ruhlar aleminden en şen ruh şerruh yazar profili

sevgili ben iki işi bir arada yapayım diyerek hem gömlek düzeltip hem benim sinir sistemimi kırıştıran insanlar…
lütfen, rica ediyorum, ütüyle ilgilenin
çünkü şu an gömleğin kolunu değil, benim sabrımı yakıyorsunuz.

ben ütü sesinden değil, sizin konuşma temposundan korkuyorum.
buhar püskürtüyorsunuz, bir yandan da dedikodu püskürtüyorsunuz; ikisi arasında fark yok ikisi de insanın suratına sıcak sıcak vuruyor.

siz biliyor musun ya bana şöyle yaptı dediğinizde, ben kumaş değil, akıl ütüsü yiyorum.
o kadar çok konuşuyorsunuz ki, ütü masasındaki pantolon bile sıkılmış, kendi kendine katlanmış durumda.

bir noktada farkına varıyorum:
ben aslında sizinle değil, bir konuşma ütüsüyle karşı karşıyayım.
siz konuyu açıyorsunuz, ben kapatmaya çalışıyorum ama sizde buhar bitmiyor ki!
su haznesi dolu, dil haznesi taşmış…

ve lütfen...
ütü kablosuna dolanmış gibi aynı konuyu üç kez anlatmayın.
yemin ederim,

iki gün sonra nikahı olan bir adam olarak artık gitmeliyim. keyifli yayınlar seshayvani hocam

bir sonra çalacağın parçayıda kendime alıyorum.

bu şarkı benimdir kimseye vermem ona göre ha....

nikahına 2 gün kala buraya gelip yazan amaçsız yazar.
kesin yine gider biliyorum hıyarı.

koca göbeğim elbette.

yahu sakarların şahı ben olduğum için sana kaptırmak koydu biraz. gülücük emojisi

hocam benim yapmam lazımdı o işi nasıl sana kaptırdım?

(bkz: testisi sözlükte)

sahibini kıskandığım testistir bu testis benim olmalıydı.
ben sakarlıkla bunu yapmalıydım.

oy yiğidim oy civanım testisi sözlüğe salanım tüketme umutlarını...

kopçayı tek elle açmak daha kolay olacak

bir yiğit çıktı meydane gösterdi gece gece herkese..

ayıp be bütün testis esprilerini yapmışsınız bana kalmadı.

ulan tam benim yapacağım sakarlıktı nasıl kaptırdım bunu.

düğününe tam 1 hafta kalmıştı. kel, göbekli, sakar ama bir o kadar da ben bu kez her şeyi doğru yapacağım ve güzel olacak kararlılığıyla dolu şerruh, sabah erkenden kalkıp aynanın karşısına geçti.

bir hafta sonra evleniyorum lan... kim derdi? dedi kendi yansımasına gülümseyerek.
aynadaki göbek ise sanki onunla alay edercesine evleniyorsun ama hala ben buradayım diyordu.

o sırada bilindik bir mağazadan alınan kargo geldi. büyük bir kutu.
üzerinde kocaman harflerle yazıyordu:
damatlık şerruh bey’in dikkatine tam ölçümler yapılmamıştı...

ama şerruh’un içinde merak adlı o küçük şeytan hemen fısıldadı:

bir dene, ne olacak ki? belki tam üstüne oturur, belki de film sahnesi gibi ayna karşısında prova yaparsın.



şerruh da dayanamayıp kutuyu açtı.
içinden ışıl ışıl bir damatlık çıktı:
parlak kumaş, jilet gibi ütü…
elini sürdü “ooo” dedi, ben bununla yürüsem, düğün değil moda haftası olur..
şişman modellerin moda haftası

ve işte o an...
kader tamam, eğlence başlasın dedi. biliyordu bizim hıyarı....

pantolonu giymeye çalışırken sağ ayağını geçirip sol ayağını da sokmak isterken dengesini kaybetti.
bir çat sesiyle yere düştü. totosu incindi...
damatlığın pantolonu ortadan yırtıldı.
kumaş değil, sanki gururu yırtılmıştı şerruh’un.

ama durmadı, üst kısmını giydi, neyse, üstüm güzel dedi.
ceket düğmelerini iliklemek isterken göbeği dur orada dedi.
bir pıt sesiyle düğme fırladı, odanın öbür ucundaki aynayı çat diye kırdı.
ayna da son darbeyi vurdu:

yedi yıl uğursuzluk, damat bey ama uğursuzluk aynaya seninle muhattap olduğu için....



telaşla ceketi çıkarırken kollar sıkıştı, koltuk altı yırtıldı.
şerruh ter içinde kalmıştı.
o an kapı çaldı.
kapıda nişanlısı vardı.

