öğle yemeğine eve gelmiş. annemi öyle ağlar görünce almış eline iğne ipliği başlamış yorganları dikmeye. bir, iki, üç derken hepsini dikmiş kaldırmış bir köşeye. sonra yemeğini yiyip gitmiş. babaanneme de hiçbir şey söylememiş. babaannem geldiğinde yorganları hazır bulmuş.

"yol yormuyorsa, yoldaşındandır."

derneğin aslî üyelerinden olabilirim. noktalama sonrası boşluk koymamışsam dahi o edit yapılacaktır.
herkese selam, editsiz tanıma hasret.
(bkz: editör titizliği)
veyahut
(bkz: evlerden ırak)

çok sevdiğim bir yakınımın da muzdarip olduğu, moderninden, alternatifine lanet okuduğum tıbbın "nedeni bilinmeyen, kesin tedavisi olmayan hastalıklar" kategorisinde yer alan ve bu çağda dahi halâ bilmemeye devam edebildikleri hastalık. sevdiğiniz birini o halde görmek ve hiçbir şey yapamamak. bir de yaşayanı varın siz düşünün. kabul edemiyorum arkadaşlar. edemiyorum.

(bkz: çimmek)

akrep fıtratı hikayesini hatırlatmıştır. bunu saygısızlık dışında da her türlü olumsuz davranışa uyarlamak mümkün.


bırakın bir derviş bilincini, daha insanlığın hakkını verememiş bizler için, bunu yapamasakta en azından aynı şekilde karşılık vererek kirlenmek yerine, akrebin etrafında olmamayı seçmek, elini uzatmayı bırakmak daha isabetli bir seçim olabilir. şahsen ben, benzer şekilde karşılık verdiğimde sonrasında çamura bulanmış gibi hissediyorum. neden hâd bildirme dürtümü tatmin etmek uğruna hâdsiz olayım ki?

diğer yandan saygısızlık yapmamayı seçip, iletişimi kesmek edilgen bir davranış biçimi değildir, kendinizi sevmeye/saymaya devam edebilmek için yatırımdır. bu kişiye de verdiğiniz karşılık yokluğunuzdur.