laf anlatmak yerine yanlış anlaşılmayı kabullenmek

tecrübe sonucu elde edilen özelliktir. yanlış anlaşılmamak için çabalarken hiç bir zaman sonucun değişmediiğini görüp boşa kürek çekmekten yorulup laf anlatmaktan vazgeçmektir.

her yolu deneyip sıfır etki ettiğini gördüğünüz zaman insanın geldiği son nokta bu oluyor.

yanlış mı anladın? anla.

kalbin mi kırıldı? ne yapayım.

anlat derdin ne? sanane.

insan bu noktaya bir günde gelmez, geldiğinde de artık geri dönmez. çünkü göze almıştır, gemi mi yanmış? yarım kalmasın diye gidip limanı da yakar.

daha sakin, daha kısa ve daha huzurlu hissettiriyor. bazen kendimi şaşırtacak derecede sinirlerimi aldırmış gibi davranabiliyorum.

laf anlamayan insanlarla uğraşmamak isteyen kişinin aldığı karar.

hiç kasmam ben de o şekilde kabullenir ve inanırım.

kabullenemem.

laf anlatamadığım için kendimi karşımdakinden daha zeki sanmam hiçbir zaman. hem öyle bile olsa madem ki zeki olan taraf benim doğru bir şekilde kendimi de anlatabilmeliyim karşımdakine. zekam yetmeli yani onun anlayacağı şekilde açıklama yapabilmeye. yetmiyorsa demek ki sorun bende der, sinirlenirim. zaten her bakımdan kendimde gördüğüm kusurlara bir yenisini daha eklemenin vermiş olduğu sinir ve tahammülsüzlükle küfrederim sonra karşımdakine. olur öyle bazen.

bir yorgunluk belirtisidir. defalarca denenmiş, özenle sunulmuş seranatların kifayetsizliği ile büyüyen o kar tanesine bir bakmışsın ki yüreğini soğutacak kadar soğuk bir çığ olmuş. artık ne gelir ki elden.

zamansız beliren çocuksu masumiyet ile verilen yeni bir şansı hak etmezler, ama verirsin. kalp, harıl harıl çalışır da eritir tüm o beyaz perdeyi. yeniden kaybedeceğini bildiğin halde girdiğin o izahat çabası, ıslık gibi keskin bir rüzgarla söndürür alevini. şimdi her yer bembeyaz yeniden. yeniden ve yeniden...

zaten tüm kabullenişlerin ardında, ısrarlı mücadelenin üstüne basan kuvvetli bir kar tanesi yok mudur?

narsist kişilerle baş etme yollarından biridir. çeşitli manipülasyonlarla özellikle en mutlu olduğun anların* içine etmeye, seni suçlu hissettirmeye çalışan birine laf anlatmaya çalışmak, sinirlerinin zıplamasına, onun da sevinmesine, hatta gülerek "ne var bunda? niye deliriyorsun ki? sen zaten böylesin." gibisinden cümlelerle yine manipülasyonlarına devam etmesine yol açmak demektir. hiç gerek yok, sen kendinden eminsen gerisi teferruat. ama yine de, laf anlatmak yerine nötr bir şekilde* "seninle aynı fikirde değilim." gibi bir cümle söyleyip mümkünse ortamdan uzaklaşmak, karşınızdaki kişide yenilmişlik hissine yol açar. gerçi o arkanızdan da atıp tutmaya devam edecektir ama bırakın kendi başını yesin.*

yoruluyorum ve bir yerden sonra anlatmıyorum.
mantıksız da olsa bazen mantıklı geliyor.

yanlış anlaşıldığım konu gerçekten o konuda yanlış yapmış olsam da beni rahatsız etmeyecek bir durumsa uğraşmam. anlatmaya çalışmak da yanlıştır bazen.

haklılığımı anlatmak yerine, yanlışı kabul edecek kadar yorgun olmamız