meşhudat yazar profili

başlık sahibine neler yapmaz

anneliğin kutsallığı denince hep bu paragrafı hatırlarım. bu paragrafı okudukça hep anneliğin kutsallığı, eşsizliği gelir aklıma.
“ kemik suyudur anne sütü.. biz dişiler kemiğimizin içinde ne varsa çeker, kemiğimizi suya çevirir ve yaşamak için kendimizin en büyük ihtiyacı olan bu suyu; bedenini taşıması, yaşaması, sağlıklı olması için bebeğimize veririz. aynı, annenin seni kendi kemiğinin suyuyla beslemesi gibi. dünyada doğmuş her çocuğu bir kadın doğurmuştur ve doğan her insan annesinin kemik suyu ile beslenmiştir. insanlık var olduğundan beri anneler yavrularını var edebilmek için onları kendi kemikleri ile besleyerek büyütmüştür. anneler yani kadınlar insanı, toplumları, dünyayı doğuran.. sürekli doğuran, doğurduğunu yaşatmak için kendi canından veren bir organizma, seven adanan, çok seven, çok sevdikçe daha da adanan bir oganizmayız biz.. kadınlar."

bununla beraber her doğuranın değil, sevgiyle yoğuranın da anne olduğuna inanırım. çünkü annelik biraz da maneviyat demektir.

vastika.

şimdi bu akşamüstlerini niye sevmiyorum
ne bileyim ben neden
üstelik bir sap menekşe iliştirmiş ağzına
gidip geliyor durmadan
sabahla akşam arasında
deniz ötemde
deniz içimde
hayır hiç yadırgamıyorum yokluğunu
sarılıp gövdesine sımsıkı
bir kadın kendini doğurabilir isterse.

edip cansever - hayır hiç yadırgamıyorum

babaannemin her yaz, kış için bize özel olarak diktiği kalın örtüdür. bu kış yorganım mutlu etmiyor babaannem. kimsenin diktiği yorgan seninki kadar ısıtmıyor beni. sen yerinde sıcacık yat yeter bana artık.

küçükken büyümek istersin, büyüdükçe küçülmek.
küçükken aniden büyümek, büyüdükçe ise küçülmek mümkün değildir.

her zaman hayatımda çok insan olsun, geniş bir çevrem olsun, aşırı sosyal olayım istemişimdir. ama yok arkadaş! yok. olmuyor yani. ben bu eylemi başaramayangillerdenim.
bir insanın hayatıma katkısından çok sorunlarıyla, fazlalık olarak gireceğini fark ettiğimden beri üşeniyorum insanlarla tanışmaya. muhakkak bir sohbet girişiminde bulunmam gerekirse de üstünkörü bir şekilde oluyor.
az insan, öz insan. ben bu felsefe ile devam ediyorum ve mutluyum.

dedikodu.
kendimden biliyorum.

insanlara çocukluklarından, hatta bebekliklerinden itibaren aşılanması gereken zarif bir duygudur empati.

‘gıda’ları elimize ulaştırana kadar, son kullanma tarihleri geçeceği için gereksiz bir uygulama olmuş.

mağlup mu desem, mahçup mu?
ama ikisi de değil,
ben garip, sen güzel, dünya mutlu...
öyle tuhafım bu akşamüstü.
sevgilim,
canavar götürür gibi
iki yanım, iki süngü...

ahmed arif-tutuklu