pizza yazar profili

gelmiş geçmiş en değerli sanatçılardan. bu nasıl ses, o tonlamaları, tezat birçok enstrümanın, tarzın, ses tonunun uyumunu sağlamak nasıl bir yetenek... her dinleyişimde içim içime sığmıyor, sanatına, yeteneğine, çalışkanlığına hayranlıktan doyamıyorum dinlemelere. iyi ki var, insallah değeri bilinir.

yeni bitirdim, boğazım düğümlendi. fazlasıyla etkisindeyim, en kısa sürede güncelleyip üzerine fikirlerimi yazmak istiyorum. mükemmel bir kitap.

yüzeysel, şekilci, elalem ne der kafasından çıkamayan, kıymet bilmez, martin'in sevgisini asla hak etmeyen ve tek vasfı martin 'in kendini geliştirmesine önayak olmak olan mıymıy karakter. kitabı okurken nefret ettim.

bıktık artık her işe burun sokan insanlardan. terbiyesiz, saygısız, sapık, iğrenç insanlar. o kadar çok ki bu tiplerden. sevgiyi hiç tatmamış, tatmamak için de büyük çaba sarf eden; karşı cinse karşı yalnızca şehvet hisseden, pis gözle bakan leş zihniyetli ahlaksızlar. zihniyetleri o kadar pis ki, sevgiyi göremiyorlar ve sarılmayı, dokunmayı kısacası sevgi göstermeyi cinselliğe bağlıyorlar direkt. bu gerçekten çok büyük sapıklık. karşı cinse cinsellikten başka gözle bakmamış dolayisiyla sevgi duyamamışlar çok belli. dolayısıyla akıllarına, dağarcıklarına yüreklerine sığmıyor fazlası. ilkel yaratiklar. bunun da yani sıra insanlarin hayatına müdahale etme hadsizliğini rahatlıkla kendilerine hak görüyorlar. magandalar. umarım bu pis, sapık zihniyet tez vakitte yok olur.

arkadaşlarımız arasında büyük bir tartışma konusu olduğundan fikir sormaya geldim.
ülker çikolatalı gofret çok şekerli ve çikolata tadındansa basit, kalitesiz şeker tadı geliyor.
etininkindeyse çikolata ve fıstık tadı baskın, ağızda dağılıyor, yormuyor, ağır değil... ancak ülkerinkinin yanında "underrated"...

gerçekten varlığı gurur verici. böyle güzel bir sanatçıya sahip olmak çok kıymetli ancak biz tabii ki kıymetini bilmiyoruz. bir yazar arkadaşımızın da dediği gibi bence de ülkemizdeki en güzel sesli sanatçılardan. böyle duru, güzel ses, harika parçalar, çok güzel bir karakter, alçakgönüllülükle birleşince işte gerçek sanatçılığı görüyoruz.

(bkz: fuzuli kantatası) eserini dinlemeden ( spotifydan dinlemenizi şiddetle tavsiye ederim çünkü ses kaydı youtube dakilerden sanırım biraz daha farklı). gerçekten lütfen kaliteli bir ses sistemiyle dinleyin, tüyleriniz diken diken olacaktır.

spoiler vermeden anlatmak gerekirse; kontrolsüzlüğün bulunduğu ortamda ahlaki değerlerin çöküşünü anlatır. çok sarıyor insanı ama hassassanız okumak zor ve rahatsız edici olabilir. insanlardan bir kez daha tiksinmeniz olası

telefonumu bilgisayarımı eldivenle kullanıp ayakabılarımı sırtımda tasırım. belki yarın belki yarından da yakın

en azından ben sağda solda görmedim;
stephen king- diriliş

vicdanı hiç mi sızlamadı acaba. inanılır gibi değil. insan söylemeye utanmalı bu sözleri.

kafayı yiyeceğim artık.
yirmi yaşımdayım, hayatimin en güzel dönemleri dört duvar arasında, sevdiklerim ve kendim için hem maddi hem manevi yönden kaygılanmakla geçti ve geçiyor. kredim gelir gelmez faturalara gidiyor. hem okuyor hem de evden calisiyor eve iki kurus fazla gelsin diye didiniyorum. psikoloji, huzur, refah mefah hiçbir şey kalmadı. bahar gelsin iki gün çayır çimen görelim yürüyelim dedik, o bile mümkün değil. ne uğruna? ne uğruna ya! kinden nefretten doldum taşıyorum. benden pozitif insanı zor bulursunuz normalde ama bu yaşta çöktüm, asla küfür veya şiddet yanlısı değilken şu an zor duruyorum yerimde. damarlarımda hissediyorum siniri, nefreti. amacınız ne, enayi miyiz biz, sabrımızı mı sınıyorsunuz ? yeter artık.

