sheeta yazar profili

son altı yılımı geçirdiğim şehirdeki son gece. geçtiğim her sokağa belki de bir daha hiç burayı göremeyeceğimi düşünerek baktım bugün. anı kalsın diye yüzlerce kez yürüdüğüm yolların fotoğraflarını çektim. şu an hem hüzünlü hem mutlu bir günün sonunda valizimi hazırlıyorum.

yarım aklım bir sana erdi
yarım kaldı sende, olsun değerdi

birkaç gün önce son zamanlarda hiç olmadığı kadar şiddetli deneyimlediğim duygu. bir pazartesi, günü saat 13.07 ve bütünleme sınavı için okula gitmeye hazırlanıyorum. son bir haftadır çalıştığım bir sınav bu ve sadece sınava girebilmek için tamamladığım hasta kotasının bana maliyeti 25 bin lira. 2 ay emek verdiğim, hasta aradığım, bulduktan sonra tamamlayabilmek için günlerce binbir stresle boğuştuğum bir dersin ve stajın bütünleme sınavı. önceki haftalarda bütünleme takvimi açıklndığında hızlıca saatlere göz gezdirdiğimde bir sınav hariç hepsinin 14.30'da olduğunu gördüm ki o biri de 14:00 zaten. ve yıl içindeki bütün sınavlarımız 14:00 ila 14:30 arasında oluyor.
sınavın saatiyle ilgili ekstra bir duyuru gruplarda yapılmadı ve ben de neden tekrar kontrol etmediğimi hiç bilmiyorum. bu kadar önemli bir dersin hem de. sonra dedim ki 'baktım ama tekrar bir bakayım emin olayım bu sınav 14.00 olan değil di mi' diye. öyle olsa bile yetişirim saat daha bir zaten. sınav listesini açtım ve sınav 13:00 yazıyor. saat o sırada 13:07 unutamıyorum. yarım saatlik yol ama asla yetişemem diye düşünüyorum o sıra. tam olarak hazır bile değilim üstelik. ekranı kontrol ediyorum saate bakıyoeum dersin ismine bakıyorum yaklaşık 5 saniye falan sürmüş olması lazım ama benim hissettiğim çok daha fazla. beşinci saniyeden sonra boynumdan kulaklarıma hızlı bir sıcaklık artışı oldu. hani başımdan aşağı kaynar sular döküldü derler ya tam tersi boynumdan kulaklarıma kafamın içine basınçlı sıcak bir şeyler yükseldi. kendime kızıyorum o sırada nasıl kontrol etmezsin kime ne diyebilirsin yani saati kontrol etmemek ne demek. en basit sınavlarda bile kaç kere kontrol edersin normalde. bu kadar önemli bir sınav ve gerçekten çalıştım, girsem geçebileceğime inanıyordum. birkaç saniye sonra da aslında aynı isimli dersin alt dönemlerdeki takvimine baktığımı gördüm. benimki gerçekten de 14:30'daymış. boşu boşuna kendime yaşattığım o korkuyu bir süre atlatamayacağım. izah edemeyeceğim bir sorumsuzluk bu. sınava girip kalmaktan beter bir duygu. diyebilirsiniz ki e ne uzattın bir kere daha alırdın o stajı. öyle değil işte. sadece okula gidip derslere girdiğim bir durum değil. sene uzaması, kalacak yer, hasta bulmak, yapılacak masraflar özellikle... toplam bir dakika sürmeyen bu süreç son zamanlarda beni en korkutan andı diyebilirim.

doğası güzel olmakla birlikte abartılmaması gerektiğini düşündüğüm şehir. ilk geldiğimde hayal kırıklığı yaşamıştım. benim için karadeniz'deki en güzel gelişmiş şehir olması gerekiyordu ama değil. gerçekten değil. birkaç sene öncesine şehir merkezinde para ödemeden rahatça gezebileceğiniz bir sahili bile doğru düzgün yoktu. pahalılığını söylemiyorum bile.arap yoğunluğundan kendinizi türkiye'de değil gibi hissediyorsunuz.
yaşayan herkesi genellemesini sevmediğim bir tansiyon yüksekliği mevcut. aksiler ve gerçekten çoğu zaman gereksiz. benim tanıştıklarım en azından böyleydi. trabzonspor hakkında bir yorumunuz varsa kendinize saklamanızı öneririm. en ufak bir yoruma açık değiller. topyekün fanatikler genç yaşlı herkes. merakımdan bir maçına gitmek istemiştim ama giden bir arkadaşımın anlattıklarından sonra tövbe diyecek boyuttayım. şampiyon oldukları sene kutlama yapılan gün adını sanını hiç duymadığım onlarca uçak beş dakikada bir ( gerçekten beş dakika, kronometre tuttum) inip kalkmıştı. trabzon hiç olmadığı bir yoğunluktaydı o gün.

