ukothemayan yazar profili

madem sahile vuracaktım oltalardan niye kaçtım?

the smiths - asleep

"don't feel bad for me.
ı want you to know,
deep in the cell of my heart,
ı really want to go.
there is another world.
there is a better world.
well, there must be.
bye"

youtube
spotify

belki geniş yekpare bir zamanda durmuşsun.
ya da düğüm düğüm girmişsin geçmişin içine

babamla ailecek pek bir ilişkimiz yoktur. asla sohbet etmez, asla yakınlık kurmazdi. nispeten ona en yakın olan bendim, benle bile ayda yılda bir iletisim kurardi.

lise 1 ya da 2. sınıftaydım. bir yerlerden kulağına benimle alakalı bir şeyler çalınmış olmalı ki, beni odasına çağırdı. (evde oldugunda salona asla ugramaz, sadece kendisinin girebildiği odasında vakit geçirdi). el pençe divan karşısına geçtim. çok sinirli bir hali vardı. masasını işaret etti. masada tabancası (işi gereği ruhsatlı silahları vardı), yıllardır taşıdığı kıymetli çakısı, bir tane de kalem vardı .
ben daha hiçbir şey konusulmadan terlemeye başlamıştım. benden, tek tek hepsini elime alıp, aynada kendime bakmamı istedi. kafam yerde, tek tek hepsiyle ayna karşısına geçtim.
"en çok hangisi yakıştı eline sence?" dedi sert bı tonda. "kalem babacığım", dedim. en son, "o zaman bundan sonra elinden asla düşürme, diğerlerinden de uzak dur" dedi. asker edasında kafamla onay verip ayrıldım huzurundan.

işin aslı, benim diğerleriyle ilgili bir hevesim zaten yoktu. şiddetle alakalı bir aksiyonum da olmamıştı hiç. haylaz bı çocuktum sadece. birkaç yanlış arkadaşım vardı gerçi ama zaten beni etkilemelerine izin vermezdim asla. o yaştaki çocuk için biraz fazla travmatik bir andı bence.

geçenlerde bu olayı abime anlattım. aramizda 10 yaş var ve ben çok küçükken evden ayrılmıştı. kendisine de benzer bir travma yaşatmış babamız. tabii abim zamanında daha genç olduğu için babam, daha cevval, daha sert davranmış. "takarım beline bı silah öyle gezer durursun mahallede, serseri olursun" demiş.

işin sonunda birimiz nükleer fizikçi, birimiz mühendis olduk. kötü şeylerden uzak durduk, düzgün bireyler olmaya çalıştık.

en azından bizle ilişkisini sınırlı tutarak bize fazlasıyla faydalı olduğunu düşünüyorum. bu travmalar da bizler ölene kadar bizimle yaşamaya devam edecek gibi.

"don't move"

daft punk - too long / steam machine

- flatiron posteri (siyah beyaz), 75x50
- "l'heure de tous" posteri (siyah beyaz), 75x50
- led zeppelin posteri (uçaklı olan, siyah beyaz), 75x50
- 3x eski istanbul gravürü (irili ufaklı, hepsi siyah beyaz)
- karikatürlerden yaptığım bi kolaj, 50x35
- eski dünya haritası duvar halısı (ticaret yollarını falan gösteriyor, baya ucuza almıştım)
duvarlarda pek boşluk kalmadı, tavana da bir şeyler yapmayı planlıyorum. bakalım.

tuhaf isimler, ormanlarda ağaç gövdelerinin dibindeki kuru yapraklar, şövalyeler ve asilzadeler, kuşkulu bakışlar, öyle olması gerektiği için öyle olan şeyler, elinden gelenin sonuca etki etmemesi, bira fıçıları, eskiz defterleri ve müzik.
rüyalarım.
mum bitmek üzere, bir yere varamayacağız, bence bunları konuşmayalım.

pineapple thief - magnolia

devlins - waiting
just waiting

normalde kalabalık olan bir cadde, meydan ya da sokağa geç vakitte gitmek, kulaklığı takıp bir sigara yakıp biraz dolanmak bana çok iyi geliyor. sanki oranın sahibi benmişim, herkes gitmiş, keyfini çıkarmak bana kalmış gibi hissediyorum.

"yeni normal", haliç

the night watch - rembrandt

elektrogitar - orta seviye
bass - orta seviye
dijital bateri - ileri seviye
bateri - başlangıç seviyesi
bir enstrümanı iyi çalıyor olmak her şeyi biraz çalıyor olmaktan çok daha iyi olurdu, ama neye başlasam birkaç ay sonra yanlış enstrümanı seçmişim gibi hissettirdi. en kısa zamanda tüm enstrümanlarımı satıp, iyi bir bass alıp ona yoğunlaşacağım.

kalabalığıyla, insanlarının gariplikleriyle, düzensizliği ve pisliğiyle beni yoruyor olsa da, içinden çıktığım zaman özlemeye başladığım semttir. tek bir sokağında (kervan geçmez sokak) tüm günümü geçirdiğim oluyor bazen. buna kahvaltı, öğle yemeği, işe gitmek, iş çıkışı arkadaşlarla takılma ve bir şeyler içmek de dahil. bu kompakt yapısı beni mecidiyeköy'e bağlamış durumda.
ek olarak, gözyaşlarımla boyadığım bir fotoğraf ekliyorum. canım semtim.

bir dershanede part-time fizik öğretmeniyim. dershane öyle ucuz ve adı bilinmedik bir dershane de değil bu arada, hatta ilk akla gelenlerden biri.

hocaların bilgi seviyesi gerçekten yetersiz. birçoğu çok ucuz ücretlerle çalışmak zorundalar bu yüzden. dershane sahiplerinin de işine geliyor belli ki. ya benim gibi üniversite öğrencilerini (ki ben fizik değil, mühendislik öğrencisiyim), ya da yetersiz hocaları ise alıyorlar. öğrencilere ders anlatıp sınava hazırlaması gereken hocaların öğretmenler odasındaki davranışlarını gördükçe bile çocukların ve ailelerinin harcadığı paraya üzülüyorum.

bu kadar bilindik bir dershanede bile durum buysa, diğerlerinde durum nedir hiç bilmiyorum.

mümkünse çocuklara referansı sağlam, daha önce başarılı öğrencilerle çalışmış ve katkı vermiş hocalardan özel ders aldırmak çok daha mantıklı gelmeye başladı.

ticarethane mantığıyla eğitim kurumu yöneten ve işi sadece göz boyamak olan müdüriyet de ayrı bir konu zaten.

ömerli barajı, ömerli içme suyu arıtma tesisi, ama renklerle oynamayı seviyorum.

ne mesleki, ne de sosyal olarak ulaşmak istediğim noktada olmayacağım, ve aynı bugünlerde yaptığım gibi bahanelerle kendimi avutacagim. insanın en büyük düşmanı yine kendisi.

langırt oynayabiliriz.