normal sözlük yazarlarının çektiği çileler

beklenen gün gelecekse çekilen çile kutsaldır.
illaki çilesiz hayat olmaz.
daha önce bir çok enrty de yazdığım gibi varoluşun kendisi başlı başına bir çiledir.
kimi insan daha az çeker, kimisi ise bir ömür.
zaten hayat da böyledir işte.
biraz güleceğiz, biraz ağlayacağız, biraz da yaşacağız.

çekilen çile kutsalsa, beklenen günün gelip gelmemesinin bir önemi yoktur. önemli olan çileye razı olmaktır.
ayrıca (bkz: https://youtu.be/m7YExTV1VJY)

mental olanlara değinmek istemiyorum zira geçmişe dönüp bakmayı hiç sevmem.

fiziksel olarak mide gribi üç senedir yılda bir kez belli bir süre yaşadığım en büyük çile.

anı değil bu her günüm çile, güncel sürekli olarak yani.

bir yıldan fazladır pandemi+yks çilesini,mezuna kalmanın sitresini çekip hala akıllanmayan gelecek senede bunun çilesini çekekecek ama deli taklidi yapıp kurtulacak bir kafa sözlük yazarıysanız hiç bir çile sizi yıkamaz.

istanbul matematikte okumuş olmaktır.hala kabuslarımda amfi görmekteyim.

(bkz: zort yazsa 30 beğeni alacak yazarlar)

annesiz babasız büyüdüm, yaşıyorum, öleceğim.

wattpad yazarı olmak en büyük çiledir...
ne bırakabilirsin ne de vazgeçebilirsin. iki gün bölüm yazmayınca gece rüyana bile girebilir. olmayan karakterlerle beyninin içinde konuşur, kendini dış dünyadan izole edersin. uyuyamaz, uyanamaz ve kısır döngüye girersin. bölüm günü sahnelere çok anlam yüklersin ama beklentin boşa çıkar. nankörsünüz hepiniz... çile sahibi oldum...
bir iç dökmenin daha sonuna gelmişken agdhdyfufuf şaka şaka, wattpad candır, canandır...
https://www.wattpad.com/story/23671...

bi' küçük çilemden bahsedeyim size...

daha önce belirtmiştim fakat denk gelmeyenler için hatırlatmakta fayda görüyorum; ben laz'ım ve evet, genellikle günün bazı saatlerinde kafamın durduğu doğrudur.

bundan yaklaşık 14 sene önce, rahmetli dedemden kalan aile apartmanının çatı katına, benim gibi laz olan babam, kat çıkma kararı aldı. gerekli izinler hem aile büyüğü rahmetli babaannemden hem de belediyeden alındı ve işe koyulduk.

benim, benim gibi laz olan yılların usta marangozu babam, inşaat işlerinde kendisine yardımcı olması için yine bizim gibi laz olan kendi amcasının oğlunu çalışma programına dahil etti.

gerekli yıkım-söküm-zıkkım gibi benim anlamadığım işler hususunda yine laz usulü bir program yapıldı, programa uygun olarak ilk önce bacanın yıkılması ve bu gibi işlerden hiç anlamadığım için amcaoğlunun ayak işlerini benim yapmam kararlaştırıldı.

babamın, babam ve benim gibi laz olan amcasının oğlu 4 katlı binamızın çatısına çıkıp bacaya gerekli müdahaleyi yapmaya başladığı esnada, 4. kattan zemine kadar tek bir beton blok halinde inen baca, binadan tehlikeli bir biçimde tek parça olarak ayrılmaya başladı...

gerçekleşmekte olan şeyi farkeden, babam ve benim gibi laz olan bu amcaoğlu, elinde urgandan hallice bir iple 4.katta bulunan evimize teşrif etti, tek parça beton blok halindeki bacaya ipi, mutfak camından dışarı sarkarak geçirdi ve yine aynı ipi benim elime tutuşturup ''tut'' dedi...

babam ve amcasının oğlu gibi laz olan ben, talimatı kat'i suretle anlayıp ipi, çölde günlerce susuz kalmış bedevinin 1.5 lt erikli su şişesine sarılması gibi tutmuş, yetmezmiş gibi bir de bir kaç tur koluma dolamıştım...

babam ve benim gibi laz olan amcaoğlu, ipi benim elime tutuşturduktan sonra çatıya çıkıp, bacayı kırmak için gerekli müdahalelere başladıktan takribi 2-3 dakika sonra, o koca beton bloğun tek parça halinde yavaşça binadan ayrılışını derbide atılmış jenerik bir golün defalarca verilmesi gibi ağır çekimde izledim. izledim ve ipe, bu ülkede parti başkanlarının genel başkanlık koltuğuna tutunduğu gibi sıkı sıkı tutunarak birazdan olacaklara kendimi hazırladım.

kendimi hazırladığım son gerçekleşmedi elbette. çünkü ben ve babam gibi laz olan amcaoğlu'nu, 17 yaşında bir körpe delikanlı olarak, o koca beton bloğu tek başıma tutabileceğime inandıracak ne mucize gösterdiğimi bilmeden buna inandırmış olduğumdan; bir anda ipin beni çekmesiyle ayaklarım yerden kesilmiş; ipin peşine 4.kattaki mutfak camından dışarı doğru havada süzülürken, son anda aydınlanmamla beraber (istanbul'un havasını teneffüs edip suyunu içtiğimden sanırım son anda aydınlandım) belime kadar camdan dışarı çıktığımda kurtulabilmiştim ancak koluma doladığım o ipten...

tüm bu bir kaç saniyede gerçekleşen olay sonucu ipin kolumdan sıyrılırken ki bıraktığı iz, haftalarca 'nike' amblemini hatırlattı her baktığımda bana. bi'de gerçekten ne kadar fazlaca laz olduğumuzu...

sonradan gelen edit: yaşımla çeliştim 9 değil, 14 sene... al, bak.. laz'ım işte...

yazacaktım uzun olur diye vazgeçtim. ben bunun romanını yazayım, çıkınca siz alır okursunuz daha sonra. öyle daha kolay olur.

çile bülbülüm çile; allah deyişinin uzatmalı ve nağmeli biçimi.

rahmetli babaannem karmakarışık duran yün çilesini çocuk kollarıma geçirir ve bir ucunu bulup top şeklinde sarardı. o sararken ben de kollarımı küçük meksika dalgası gibi dalgalandırır ona yardımcı olurdum.

ne sen sooor ne ben söyliyim...
karışık çileler, anlatmaya başlayınca dolaşıyom sonra evin yolunu da şaşıyom.

bir ortak derdimiz var. bir de hep açık yaralar. türkiye'de yaşamak.

üst üste gelir.

covid çilesi, hiç bu kadar zaman evde kapalı kalmadım, hastalıkta bir şey yok ama onun verdiği psikoloji insanı garip hissettiriyor. üzülüyorum içten içe doğruyu söylemek gerekirse, kendimi cüzzamlı gibi hissediyorum.
tek başımayım, bir takım keyif verici unsurlar da olmasa iyice çıldıracam.

2 yıl daha sürecek olan doğu görevi.

sözlükteki acemi birliği sürem ne zaman dolacak diye beklerken çekilen çiledir. kendim için istemiyorum artık diğer yazarlara hizmet edeyim gayem o desem de keşke faydası olsa. içimde kalan ve favorime alamadığım çok tanım var. görün beniii. he bi de valla söz yzar olunca ortalığı karıştırmam korkmayın sevgili direktörler.

hayattaki tek derdi nasır olan insan (bkz: ben).