lisedeki kimya hocamızın telefonundaki zil sesi californication'dı. o zaman da 'cool' olduğunu düşünürdüm hala öyle düşünüyorum.

günlük tutmak için fazla üşengeç ve dağınığım. burada yazdıklarımı daha sonra okumak eğlenceli oluyor.

bugün bana ilk defa doktor bey denildi. hep duyardım ablalardan sürekli doktor bey diye sesleniyorlar diye ama ilk defa başıma geldi. maske vardı ama bi ufak gülümsetti. sonradan bastırarak doktor hanım demeleri de daha tatlıydı swh

cafede oturmuş ders çalışıyorum. sözlü çalışmak için ideal bir ortam sayılmaz ama tebdil-i mekanda gerçekten hayır var. yeni yüzler görmek iyi hissettiriyor.

enayi gibi hissetmek. özleminden çıldırdığım birini görmeyi erteleyebilecek kadar enayi olmak.

iki harf ile oyunbozancılık yapılmış burada. g gibi kabul edip gümüş diyorum.

evgeny grinko - dusty room
buradan dinleyebilirsiniz.

en büyük pişmanlıklarımdan biri bu sanatçının konserine hem pahalı olmasından hem de beraber gidecek birinin olmamasından gidememiş olmak..

sen mükemmel bir koca olacaksan neden olmasın? dört dörtlük olacaksın. karına çalışmadığı için eziklik duygusu hissettirmeyeceksin. eve giren para asla “senin” paran olmayacak. “sizin” paranız olacak. karının sosyalleşmek için harcadığı, harcamak isteyeceği herhangi bir isteği yerine getirmek için “ben o paraları kolay mı kazanıyorum” demeyeceksin. her zaman karına vereceğin bir para olacak. evden, dışarı çıkmadan mesela para kazanabileceği iş imkanlarına karşı çıkmayacaksın. senin derdin dışardaki olumsuzluklar ya hani. karın istediğinde onun için güvenli bir ortam oluşturup para kazanabileceği bir iş imkanını sunacaksın. o zaman olur işte.

bana söylenen ordu fındığından kakaolu fındık kreması * yapılıyor , giresun fındığı da çerez olarak kavrup yemelik. giresununki daha yağlı lezzetli oluyormuş. hem ordulu hem de giresunlu arkadaşlarım onaylıyor bunu.

bazen geliyor bu his terasta olmasam da sigara içmesem de. en kalabalık ortamlarda hele. ait olamamakla başlıyor. kendimi o karenin bir parçası gibi hissedemiyorum. herkes kendi dünyasında o kadar tam geliyor ki varlığımın fazlalık olduğuna inandırıyor beni. olmasam da olur kimsenin hayatında bir şey değişmez. içime kapanmaktan alamıyorum kendimi, ortamın rengi değişiyor sanki daha soğuk ve karanlık hissettirmeye başlıyor. hala var olmaya çalışıp kendini kabullendirme ihtiyacı içinde oluşumun verdiği eziklik hissiyle devam ediyor. kendi kendime yetebilmeliyim, kimseye ihtiyacım yok, herkes kendi hayatını yaşıyor ne bunda diye düşünüyorum sonra. buna bu kadar takılmamam lazım. ihtiyaçlar ve ortak amaçlar uğruna bir araya geldiğim insanlara bu kadar anlam yüklememeliyim diye düşünüyorum. ama hissettiklerim ve hissetmem gerektiğini düşündüklerim birbiri ile uyuşmuyor çoğu zaman olduğu gibi.

benim bu güzel feysim hiç gülmeyecek mi ama ya.

o değil de başlığı okuyunca içimden ‘yuh 2024e daha kaç yıl var şimdiden mi başlık açmışlar’ diye düşünüp kendimden utandım bir tık.

‘beni bilen biri der itin teki’ yerine ‘beni bilen bilir der itin teki’ diye söylüyorum günlerdir. hatta bu kısım özellikle hoşuma gittiği için arkadaşlarıma da öneriyordum.

sarımsak

çizdim kendi aklımca hayatın resmini,
bir şey bilmezdim aslında karıştırdım tüm renkleri,
hata yaptım tabi.

bu aralar ay sonunu getirmek.