mihmandar yazar profili

yarısına kadar bile zor dayandığım görüntüler. izlerken nefesim kesildi resmen. şunun gibi şereften yoksunları barındırmayacaksın bu ülkede. geri gönder suriye'ye de görsün dünya kaç bucak. el kadar bebek ya, ne yapmış olabilir ki sana? umarım geri salınmaz ve en ağır cezayı alır.

ahmet ümit'in başkomiser nevzat serisinin son kitabıdır. o kadar akıcıydı ki üslubu, yalnızca iki gün içinde kitabı bitirmiş bulundum.

başkomiserin diğer vakalarının aksine bu sefer peşinde olduğu vaka kendi geçmişine dayanır ve daha şahsidir. tam 7 sene önce, karısı güzide ve kızı aysun'u kaybetmiş olan başkomiser nevzat bu sefer ağva'da şans eseri bir heyelanla ortaya çıkan iskeletle yeniden yedi sene öncesinde yaşanmış defterleri açmak zorunda kalır. lakin 7 sene önce yaşadığı olayları bir sis perdesi ardından zar zor hatırlamakta hatta bazı şeyleri hiç hatırlamamaktadır. vaka boyunca en yakınındaki dostlarından hatta kendinen bile şüphe edecek duruma düşmüştür başkomiser nevzat. olaylar arapsaçına dönmüş ve hatırlamadığı olaylar yakasını bırakmamıştır. bir sis bulutu ardındaki anılarını bırakıp mantığıyla olayları çözmeye çalışmıştır. başkomiserimizin ruh hali gayet güzel betimlenmiş, hava durumu sanki yaşanmış olayın laneti gibi hep aynı kalmıştır.

her ne kadar kitabın ortalarında suçluyu tahmin etmiş olsam da gerçekten çok sürükleyiciydi ve kendini sonuna kadar okuttu.

çekilişe katıldım! numaram:46

“duyguların mantıkla alakası yoktur ki saçma olsun.”

ahmet ümit ~ yırtıcı kuşlar zamanı

önce ulu, şimdi de ekşi yazarlarının akınına uğramasındandır. umarım gelirlerken troller duruma uyanıp onlar da buraya gelmemişlerdir.

aramıza yeni katılmış yazar tanesidir, hoş gelmiş sefalar getirmiş. keyifli sözlükler dilerim kendisine.

"kendime mahkûmum. ağlasam, gözyaşlarım benim gözyaşlarım. ben cehennemde değilim, cehennem benim içimde."

cehennem çiçeği (kitap) ~ alper canıgüz

devamında "o kadar sene yaşadım acaba ne vasfım var? neyi becerdim bu hayatta?" diye düşünme zinciri oluşturur. sonra da tüm gece gözünü kırpmadan hayatını nasıl yoluna koyacağını düşündürür.

duydum ki özlenmişiz.* her ne kadar eskisi kadar yazamıyor olup köşeme çekilmiş olsam da cidden sevdiğim bir mecradır burası. sanırım geri döneceğim.

sevdiğim bir yazardır kendileri, pirzola sevdiğine eminim.*

edit: kaçırdık, ama üstteki yazarın da mahlası pirzolayı anımsatıyor. o da seviyor olabilir.

fakat o bedbaht, karanlık suratlılar
katre katre kanlar dökülürken yürekten
bir kez olsun bozulmazdı uzun sükûtlar
hiç ki ayrımları kalmamıştı külekten.

kendileri aslen melek surette dessas
varsın desinler "iyiyim, kimse anlamaz"
farz olmuştu işte dessaslara kısas
artık o dessaslar masumları kanlamaz.

lavrentis mahairitsas - enas tourkos sto parisi

(bkz: sherlock holmes)

ev ahalisinden bıkmasına rağmen evden ayrılamayan bu sebepten balkona sığınmış birisi.

bir elma çürük diye tüm ağaç kesilmez, bu her iki taraf için de geçerlidir efendim. ama bizler gayet misafirperverizdir. (bu misafirin nasıl geldiğine bağlı tabii.)

kendime mahkûmum. ağlasam, gözyaşlarım benim gözyaşlarım. ben cehennemde değilim, cehennem benim içimde.

cehennem çiçeği (kitap)

rüzgar

aradım seni günümde gecemde
hani görmüştüm ya seni geçende

bakmadın yüzüme, gözlerin kaçtı
durdu zaman, bilmedim saat kaçtı?

bir rüzgar misali geçtin yanımdan
uçtu tüm kelebekler karnımdan

başladı su gibi akmaya zaman
nafileymiş dilendiğim o aman!

21.08.2024

"gerçekten de," dedi müfettiş yozlaşmanın naifliğiyle, "sahiden zengin olsaydı, hapse girmezdi."

monte cristo kontu

garip bulduğum durumdur. ben de tam enerjiktir buralar gireyim diye düşünüp de geri dönmüştüm.