omnipotent yazar profili

rus edebiyatı hakikaten tam bir zirve, fakat edebiyat dünyasına yaptıkları çok büyük bir kötülük var. aslında bu onların da suçu değil ama neyse... bu adamlar, kelime başına para kazandıkları için olayı uzatırlar; ne varsa detaylıca tasvir eder, betimlerler. bunu bir marifet sanıp, 'ha, demek ki roman böyle yazılıyormuş! anasını satayım, dibine kadar betimleyeyim!' diyerek yazmaya başlayanlar olmuş. eski türk romancılarımızda da bunu görürüz. hay senin vazona yani! tamam, işlemesi şöyle, kulpu böyle. arkadaş betimlenecek yer var betimlenmeyecek yer var.

şeytan’a ruhumu nasıl mı sattım? şeytan çünkü hepinizden iyi davrandı bana. bir anahtara sattım, bir yatağa sattım, sıcak bir duşa sattım, bir takım elbiseye sattım ruhumu şeytana. güzel bir kokuya sattım, sokaktan geçerken bana bakan bir kıza sattım ruhumu. kapıdaki görevlinin adımı söylemesine sattım, iki güzel söze sattım ezel ruhumu şeytana.

zannediyorsun ki; şeytan büyük kandırmacalar yapar seni satın almak için, yok öyle bir şey! ben üç yüz beygir motorun sesine sattım ruhumu.

nasıl mı sattım şeytan’a ruhumu, kaça mı sattım, niçin mi sattım ben ruhumu?

kim istemez ki ezel; o kaygılardan, o eziklikten, o acılardan kurtulmayı kim istemez? ben onu satın aldım. zannediyorsun ki herkes geri çevirir. herkes ezel, hepimiz gireriz o kapıdan. eğer benimki kadar cömert bir şeytan çıkarsa karşımıza, hepimiz istisnasız satarız ruhumuzu şeytana.

(bkz: ezel)

kanun söz konusu olduğunda burası sahipsiz topraklardı.
(bkz: ateş yakmak) / (bkz: jack london)

bazen hayat öyle zorluyor ki insanı, kendine ait hayatı kalmıyor, yaşamak için yaşıyor. mutlu olduğu tek anlar düşüncelerle sınırlı kalıyor, yapmak istedikleri, planları, öğrenmek istedikleri... tüm o heyecanı düşüncelerinde yaşıyor, hayata yansıtamıyor, yansıttırmıyor hayat. ben tüm bunları en şiddetli haliyle yaşarken içimdeki o imdat çığlığı dünyanın en harika insanın kulaklarına kadar gitmiş. nerden bilebilirdim ki hayatın bir yandan ezerken diğer yandan göz kırpabileceğini.

öyle bir zamandayız ki, tüm gün, her an, hatta uyurken dahi görünmeyen zırhlarımız giyinik halde yaşıyoruz hayatı. bazen kendimizle kaldığımıza emin olduğumuzda, o kısıtlı küçücük zamanımızda zırhımızdan arınıyoruz, çocuklaşıyoruz, kendimizi güldürüp, heyecanla yeni bilgilere, keşfedilmeyi bekleyen onlarca şeye yelken açıyoruz. bu duyguları zor zamanlarında dahi yaşayabilen insanlar hayata tutunmak için ellerinden geleni yapıyorlar, çaresizce teselli ediyorlar kendilerini. oysa demir kazık çakmak lazım, kancalarla, çapalarla tutunmak lazım, bunun için de zırhlarınızı yanında çıkarabileceğiniz, en zayıf halinizle, korunmasız bir şekilde kalabileceğiniz biri olmalı. hep olmalı...