the-bitikwoman yazar profili

kahve.

bugün yaptım. beyni formatlama hilesidir önerilir.

abra kadavra denilip kaçılmalıdır.

zihnimdeki zulmet çukurunda boğuluyorum.

geç kaldın.
xs kalmamış efendim.
seni hiç sevmedim.
hevesmiş.
keşke.
iyiymiş. (sen onunla konuşmak için çırpınırken atıldığında ne cigaralar yaktırır.)
hastayı kaybettik.
(bkz: drama queen online)

zaten herkes özelden felan istediği bölümü okuyor ki paraya bakıyor bu işler. kaldırılsa ne kaldırılmasa ne. ayrıca da sınav kaldırmak değil sınav düzenlemek fikriyle meşgul olsalar keşke. eğitim matematik önderliğinde değil de yetenekler, ilgi alanları ve geliştirildiğinde harikalar yaratacak sistemler üzerine devam etse ne ka güzel olurdu. ama hayal tabi.

o kadar okuduk ettik gene işsiziz. bir noktada koyuyor. hele de biri sen okudun da ne oldun dediğinde müge anlı'ya taşınacak eylemlere girişesim geliyor. en azından ben okudum sen gibi koca parası yemiyom zorunlu baba parası yiyom wdwl denilmelik bir dert.

film konusu olabilir. asıl kız için girişilen çeşitli erkekliğin ispatı lanse edilen esasında denyoluk gösterisi olan eylem.

sigara dumanı gibiyim tiryakisine tesir edici halüsinasyon olur hayaller gördürürüm nefretliğine aldığı nefesi zehir ederim.

önce ağız dolusu sövüp isyan eder en son "daha kötü ne olabilir ki." der ve dediğim anda şaka şaka şaka diye çevir kazı yanmasın yaptığımdır.

ulan o kadar görgüsüzüm ki allah'ın yunusunu cennet mahallesi yunus sandım düşünüyordum ulan hangi zengin gacıyla evlendiydi bu diye (bkz: cennet mahallesi fan club başkanı)

vücudunu delip geçen bir kurşundan daha fazla acı vermişti bu. ama tek farkı duyduklarının içine kulaklarından aktığıydı. kulaklarının algıladığı ses içinde boğuklaştı, gittikçe derine kaydı ve dizleri zeminde titrerken kalbinde kısa, ani bir yanma hissiyle tüm gerçeklik algısını yitirdi. doktorun kıpırdanan dudakları o saniyeden sonra ona ne dedi, insanlar neden çevresine doldu anlayamadı. hissetmiyordu. bedeni soğumuştu, hisleri bedeni gibi donmuştu sanki gözlerinden tek damla akmadı. değişen tek şey gözlerinin görüş açısını bulanıklaştıran gözyaşları oldu. dilin, konuşmanın, cümle kurmanın ne kadar anlamsız olduğunu fark ettiği andı. iliklerinde hissetti eva'yı. kokusu burnuna değip kaçtı sanki. hayatını bir arada tutan tüm ipler koptu, perdenin kapandığını, şalterlerin indiğini mutluluğun bir daha hiç ona uğramayacak gereksiz kelimeler topluluğu olduğunu anladı. parmağındaki alyansın ağırlığını kaldıramayacak kadar zayıf düştüğünü içinde iyi şeyler olacağına dair sakladığı tüm umudun anında sıfırlandığını hissetti. bitmişti. hikayesi sona ermişti. tarih işte şimdi yazabilirdi bittiğini, yeniden başlamak, kadere inanmak düpedüz sevdiği kadına ihanetti.
(bkz: ağlamıyorum gözüme roman kaçtı)
(bkz: ölüm)
(bkz: hayatın akması korkusu)
(bkz: çok kısa oldu evet)

bir itiraf programı var hayatta her şey mümkün müydü neydi emin değilim. oraya bir kadın bağlanmıştı, eşi sinir hastasıymış kızınca bir şeye camdan çamaşır makinesi felan fırlatıyormuş. yenisini alıyormuş sonra sinirlenince gene... o dayının torbacısına selam olsun.

kelin ilacı olsa başına sürer adlı cevap.

ne zaman yitirdik insanlığımızı merak ediyorum. yoksa insanlık zaten bu muydu? tüketici bencillik, nankör adımlar, sınıf ayrımları, statü yokuşları, türlü entrikalar, hayvana bile azan dayılar, kendi çocuğuna merhameti olmayan deniz anaları, istismarcı babalar, eşler, kanımız canımız dediğimiz akrabalar.. farkında mıyız bu tüketme arzusu da bizi tüketiyor, her gün biraz daha kayboluyoruz. sanırım artık bizi vicdan da aklayamayacak.

kendi pencerenden baktığından.

bittik abi zaten bittik kalmadı tükendik.

özgürlük, adalet, iş

sevgilinin bedeninde alınan nefes olabilirmiş dedikleri.

dinleme, yok say, zaaflarıyla acımasızca alay et. kaybetmiş olursun arkasına bile bakmadan gider.