ruhadam yazar profili

beş adet tanımı buraya yazarak tamamladığım, göndere bastığımda biteceğini tahmin ettiğim durum.

kırmızı çizgim. bir bibliyomanım çok yüksek ihtimalle. kitap reklamı gördüğümde engellenemez bir istekle o kitabı almak istiyorum. muhtemelen ömrüm boyunca sahip olduğum kadar kitabı okuyamayacağım. ama üzerine devamlı eklemek istiyorum. bir kitaba başladığım anda da diğer kitapta kalıyor aklım. aynı anda iki kitabı okumak da iki sevgiliyi aynı anda idare ediyor muşum gibi geliyor. onu da yapamıyorum. kısacası çok zor bir durumda bırakan nesne.

okuduğum ilk orhan pamuk kitabı. sevip sevmemek arasında kaldığım bir kitap. edebi dil olarak beklediğim tadı vermedi diyebilirim. olay örgüsü güzel işlenmiş sürpriz sonlu değil ama merakta bırakıyor okuyanı. bol bol mitolojiye gönderme ve bu mitler üzerinden psikolojik tahliller mevcut. kısa hoş bir roman. okunması elzem bir kitap mı hayır. işte bu şekilde sözlüklere yazmak için okunabilir.

içimi karartan bir dostoyevski kitabı daha. bu adamın hiç normal, akışkan bir kitabı yok.
yazı biraz sürprizbozan içerebilir ama o kadar da içermeyecektir gönül rahatlığı ile okuyabilirsiniz.
hikayemiz zamanının rusya’sında bir pastahane (ya da cafe)’de bilinmeyen yaşlı bir adamın ölümüyle başlıyor. bu ölüme paralel ilerleyen olay örgüsü bir yerde birleşiyor( sabrın sonu selamettir). sıkıcı bir şekilde başlayan kitap dönemin toplumsal kişilerinin üzerinden mesaj vermeye başladığı anda sıkıcılıktan çıkıyor. esas karakterler anlatıcı olan ( ki muhtemelen dostoyevski’nin kendisi bu) kişinin üzerinden anlatılıyor yani onların duyguları ve düşünceleri gözlemlenerek aktarılıyor okuyucuya. ben şöyle bir şey hissettim (bilmiyorum okuyan diğer kişiler paylaşır mı bu düşüncelerimi); olaylarda ve diyaloglarda biraz tiyatro abartılıcılığı var. yani sanki bir sahne kurulmuş ve o tiyatro sahnesini betimliyor yazar bizlere. mimiklerini, tepkilerini abartılı şekilde kullandırıp bize o duyguyu vermeye çalışıyor. bu da biraz zorlama gibi geliyor okuyucuya. konu üzerinden bir şeyler söylemek istemiyorum drama tadında bir olay mevcut. beni bir kitapta genel olarak edebi kısmı ilgilendirdiği için bunlara çok takılmadım.
genel olarak beğendiğim bir kitap diyebilirim. günümüz dünyasından artık sıyrılıyor bu klasikler. bu gözle de okumakta fayda var. döneminin çok iyisi olabilir ancak bir yüz yıl sonra o kadar da değerli olmayabiliyor.

bulaştığım zaman saatlerimi çalan oyun. yıllardır niyeyse bir türlü bu oyunu bırakamadım. evlendim barklandım yok bana mısın demedi. hayır bir de orjinalini alıyorum boşuna para akıtıyorum gibi geliyor ama her defasında hayvan gibi zevk alıyorum. ne bileyim kazanınca mutlu oluyorum kaybedince üzülüyorum. algoritmalardan oluşan bir oyundan ne gibi bir kazancım olabilir ki. bunu bak gibi biliyorum ama yine de oynuyorum saatlerce hem de. bildiğin çiğdem/çekirdek gibi bir şey bu bırakmıyorsun.
2021 versiyonuna gelirsek. olmuş. iyi ve güzel olmuş hem de. 2006 dan beridir oynadığım en etkili versiyonlarından biri. 2008 yılındakinden de buna benzer bir zevk almıştım. oyuncuların taktik düzenlerinize ve onları değiştirdiğiniz andaki hallerine tepkileri çok bariz bir şekilde belli oluyor. güzel konuşursanız gaza gelip etkileniyorlar mesela. tabi 5-0 geride olup 6-5 almıyoruz maçı ama bir canlanma oluyor yine de. oyun 2020 ye göre daha kolay gibi. sanırım bu feedback ile ilgili. mesela takımı ne kadar değiştirirsen aralarındaki bağı o kadar kopartıyorsun. ama aynı kişilerle doğru yerde doğru şekilde oynadığında aralarında bir bağ oluşuyor ve sen bunu taktik ekranında bir çizgi ile görebiliyorsun. güzel düşünülmüş. takım içi liderlik konuları ve nüfuzlu oyuncular daha etkin olmuş gibi takımın iyi gitmesinde. kulüp ile olan ilişkilerimiz de daha bir ön planda sanki. velhasılı kelam oynayın ama oynayana da engel olmaya çalışın.