selamsız yazar profili

annem aşırı keyifli bir şekilde baksana eve gelen kedinin son durumu yazmışlar diyerek kedi videosu gösteriyor facebook’tan. iyi ki. şükür ki.

ben şöyle vuruyorum özgeçmişimi masaya, gölgesinde serinlersiniz artık.

doğum günü kutlu olsun yazarıdır. artık reşit olduğu için ayrı kutluyorum kendisini, ehliyete yazılmasını salık veriyorum.

inanılmaz tadım kaçtı yine de iyi geceler

sabit bir işim var, yalnız yaşayabilecek bir gelirim var, ekonomik bağımsızlığımı kazanalı çok oldu. arabam var, dolayısıyla seyahat özgürlüğüm de var. çocukluk hayalim tam olarak buydu. bonus olarak kedi sahibi olacaktım ve istediğim zaman istediğim kitabı alacaktım. bunlar da oldu. hem de 23 gibi gencecik bir yaşta. sosyal ilişkilerimde hiç dost kazığı yemedim, hiç dolandırılmadım. trajedi görmedim, büyük kayıp yaşamadım. sağlığım iyi, ailemle aram iyidir, onların da sağlığı iyi. yaklaşık iki senedir düzenli terapi alıyorum. bir şeyi merak edersem (bütçem dahilinde merak) maddi kaygı gözetmeksizin deneyebiliyorum, seversem sürdürebiliyorum. hayatımda boyumu aşacak radikal bir karar alırsam da ailemin maddi manevi desteğini göreceğimi biliyorum bu arada. hiçbir şey benim için hayatın sonu değil.

ve ne mi oluyor? bazen ölme isteğimin sesi çok yüksek çıkıyor, bastıramayacağım diye ödüm kopuyor.

istediğin şekilde sevilme ihtimalinin buna değer birisi olduğuna inanmanla doğrudan bir ilişkisi yok. evet mükemmel bir insansın olabilir. sırf bu yüzden idealindeki kişi hayatına girmeyecek. belki bir ömür boyu denk gelemeyeceksin, belki yarın tanışacaksın. olmadığında boşuna kendini kurban rolüne sokma.

hayatla alacak verecek hesabı tutmak bir illüzyon. başına gelen her şey herkesin başına her an gelebilir zaten. o yüzden sadece bugün sahip olduğunu düşündüklerine tutun. yarın hepsi gidebilir, bu bir haksızlık da değil. kişisel algılama.

yalnızlık ömür boyu. yalnız doğdun, yalnız öleceksin. kafandaki kara kutuyu istesen de kimseye açamazsın. hani kimse yokken etrafında bazen saçma sapan davranıyorsun ya, izlenmediğini bildiğinde ortaya çıkan versiyonuna sahip çık. ondan daha özgür hissedemeyeceksin muhtemelen.

bende. bende ne ya ne? hem ayrı yazılır hem de ben de neeeee?

neden salt maddiyatla ilişkilendirildiğini anlayamadığım sözleşme. tamam para konusu cepte olsun eyvallah. buna ek olarak evlendikten sonra kişi çok elzem gördüğü ve taviz vermek istemeyeceği konularda da sözleşme yapamaz mı? mesela arkadaşlarla tatile gidebilmek gibi ya da taraflardan hangisi diğerinden önce evde olacaksa partnerinin eve geleceği saatte kahve koyması gibi. ya da ne bileyim evdeki tüm eşyaların nerede olduğunu iki tarafında tam olarak bilmesi gibi (ev işlerinin ortak yürütüldüğünün en büyük sağlaması bence) bunlar önemli değil mi arkadaşlar? ne demek ben bu kafayla zaten evde kalırım aşk olsun.

tamam tamam hayat müşterek. siz için akşam bırakıcam hepinizi evinize

sağlaması basit olan eylem.

bir şeyi maksimum üç kısa cümlede basitçe anlatabiliyorsanız onu anlamlandırmışsınızdır demektir (bence). öz; sade, derin ve olağan olandır. kulağı tırmalamaz.

