hissizleşmek

belli olaylar yaşadıktan sonra, insanın hisleriyle ulaşabileceği en son yerdir hissizlik.
hissedememektir aslında. istemektir, başaramamaktır.
(bkz: iyi insanları kırmayın lan)

o da bir histir, sanki.

olumsuz bir kelime olmasına rağmen yararlıdır. insan ruhu gereğinden fazla narin. hissetmemek gerek bazen, cezası hissedememek olsa da...

(bkz: aleksitimi)

40ından sonra duyguların azalmasına bağlı olarak yaşanan durum. öyle ki anne ve babanın kaybına bile ağlayamıyorsun.

nötr durumda olma halidir. anın içinde beden olarak varsın ama ruh olarak başka alemlerde gezintiye çıkmışsındır.

içindeki kelebeklerin yaş ilerdikçe ya da yaşanılan olayların zorluklarıyla karşılaştıkça zamanla duygu körlüğü gibi bir duruma dönüşmektir.
bazen yaşıyorum bunu. karşımda kaç yıllık dostum var veya bir yakınım var ama yanlarındayken nötrüm. içimde hiç bir şey hissedemiyorum. tabii hissedemediğim için bütün gün somurtup offlayıp pufflamıyorum. yine yüzüm gülüyor, espiriler yapıyorum belki eğleniyorum da ama içimde o tatlı heyecanı bir türlü bulamıyorum. hüzünlü de değilim,mutluyum ama o derin duygu yok.
galiba insanlara çok kredi vererek ilişkilerime başlıyorum. ama yanlışlarını gördükçe, her kırıcı sözlerini - kasıtlı veya değil fark etmez- duydukça üstlerini çiziyorum. yine görüşmeye devam ediyorum evet ama o tatlı hissiyattan o masum heyecandan eser kalmıyor.

mücadele ediyorum kendim olmaya en ufak bir olayda elimi eteğimi çekesim geliyor kendimden. hissizleşiyorum ve buna mani olamıyorum

uzun zamandır bu durumdayım.*

son zamanlarda ben böyleyim, beni mahveden sağ olsun...

hissettiklerimizin karşılığını alamadığımızda yitiririz.

eskiden haz aldığın şeyleri artık umursamamak. yanında top patlasa bana mısın dememek.

(bkz: depresyon belirtileri)

ben bu topluma karşı hissizim zira biri açım dediği zaman modum bana ne oluyor. ben buraya bile isteye gelmedim getirdiler.

günün sonunda bana ne?

tam olarak bu durumdayım ne eksik ne fazla .

bu eğitim sisteminde o kadar çok stres yapılacak alan var ki hissizleşemiyorum ve hissettiğim tek duygu endişe.

medya sayesinde her gün bize doz doz arttırılarak uygulanan metodun bizdeki sonucu, amaca ulaşılmış demektir. saçma sapan mafya dizileri, sedat peker danışıklı dövüşü, kadın programları, röntgencilik, yemekti modaydı derken öküz trencilik oynar hale geldik ülkenin gidişatı karşısında... hayatımda ilk kez aylarca mesai yaparcasına ağladım her gün, ardından da ölüm karşısında dahi donup kaldım, hissettiğim tek şey hissizleştiğim...

ancak bir yanılgı olabilir hissizlik. korkunç bir yanılgı.
tüm anlamlar birleşip etrafını kuşatıyor, artık sen yoksun. bir an geliyor ki hayat boyutunda bir şeyler içinde bulunduğun zamanı büküyor. kaçacak yerin yok, gidecek yönün yok, duracak halin yok. hareket kabiliyetin kayboluyor ve özgürleşiyorsun. et ile kemikten ibaretsin, özünde ise başlı başına bir alemsin. beyaz bir boşluktaki siyah bir noktasın fakat bir o kadar da ilminin yetmeyeceği renklerin içinde süzülmektesin. yıldızlar yeryüzünde, dağlar göklere yükselmiş. bir su damlasında bile yüzünün aksi var, peki ya evrenin sonsuzluğunda neredesin?
huzurlu bir uğultudan durgun bir ağırlığın altında dinlenmeye ne kadar yolun var?

gün geçtikçe daha da çok etrafımı saran duygu.

insanı duygulardan birini yavaş yavaş kaybetmektir, beynin savunması mekanizmasıdır denebilir ancak, tehlikelidir.
hissiz insan daha önce yapmaktan çekindiği şeyleri rahatça yapabilir hale gelir, yaparken de neden sonuç ilişkisini anlık olarak bloke eder, sadece ''sadece yap'' kısmına fokuslanır.
bunun da bir ayarı var, hislerinin seni ele geçirmesine izin verme, ama hislerini tamamen kaybetme derler.

yavas yavas oluyor. cekip aliyorlar. bugun hayatimda kendimi dusunup bir karar verdim. sanirim hissizlesiyorum. iyi mi? kotu mu ? bilmiyorum.

yar bana bicare