öyküsüzbiryaşamöyküsü yazar profili

yalnızlık, yalnızken ötekilerden ayrışmak , tek başınayken düşünmekten başka bir şey yapmamak, daha berrak görmek, daha fazla farkında olmak, kendinden başka uğraşacak kimsen olmadığı için kendine trip atmak , kendini üzmek, yalnızken kendine alışmak yalnızlığı kutsallastırmaya itiyor. ben de yalnızlığı madalya gibi taşıyan mahlukatlardan biriyim. öyle ki aseksuellik yolunda ilerliyorum. bu çağın insanlarını, bu çağı sevmiyorum. ınsanların kendilerini tezgahlara koyup kendilerini pazarlaması, her şeylerinin düşünce yapılarının bile sahte olması beni insanlardan uzaklaştırıyor : öteki için yaşayan, kendilerinde bir değer görmeyen dansözler! keşke bundan 200 sene önce doğsaymışım da bu lanet çağa tanıklık etmeseymişim...

en son izlediği filmi hatırlamayıp , 5 dakika düşündükten sonra pes edenler ?

lost
sons of anarchy
band of brothers
the walking dead
battlestar galactica
vikings
oz
black mirror
the expanse
the sopranos
the tudors
breaking bad
ıt's always sunny in philadelphia
the big bang theory
the office us /uk
south park
six feet under
scrubs
love, death & robots
altered carbon
westworld
fringe
the mandalorian
shameless
the pacific
better call saul
hannibal
mr.robot
the night of
bates motel
the o.c.

daha yazacaktım ama yoruldum :d

ımagine dragons - demons

bundan 20 yıl sonra birisi "geçmişimi nasıl yaşadığımı" öğrenmek için sorular sorduğunda , az biraz boşluğa daldıktan sonra kullanıcı adımı söylerdim .

her şeye alıştığın gibi bu duruma da alışıyorsun .

düşünüyorum da hepimiz kılıçdaroğlu'nun yenileceğini biliyorduk ama bir umut inandık veya inanacak başka bir şeyimiz yoktu . olaya biraz daha geniş açıdan bakarsanız üst aklın yani kukla oynatıcıların bizimle yine ve yeninden nasıl oynadığını görürsünüz . adamlar azıcık olan yaşama tutunduğumuz enerjiyi bile bizden aldı , bizimle ; aklımızla alay etti .

gece gece binlerce şarkı arasında karşıma çıktı , nostalji yaptırdı .

bugün benim miladım , bugün var oldum ben , bugün doğdum , bütün çilem bugün başladı . çok çok önceden istemeden çıktığım hayat yolculuğumun ilk dakikaları az önce bir çığlıkla başlamıştı . istemeden var olmuştum nihayetinde ise istemeden öleceğim . normal bir insan doğum gününde içinde bir yerde garip , kalbi gıdıklayan bir heyecan hisseder . herhalde o gün kendisini aynada bir başka görür , gördüğü şey onu mutlu eder . en güzel kıyafetlerini , en güzel kokuları sıkar . o günü arkadaşları , ailesi , tanıdıkları pek çok kişi kutlar . sürprizler yapılır , hediyeler alınır . sanki var olmak çok matah veya zor bir şeymiş gibi herkes o gün o kişi için şükür dolu olur .ben ise en özel günümde azap çekerim . kendimin , gözümün yaşına bakmadan geçen yılların yasını tutarım . kimse de bana dur bugün mutlu olmalısın , ne yapıyorsun lan değişik demez :) böyle alıştırıldım ben , doğum günümü unuttuğum günler bile olmuştu . hem ailemde kutlamaz böyle şeyleri . bir saniye haklarını yememek lazım 7. yaşında bütün sülalem benim için bir araya gelmişti . hediyeler , pastalar , o mutlu aile havası hepsinin nedeni bendim . sonrasında pek bir şey olmadı , unuttuk işte . ablam sağ olsun 29 . yaşımda pasta almıştı , kapıda iyi ki doğdun diye bağırmaları midemi bulandırmıştı ama duruma katlanmıştım . sonrasında sanırım tecrübesizliğimden ve heyecanımdan dolayı pastanın üzerindeki maytapları üfleyerek söndürmeye çalışmıştım ve başarısız olmuştum :) 8 kişi bu mal ne yapıyor diye bakıyorlardı , hala o bakışlar aklıma gelince gülerim :) allah'tan o gün öğlen 4 e doğru evden kaçıp , dışarıya kaçabilmiştim . bugünde aynısını yapacağım . ormanlık , ıssız bir alana gidip kendimi azıcık sarhoş edeceğim .yine de yoğunluğum azalmayacak zira hiçbir şeyin kontrolüne sahip değilim , etkisiz elemanım ben , her şey ya olması gerektiği gibi oluyor ya da çoktan olmuş ve ben etkisiz bir figürandan başka bir şey değilim .hem evde olsam ne olacak , duvarlar üzerime üzerime gelecek ,her zamanki yaptığım gibi var olduğum için kendimi suçlayacağım , odamın içindeki varlığından rahatsız olduğum böcek ben olacağım . herhalde bu yüzden içtikten sonra kalabalığın arasına karışıp birkaç saat yürürüm . yazılmamış , yazılmayacak bir roman karakteri gibi sokaklarda düşlere dalarım . en sonunda düşünmekten yorulurum , bıkarım kendimden ve evime dönerim . kusura bakmayın , kendimi anlatıp varlığımı tüketmem gerekti . yazımı kısa tutmaya çalıştım ama bu kadar oldu :)

