promotheus yazar profili

günaydın sözlük,
birini unutmaya başlamak çok tuhaf.

bazen birinden ayrıldığımızda acımızın dinmemesinin sebebinin ona bağlı kalan tek şeyin acı ya da özlem olduğunu ve bundan vazgeçemediğimizi söylerler. karşımızdaki kişiyle aramızdaki o son ipleri bırakmaya cesaret edemeyiz bir türlü.
kimi insanlar var acımadan silip geçiyorlar; fotoğrafları, anıları, konuşmaları. normalde bunu yapabilen bir insan değilimdir ama insan genelde kendinde olmayan özelliklere sahip arkadaşlar edinir ya mecburen yaptırdılar bana bunları.
şimdi öyle bir noktadayım ki geçmişe dönüp bakabileceğim bir şey bile kalmamış. yüzünü unutmaya başladım, konuşma tarzını, düşüncelerini. eskiden kolaylıkla seni kafamda canlandırabilirdim. söyleyeceklerini ve cevaplarını tahmin edip sensizliğin üstesinden yalnız hissetmeden gelebilirdim. şimdi işler biraz değişiyor, hatırlayamıyorum seni. unutuyorum. ben istemesem de, elimde olmadan o ipler kopuyor kendi kendine. uzaklaşıyoruz birbirimizden, ben seni romantize edip platonik olarak aşkına tutunmaya çalışsam da olmuyor. siliniyor bir bir anılarımız. acı verici kısım ayrılık derler ama birbirini unutmak daha hüzünlü. neye üzüldüğümü bilmiyorum. kimi aradığımı ve konuşmak istediğimi bilmiyorum. artık hatırladığım kişinin sen mi yoksa olmanı istediğim kişi mi olduğunu bilmiyorum. unutmak isteyip istemediğimi bilmiyorum.

herkes mutlu mutlu aşk şarkıları atmış, buyurun lazım olur duvar-zeynep casalini

bazen dostça sohbetlerimizi özlüyorum. beni anladığını, ona bir sürü şey anlattığımı düşünüyorum. kavga, kıyametle bittiği için ve onun bana ulaşmak için hiçbir şey yapmamasının yanı sıra benim ömrüm boyunca gururumu sadece onun için defalarca yemem baya bir şey açıklıyor. izlediğim ve dinlediğim şeylerin de yardımı olmuyor. amacım yeni bir şeye başlamak, exten next yapmak değil. o dost sohbetleri en çok özlediğim. hep benim için özel kalıcaksın aramızda özel şeyler asla olmayacak olsa da. bendeki değerini bilemeyecek olman üzücü, senin yerin hep farklı nedense. haksız çıkmak istiyorum, yerine başka birilerinin geçmesini. eşsiz bir insansın, umarım böyle olmaya devam etmezsin yoksa geceleri aklımda kalmaya devam edeceksin.

aşık olduğunu söyleyenler oldu, belki 1-1.5 ay önceye kadar... gerçi yalan söylemek aşık olmaktan daha kolay. düşününce belki 1 sene önce söylenen sana aşığım lafı ne kadar kendince sağlıksız olsa da belki biraz daha içtendi. yine de geriye bıraktıkları kalp kırıklıkları ve güven sorunları.

incitirken bizde inciniyoruz, incinmemenin bir yolu varsa darısı başıma.

diyeceğim az kaldı

bu gecenin temasına uygun bir başlık olmuş. eğer sen okuyorsan;
merhaba, yine bana sözümü yedirdin, merhaba

firuze-sezen aksu

uzun süre duygularımın olmadığını düşünerek yaşadığım yıllarımdan sonra o çıktı karşıma. ilk konuştuğumuz andan beri aynı aşkla sevdim onu. araya başka bedenler, anılar ve insanlar girdi zamanla. saygısızca harcanmış bir aşktı bizimkisi. düşününce kendime ak ona kara diyemem asla ancak tüm çabalarıma rağmen o hep sıfırı tüketti ilişkimizde. kırgın değilim kızgın değilim, bazı insanların hayatlarımıza dokunup bizi olgunlaştırmaları gerekiyor. sadece özlüyorum, onu görmesem de duymasam da düşünmediğimi sansam da. ve hala ilk günkü temizliğiyle seviyorum onu bu geçmiyor. sene geçti ayrılalı, çevremdeki insanlara bakıyorum, unutuyorlar devam ediyorlar hayatlarına ancak ben unutamıyorum. unutamayacağımı da biliyorum, çare gelmiyor elimden. sarılacak yaralar ve geçilecek engeller değil bizimkisi. öyle usul usul seviyorum sadece, oturduğum yerden sessizce. ona dokunup kirletmek istemiyorum anılarımızı. bir yanım biliyor hatta eminim onun da bu histen kurtulamadığını, birbirimize asla ulaşamayacak olsak bile pervane olduğumuzu. bu ömür bu ateşi söndürüp başka bir ateşle yanar mı bilmem ama birini sevince hiçbir şey yapmadan, kendi halinizde platonik sevebiliyorsunuz yıllarca...