şerruh, damatlığı denedin mi? dedi merakla.

şerruh, panikle elbisesinin arkasını saklayarak yok, yok denemedim, sadece kutusuna baktım dedi.
tam o sırada yırtık pantolonun arkasından bir iplik sarktı,
ama nişanlısı fark etti.
gülmemek için dudağını ısırdı ama başaramadı.

sen damat değil, felaket mümessilisin dedi kahkahayla.



şerruh da çaresiz gülümsedi totosunda geçmeyen sızı ile ben sadece prova yaptım… kıyafet değil, sabrımı denedim.

sonra bir sessizlik oldu.

nişanlısı yarı sevinç yarı keder gözyaşlarını silerken, bir hafta kaldı, lütfen başka bir şey deneme yapma ,sadece nefes al, yeter dedi.

şerruh başını salladı.
ama içinden bir ses hala fısıldıyordu:

damatlığın yedek parçası olsa iyi olur.

yaşamak dönme dolap gibidir binmesi zevkli.


bu arada i'm back

lisede tiyatro yapıyorduk kızın suratına yanlışlık ile elimin tersi ile çarpınca ilk ve son tiyatro deneyimim olmuştu.

sen kadınlarla yayın yapıyorsun ha!!
diyerek kafama oklava yedim nişanlım tarafından kuğu yaktın beni.
*

ben artık öğrenmeyi ve düşünmeyi bıraktım nişanlım düşünür zaten.

şerruh nişanlandı.
ve o gün bugündür… kayıp!

bir zamanlar kahvehanelerde "çifte tavuk geldiğinde kimseye acıma" diyen, mangalda kül bırakmayan, whatsapp grubunun en komik sticker’larını atan adam artık görünmez olmuştu.
sadece bir iz bırakmıştı arkasında: düşerken kırdığı sehpa ve yere saçılmış ay çekirdekleri.

ama ne zaman biri "şerruh ne yapıyor?" diye sorsa, cevabı hep aynıydı:
"mutluymuş..."
bir tür kült gibi: sessiz, ürkütücü, inanması güç.

halbuki şerruh aynı şerruh’dur.
kelliği daha parlıyor olabilir, göbeği artık kemer üstünden bağımsızlık ilan etmiş olabilir…
ama ruhu? dik!
duruşu? eğri ama niyet iyi!

sabahları aynanın karşısına geçip göbeğini okşayarak kendine sesleniyor:
“şerruh! kimseye ihtiyacın yok! evde nişanlın, mutfakta mercimek çorbası, çamaşır makinesinde ıslak tek çorap var ama sen varsın be adam!”

arkadaşları onu dışladı sanıyor ama gerçek şu ki şerruh, nişanlılıkla birlikte yeni bir misyona girdi:
“kendi efsanesini kendi yazmak.”
yalnız biraz yamuk yazıyor, çünkü sakarlık baki.

geçen gün “hayatımı düzene sokacağım” deyip kitaplığa uzanırken yanlışlıkla duvar saatini düşürdü, saat durdu.
ama şerruh durmadı.

çünkü o artık evliliğin eşiğinde bir savaşçı.
termosla çay taşırken devirip kendini yakan ama sonra o yanıkla pazara giden bir kahraman.
evde terlik ararken 3 kez yere kapaklanan ama ayağa kalkınca hâlâ “hayat benimle uğraşamaz” diyen bir inatçı keçi.

ve evet, sakar.
ama artık her düşüşünde yanında “panik yapma aşkım” diyen biri var.

yani,
kel olabilir…
göbekli olabilir…
sakar olabilir…
ama şerruh’un hayata karşı duruşu?
eğilmez! (en fazla dengesini kaybeder ama duvara tutunur yine de...)