üniversite kazandım . başardım . okulda sondan 10.cu iken , insanlar yüzüme bakarak senden bir cacık olmaz derken bir sene eşek gibi çalışıp ilk 40 bine girdim. mutlu olmam gerek ama değilim . sülalemde en iyi dereceyi yapan kişi benim ama beni tebrik edenlere , mahçup bir sesle " bilgisayar mühendisliği bu herkes kazanıyor" diyorum. insanlar bana hediyeler alıyor , "helal lan" diyor ama ben ne başardığımı bilmiyorum . hala mahçup hissediyorum . "ne gerek vardı , herkes 40. bine girer "diyorum . bana zekisin diyorlar lakin inanmıyorum bir bok başaramadım ki...

o gün geliyor . üniversiteye kaydımı yaptırmak ve yurt , kalacak yer bakmak için tek başıma denizli'ye gideceğim . yine tek başımayım . 20 yaşında bir bok tecrübe etmemiş biri olarak büyük bir maceraya atılma vaktim geldi. heyecandan uyuyamıyorum . uykusuz bir şekilde denizli ye varıyorum . o kadar yoğunum ki ne yaşadigimi bilmiyorum . telaşlıyım , heyecanlıyım , yorgunum ve hala kendimi hakir görüyorum . ne yaptım ki ben herkes üniversiteye giriyor ... salondayım ve kayıt için herkes ailesiyle gelmiş , çokkkk mutlu gözüküyorlar. abartiyorlar diyorum . ben yine tek başımayım , okul kaydımı kolaylıkla yaptırıyorum. yurt işi biraz sıkıntı ama onu da hallediyorum . artık eve gidebilirim . otogara geliyorum , otobüsüm 3 saat sonra kalkacak . cebimde azıcık param kaldı , döner yemeyi tercih ediyorum . açım ama yaşadığım şeyler beni çok yordu , uykusuzum ,stressliyim. zorla yemeği yiyorum . dayanamıyorum, gözlerimi kapatıyorum . bu işlemi yaparken bile buranın yemek yenen bir yer olduğunu masaya elimi koymamam gerektiğini düşünüyorum. kimsenin midesini bulandirmamaliyim .. kafamı boynumun yanına koyuyorum. iki dakikacik gözlerimi dinlendirecegim . derken dalıyorum . bir anda irkiliyorum. gözlerimi açmamla ayı oğlu ayının birini yanımda görüyorum . beni hayvan dürter gibi dürttü , dürtüyor ve konuşmaya başlıyor . öküz oğlu öküz ağzını maymun taklidi yaparak " biraderrrrrr buradaaaaa insanlarrrrr yemek yiyor , git başka yerde zıbar , yatt .." " burası restoran , insanlar burada yemek yiyorrrr " diye bağırmaya başladı .ses tonuyla bile beni küçümsediği , beni lağımdan çıkmış bir mikropmuşum gibi davrandığını belli ediyor . yorgunluktan konuşamıyorum,sesim bile çıkmıyor , "iki dakikacik "diye lafı ağzımda geveliyorum ama ayı oğlu ayı bağırmaya devam ediyor . bir şey demeden apar topar kalkıyorum , gidiyorum. çıkarken dönercide kimsenin olmadığını görüyorum . saatime bakıyorum 5 dakika bile gözlerimi kapamamışım. bir şeyler oldu ama hiçbir şey olmamış gibi bir banka oturuyorum ve otobüsümü beklemeye devam ediyorum . ama öyle olmuyor. yıllar geçse de bu anları unutamıyorum . aradan yıllar geçti ama eşek oğlu eşeğin dış görünüşümden dolayı bana hayvan muamelesi yapmasını unutamadım . artık bu duruma üzülmüyorum , bir tepkide göstermiyorum ama sana söyleyecek çok şeyim var denizli nin insan olamamış evladı. o zamanlar insanların gözlerine bakmayacak düzeyde utangaç ,nahif bir insandım. şişmandım. iyi giysiler alacak paramız yoktu bu yüzden tek başıma denizli'ye gittim .ama sen tipime bakarak bana hayvan muamelesi yaptın ve o zamanki beni çok üzdün. şayet ki bir tanrı varsa senin evladına da böyle davransinlar ;) şaka şaka çocuğa yazık olur . adama ne diye beddua edeceğimi de bilmiyorum :) sözlük durum trajikomik bir vakaya dönüştü . umarım yanına kar kalmaz horoz oğlu horoz :) başka ne diyebilirim ki :)

düz dünya teorisine inananlar var , cellatına aşık olanlar var , bulutların ötesinde fantezi bir yer için çocuklarını kurban edenler var , deli hastanelerinde kendilerini peygamber hatta tanrı zannedenler var . gerçeklik değişebilir ama hakikat değişmez . salak yine salaktır ama bu durum ötekiler için zordur zira salak , salak olduğunu bilse salak olmazdı .

bugün kuzenim , kardeşim ve ben kahve içmeye gittik . ikisi kadınlarla kesişebilecek konuma sahip yere oturdular ben ise duvarı ve bu ikisini görebilecek görüş açısına sahiptim . kuzenim"gel istersen yer değişelim" dedi . bende daha önce onlarca kez açıkladığım " kesişmemenin mantığı , faydaları ,zararları " konu başlıklı savımı anlattım . kuzenim "çok mantıklı konuştun , yine haklısın " dedi ve yanıma geldi . birlikte duvarı izledik :d aldığım iltifat sonrası bir başkasının davranışlarını değiştirmek baya hoşuma gitti :)

eve gidince yürümekten daha iyi yapacak bir şeyin olmadığını anladığın anlar :)