birçok ilginç özelliği var ama aralarından favorim şu; yavru bir fili bile anında öldürebilen kobra yılanlarına saldırıyor, sokulup zehirlendiğinde de bir süre bayılıp ayrılıyor sonra da yılanı yemeye devam ediyorlar (???????).
aslında bu saçma sapan görünen durumun temelinde mütthiş, istikrarlı bir eğitim süreci var. bal porsukları, yavrularına belli bir süre zehirli hayvanları tanıtıyor ve kademe kademe türlü zehirlere alıştırıyorlar. mesela ilk önce akrep gibi az zehirli hayvanları yavru porsukların önlerine atıyorlar, porsuklar oynuyor, anlamaya çalışıyor, sokuluyor derken yiyip zehre direnç kazanmaya başlıyorlar. böylece büyüdükçe çok etkili, öldürücü zehirlere bile bağışıklık kazanmış duruma geliyorlar . çok şahsına münhasır bir hayvan çokk. bayılırım...

fransızca "zenginin de zengini" anlamına gelirmiş. kremanın da üstündeki krema! kaymak tabaka derler ya... saygıdeğer irfan kuran hocamdan duymuştum(bkz: dersi keyifli geçen akademisyen), harika bir tabir.

hayatının her döneminde sırf cinsiyeti yüzünden birçok baskıya, çizilen çok keskin sınırlara maruz kalır. aslında türk erkekleri de öyle ama türk kadınları kadar değil. hayatının her döneminde arkadaşlarından tutun meslek tercihine, okumasından tutun kılığına saçına başına kadar bin bir çeşit konuda herrkesten "öğüt" alır, "cık cık" alır, yandan bakışlar alır... 10-12 sine girdiğinde, ruhu da bedeni de çocukken biraz boy attı biraz hatları belirginleşti diye o çocuk ruhunun anlayamayacağı ama rahatsız olacağı bakışları hissetmeye başlar, hem de dedesi yaşındaki adamlardan dahi. yine aynı yaşlara girince oyun oynaması, erkeklerle oynamaması gerektiğini bile söyleyenler olur. regl olur, bu çocukların kimisi vücudundaki bu büyük değişimin korkusunun üstüne bir de tokat yer, kimisi aşağılanır, kimisine artık kadınsın denir baskılar artar...
bu sadece çocukluk dönemidir türk kadınının. bu sadece fragmandır. bu dönem kadınların bazısı çok daha sancılı, bazısı daha rahattır ancak değişmeyen birçok şey vardır bu çocukluklarda.
güçtür kadın olmak gerçekten, bundandır pek çok kadının tedirginliği, sizin "kezban" olarak gördüğünüz bazı özellikleri. tabii ki tüm kadınlar bu sekilde bu sebepten böyle davranır demiyorum ama, sadece çocukluğu böyle geçiyor bu insanların... devamından bahsetmiyorum bile.

o kadar acı ki, yazık...

bundan olabildiğince kaçınmaya çalışıyorum. hele ki sevdiğim insanlarlayken neredeyse hiç yapmam ve bu da sohbeti, geçirilen vakti öyle güzelleştiriyor ki. çok şaşırıyorum sevdikleriyleyken bunu yapanlara. hele ki durum hep böyleyse, ne anlamı var o zaman beraber olmanın.
ayrıca aslında çok da büyük saygısızlık.

ah minel aşk ve minel garaib” puslu kıtalar atlası kitabındaki arap ihsan’ın kolundaki dövmelerde geçen söz. “aşktan ve gariplikten" anlamına gelirmiş. ayrıca arap ihsan sayesinde öğrendiğim bir can bonomo şarkısı.

sevdiğim insanlara rahat rahat sarılabilmeyi, ayaklarım ağrıyana kadar, kaygılanmadan saatlerce yürüyüp gezebilmeyi, konserlere gitmeyi, arkadaşlarımla sabahlara kadar sohbet edip mor gözlerle uyanmayı özledim. bir yıldan fazladır hayatı yaşıyor değiliz sadece hayattayız.

zehirlere, kurşunlara kafa tutup çocukluk korkusu olan boğulma sonucu ölmüştür. gerçekten ilginç bir hayat hikayesi var.
(bkz: lover of the russian queen)

star tv'nin övünülecek bir şeymiş gibi haber yaptığı, fenomen olmanın öğretildiği ''akademi'' bu akademide fenomen olmak öğretiliyor.
böyle bir şeyin varlığı bile yeteri kadar üzücü değilmiş gibi bir de, akademiyi (?) bitirenlere diploma veriliyor, araba ile ödüllendiriliyorlar. (arabanın kaç kişiye verildiği haberde belirtilmemiş)

kimimiz yıllarca eğitim alıp halihazırdaki diplomalarımızla, yıllar süren meslek hayatımız, saatler süren mesailerimizle bu arabaların ve bu paraların hayalini kurarken ağzını büzüştüren, ağzında unlu tabak taşıyan 17-18 yaşlarındaki insanların bunlara bu denli rahat erişmesi çok can sıkıcı. bir diğer acı verici konu ise konservatuar okuyan veya mezunu olan yetenekli gençlerimiz istihdam edinemezken yine aynı insanların böyle geniş imkan ve popülariteye sahip olması. sosyal medyadaki bu haksız ve anlaşılması güç sistem, gerçekten sıktı artık.