sanırım bende maladaptive daydreaming musibeti var. hiç bu açıdan bakmamıştım ama çok garip. çocukken zaten tamamen hayal aleminde yaşıyordum komple kopuktum. yani bebekleri konuşturmak gibi düşünmeyin mesela saatlerce bir çekyatta uzanıp öylece durabiliyordum ailem napıyorsun diye sorduğunda da düşünüyorum diyordum. hayal kuruyorum demiyordum. yetişkinlik stres ve hep bir koşturmacayla gelince koptum bu durumdan. unuttum hatta. fakat dün geceden beri bir şey tetikledi beni. uyuyamıyorum, bir şey yiyemiyorum, okuyamıyorum, salak salak video kaydırırken bile ne izlediğime odaklanamıyorum. bir senaryo var kafamda, kişiler belli replikler belli. dönüp dönüp onu yaşıyorum. kendimi konuşturuyorum onu konuşturuyorum. beynim bu hayal demiyor, gerçek bir duyguduruma sokuyor beni. kafamı dağıtmak için özel efor sarf etmem gerekiyor. bu yüzden şu an bu satırları yazıyor bile olabilirim hehehe. overthinklemek gibi değil bu arada. beynimde bir tuş takılı kaldı sanki. o senaryoyu hayal etmeden duramıyorum ve kafamda çok canlı bir şekilde yaşıyorum. bunu yaşarken de saatlerim geçiyor, hiçbir dış uyaranla yeterince dikkatimi dağıtamıyorum oha bir tık ürkütücü.

solak olduğum için hep soldaki kişiden başlıyorum.

içinden geçerken de geçtikten sonra da asla aynı kişi olmayacağını bildiğin acılar.

birgün komik olmak yerine devcileyin bir kedili deli kadın olarak uyanmak.

ne zaman ve nasıl öleceğim bilmiyorum ama bu şırdanı denemediğim bir yaşam deneyimi olacak benim için, bir tek bundan eminim.

düştüğün anlarda her karanlık gecenin bir aydınlığı var, umudunu kaybetme cart curt motivasyonu bana hep daha da pesimist gelirdi, çünkü aydınlığa ulaşmam için ne kadar beklemem gerektiğini kestiremezdim. sonra şöyle bir çıkış yolu buldum. size de anlatıcam hep dert transferi olmaz.

insan beyni 24 saatlik zaman diliminde istesen de istemesen de sadece tek bir duyguda saplanıp kalamıyor, öyle bir dikkat süremiz yok. aynı duyguda kalsan bile onun şiddeti gün içinde dalgalanma gösteriyor, artıp azalıyor. bok gibi hissederek uyandım diyelim, “iki saat sonra daha az bok gibi hissedeceğimi biliyorum” diyorum kendi kendime. buna güvenip o hissin içimde dolanmasına müsaade ediyorum. bir yandan da beynimi buna regüle ettiğim için ister istemez gerçekten de böyle oluyor. duyguların geçici birer konuk olduğunu ve onu ne kadar misafir etmek istediğimizin de bize bağlı olduğunu bilmek rahatlatıcı.

e benimki hep aynı şiddette ve günlerce haftalarca kalıyor diyorsanız saplantı haline gelmiş olabilir, tırnaklarınızla tutunuyorsunuz farkında olmadan. neden buna ihtiyaç duyduğunuzu, o kötü duygunun (öfke, hayalkırıklığı, üzüntü) sizin hangi yanlış şekillenmiş şemanızdaki güvenli alanınıza hizmet ettiğini bulmanız gerekebilir. profesyonel destek alabilirsiniz, ya da içgörünüz yüksekse kendi kendinize bulup iyileştirebilirsiniz de bilmiyorum.

özetle patolojik bir durum olmadığı sürece ne hissederseniz hissedin daha o gün bitmeden bunun azalacağını kendinize hatırlatmanız çok kıymetli. he azaldığı gibi ilerleyen saatlerde yine artabilir. ama biliyorsunuz ki sonra tekrar azalacak. sürece güvenin bebikolarım çok da şeyapmayın.

martılar geceleri nerede uyuyor, kendilerini denizin ortasına park etmiyorlar dimi?

araba almak ile değiştirebilecek önerme. arkadaşlar akşam saatlerinde sahil tarafına sürüyorsunuz, son ses derdo playlistiniz çalarken bağıra bağıra 30la gidiyorsunuz. sonra biraz sağa çekip bi sigara yakarken polis geliyor yanınıza. “tek misiniz? iyi misiniz? intihar etmek isteyenler geliyor bu saatte biz de engellemeye çalışıyoruz hehehe” diyor. sadece behlül gibi direksiyona vurarak çığlık atmak istemiştim diyemiyorsunuz, “iyiyim sağolun hihihi” deyip tıs tıs eve dönüyorsunuz.

bırakın çığlık atmayı apartmanda yaşayıp sürekli insan içinde olmaktan bağırmayı unuttuğunuzu fark ettiğiniz bir gerçeklikte sesinizin ne kadar yüksek çıkabildiğine şaşırdığınız bir an var. kafesin önüne çıkıp bi sigara yakıp kafesine geri dönen vahşi bir hayvanmışsınız, sesinizi elinizden almışlar. çok güzel bir an, tavsiye ederim.