nelerumupneleryaşamışız yazar profili

tamam, benim de sorunum değil mesela; ama insanlığın sorunu. senin sorunun değil diye bazı şeyleri görmezden gelmemek gerek. 'önce kendi ülkemdeki çocuklar' diyenler de... kendi ülkesinde ölen çocuğu sahiplenip başka yerdekini yok saymak nasıl bir akıl tutulması? çocuk ölümlerini sıraya mı koyuyorsun? sadece bahanenin arkasına sığınmaktır bu bence. vicdansızlığını süslemek için kullandığı koca bir yalan.

mizah desen bayat, eleştiri desen yüzeysel. aynı mimik, aynı şaka, aynı formül. bi ben sevmiyorum galiba bu adamı.

aslında gelişimin hem nedeni hem de en büyük handikaplarından biri. sürekli daha fazlasını istemek; mağaradan çıkıp gökdelen yapmamızı, ateşten elektriğe kadar her şeyi keşfetmemizi sağladı. ama aynı dürtü yüzünden doğayı tüketiyoruz, birbirimizi sömürüyoruz ve hiçbir zaman 'tamam, bu yeter' diyemiyoruz. yani bir yandan medeniyetin lokomotifi, bir yandan da çöküşün habercisi ne yazık ki...

2002 yılında izmir’de emre aydın ve onur ela tarafından kurulan türk rock grubudur. ancak solist emre aydın’ın 2006’da solo kariyerine yönelmesiyle kısa süren bir grup olmuştur.

şu sıralar hiç dilimden düşmüyor, aklımdan çıkmıyor bu şarkıları.

çünkü toplum, soğukkanlılığı ve duygularını gizlemeyi güç göstergesi olarak kodlamış durumda. insanlar, duygularını açıkça ifade edeni kontrolsüz, kırılgan veya savunmasız olarak görebiliyo. oysa bu bakış açısı duyguların değerini küçümsemekten kaynaklanıyor; aslında hislerini saklamadan ortaya koymak cesaret ister.

bir iki kişi var. nasıl biri olduklarını açıkçası merak ediyorum. işte kim olduklarını da söyleyemiyoruz maalesef.

bulmak isteyen kim? o bir şekilde gelir zaten.

sezen aksu’nun 'minik serçe' lakabı, ilk sahne aldığı dönemde gazeteciler tarafından uydurulmuş.

başarılı öykü yazarı tomris uyar'dan okuduğum ilk kitap. aramızdaki şey, tazı payı, güz kızılı, yavruağzı, tahin-pekmez günleri, pıhtı, lâl ve akşam alacası adlarında öykülerden oluşuyor kitap.

kitapta çok sayıda öykü var ama her biri, bir diğerinin gölgesine düşen bir ayrıntı gibi hissettiriyor. bir öyküde kırmızı bir şal, başka bir öyküde kırmızı bir gökyüzü, bir başkasında kırmızı bir kumaş karşımıza çıkar. bu nesneler, yalnızca dekor değildir; karakterlerin iç çatışmalarını, arayışlarını ya da sakladıkları arzularını açığa vurur.

bir hikâyede yıllardır görüşmemiş iki arkadaşın yeniden buluşmasını okuruz. aralarındaki mesafe kelimelerden çok bakışlarda, dokunulmayan bir çay fincanında, kırmızı bir atkıda görünür. başka bir hikâyede bir kadın, her şeyi ölçüyle yapan, düzen seven hayatından bir anda sıyrılıp kırmızı bir giysiyle sokağa çıkar; bu kırmızı, onun hem isyanı hem de özgürleşme isteğidir. yine bir başka öyküde mektuplar vardır: sevgiliye yazılmış, ama belki hiç gönderilmeyecek satırlar. mektupların hitapları bile kırmızıya çalar: “sevgili kırmızı biber” ya da “merhaba paprik...” gibi hem tuhaf hem samimi bir dil.

en beğendiğim öyküsü genç yaşta hastalık sonucu ölen öğrencisine gönül borcunu ödediği aramızdaki şey oldu. kitap güzel bitti benim için.

insan önce renklerden başlamalı değişmeye.

kendilerini tanımamakla birlikte 5.

ders çalışmam gerekiyor. ama buna rağmen hala bu uygulamada gezmekten başka bir şey yapmadım. çıkamıyorum bir türlü. sürekli erteleyerek de kendimi rahatlatıyorum ama aslında zaman geçiyor ve ben sadece seyrediyorum. üzerimde bir baskı da var, çünkü çalışmam gerektiğinin farkındayım ama elim bir türlü gitmiyor. üşengeçlik bedenimi sarmış durumda. tembel hayvan gibi sadece uyumak istiyorum.

ilerlemeyi değil, gerilemeyi besleyen bir durum maalesef. zarardan başka bir şey değil.

o kişi kim ki yol gösterecek? ne vasfı var yani. bu konuşmaları dinleyerek ayağa kalkacağını sananlara da aklım ermiyor açıkçası. bu işin mantığı yok. senin iraden, senin kararların ortadayken bir yabancının üç beş süslü cümlesi seni değiştirecekse zaten baştan kaybettin. bana düpedüz saçmalık gibi geliyor.

1992 yılında kurulan istanbul, kadıköy merkezli radical noise 2000 yılına kadar faaliyet göstermiş; 2023 yılında tekrardan verdikleri konserle bir araya gelmiş hardcore, alternatif metal müzik grubu. grup, 90’lar ve 2000’ler boyunca birçok yerli hardcore-metal grubuna ilham kaynağı olmuş, yeraltı sahnesine enerjik bir hareket kazandırmış. türkiye’nin radikal ve politik müzik grubu olarak biliniyormuş.
çok metal dinlemesem de kendilerini dinlemekten zevk alıyorum. özellikle bazen şarkılarını. 1 hafta boyunca dinlerim artık.

madımak katliamı üzerine yazılan çığlık şarkılarını da unutmamak gerek diye düşünüyorum.

umudunu büyüt içinde

çok üzüldüm. kendisini ayrı şarkılarını ayrı severdim. canlı dinlemeyi de ne çok isterdim. huzur içinde uyusun.

ilk bakışta özgürlük simgesi gibi görünüyorlar ama bir o kadar da yorucu olabiliyorlar. kendi çizgilerini koruyorlar, kendi kararlarını alıyorlar ama çoğu zaman etraflarındaki insanları kendilerinden uzaklaştırıyorlar. çok takmamak gerekiyor böyle insanları.

ağzına çarpacaksın. öyle konuşarak, susarak hiç uğraşamam. böyleleri bundan anlıyor çünkü.

uzun zamandır nickaltına yazmak istediğim bir yazardı, bugüne kısmetmiş artık. her gördüğümde profiline girmekten kendimi alıkoyamadığım, tanımlarını ayrı bir severek okuduğum, kendime nedensizce çok benzettiğim bir yazardır. umarım hep var olurlar.:)
çiko'yu da es geçemeyeceğim. çok tatlı ve güzel, keşke benim olsa dedirtiyor her gördüğümde.