sekizbogumluakrep yazar profili

çok gerçek bir konuyu çok yanlış argümanlarla savunduğu için alay edilen tweetlerdir.

türk aile yapısında çocuk yetiştirmek demek kendi doğrularınızı dayatacağınız, sizin hayaliniz olup gerçekleştiremediğiniz şeyleri onun isteyip istememesine bakmaksızın gerçekleştireceğiniz, tartışmalar sırasında haklı mı haksız mı bakmaksızın 'anneye/babaya karşı gelinmez!' argümanlarıyla susturacağınız, kısacası birey olmasına izin vermeyeceğiniz bir insan oluşturmaktır.

kız çocuklarını baskılayarak, erkek çocuklarını göklere çıkararak yapılan yanlışların toplum nezdinde etkilerini görmemek için kör olmak gerekir. ne var ki deniz tekin, konuyu ifade ederken hataya düşerek nesillerdir kanımıza işlenen 'anne-baba kutsallığı'duygusunu harekete geçirmiş. üzücü bir durum.

son çarem bu olana kadar olmak istemediğim insandır. ayrıldık diye engellemem hiçvir yerden ancak bazen karşıdaki insan ısrarla iletişim kurmaya çalışıyor. güzellikle anlatıyorsun, anlamıyor. bu durumlarda son çare olarak engellemekten başka yol görünmüyor.

günahın boyutunu değerlendirmek tanrı'nın işidir. burada vurgulanması gereken konu, herkesin günahının kendine olması konusudur. kimse kimseye, kendisine zarar verilmediği sürece, müdahale etme hakkına sahip değildir. bunu ülkece anladığımızda gerçekten çağ atlayacağız.

illa kaynar olmasına ihtiyaç duymuyorum ama ben de bu ekibe dahilim.

hava 80 dereceye bile varsa, azıcık da olsa suyu ılıştırmadan banyo yapamıyorum. üstelik tırnaklarım soğuk suya değer değmez ölü moruna dönüyor.

allahım ne büyük acılar bunlağr...

saymaya kalkarsam uzun sürecek olan listedir.

eskilerden neredeyse hepsini görsem severek izlerim ama daha yeni olanlardan (bkz: winx)(bkz: fineas ve ferb) diyebilirim.

ülkenin zaten her tarafından bir kan emici fırlıyor, bırakın sözlükte belli bir eğitim ve mantık seviyesi insanlarla muhatap olalım. nefes almaya da yerimiz olsun.

1'dir. üstelik o bir ülkenin de yalnızca dört şehrini gördüm.

günaydın sözlük.

uzun zamandır yapmadığım bir şekilde, hiç uyumadan karşıladım güneşi. bakalım gün içinde ne tarafa doğru devrileceğim...

sahip olmayı çok isterdim diyeceğim gözler.

tenim buğdaya kayan açık bir tonda. saçım, kaşım, gözüm her şey kapkara. dudaklarım bile aşırı soluk renkli. ruh gibi geziyorum ortalıkta. ufak bir renk olsaydı güzel olabilirdi.

neden oluyor, ne tetikliyor bilmiyorum ancak bazen konuşurken beynimin hakimiyeti sona eriyor.

birisi bir şey söylediğinde cevap vermeden önce kendimi telkin ediyorum, düşünerek konuş diyorum. sonra cümleye başlarken bir anda beynime sis bulutu oturuyor ve ne ses tonumu ne de cümlemi yönetebiliyorum. üstelik sisin arkasından beynim durumun farkında, sus diyorum ama olmuyor. böyle durumlarda genellikle karşımdakine gerekenden daha sert cümleler kuruyorum. cümle biter bitmez de her şey normale dönüyor.

onu tanıdığınızı, hediye üzerine azıcık da olsa düşündüğünüzü hissettirecek her şey.

maddi değeri, boyutu, işlevi hiç mühim değil. yalnızca ona verdiğiniz önemi hissettiren bir hediye olsun kafi.

bu konuda inceden yaralıyım sözlük.
(bkz: dokunmayın çok fenayım)

reşat nuri güntekin'in bir kadın düşmanı eserindeki homongolos 'ziya', ölümüyle beni gerçekten üzen karakterlerden biridir. kaç kere okuduğumu bilmem, hala da aklıma düştükçe bir öğleden sonramda bir doz alırım.

toplum yüzünden, libidosu yüksek erkekler kadar açık yürekli olamayan kadınlardır zira tonla hakaretamiz sıfatla nitelendirilebilirler.

yıllardır salkım söğüt ağaçlarını çok masalsı bulurum. azıcık bir meltemde sallanan salkımlarının altında uzanmak çok keyifli oluyor.

bu yıl da erguvanlar çok güzel göründü gözüme. renkli yapraklarıyla resmi güzelleştiriyor resmen. ama favorim her zaman salkım söğüt olacak.

her girdiğimde akışta karşıma kaotik bir tanım çıkması vesilesiyle haberdar olduğum ancak asla işin aslını öğrenemediğim ortamdır.

bir şeyler oluyor, biri birine kızıyor falan ama esas olay ne arkadaş biriniz de onu anlatın yav.

birkaç kere önünden geçtiğim, çok istediğim halde (bkz: bir delinin hatıra defteri) oyununu izlemenin bir türlü nasip olmadığı tiyatrodur.

belki bir gün...

iki yıldır bana yaz başlayınca çöken hüzündür zira o güzel havaları evde oturarak, mahallede yürüyüşe çıkarken o sıcakta ağız burun kapatarak, güneşin tadını çıkaramayarak geçiriyoruz. her yaz başında gelen kıpır kıpır heyecan, 2000'ler pop dinleyerek cama çıkıp nefes almalar falan hep yarısında sönüp gidiyor.

bu bünye yalın'dan cornetto şarkısını, tarkandan yazın hit parçasını, her haftasonu tıklım tıklım olduğundan yer bulabilmek için sabah 7.30'da yola çıkılan halk plajlarını istiyor.

henüz bir tanımına denk gelmediğim ancak nicki hoş olan yazar.

gurur ve önyargı seven birinin kendisi de sevilecek bir insandır fikrimce. umarım bir fitzwilliam darcy de vardır ^^

çok sevdiğimden değil, denk geldiğinden (bkz: yarının sınırında)

genel olarak değil elbette ama bazen sırf gülmek ve eğlenmek için dinlediğim oluyor.

örneğin heijan yansın geceler, cankan yaranamadım, ismail yk birçok şarkısı gibi...