yıllardır okul, iş derken ailemden ve arkadaşlarımdan hep uzak yaşadım. aslında bi çoğumuzun kaderi bu, belki benimki biraz daha fazla. şu anda bulunduğum şehre geleli bir yıl oldu ve bir yıla göre çok fazla arkadaşım oldu diyebilirim. hepsi de benimle arkadaş olmaya can atıyorlarmış gibi kendileri geldi, buldu beni. bu durumdan şikayetçi değilim ama sanki hiçbiriyle aynı dili konuşmuyor gibiyiz, bilmiyorum. durum böyle olunca da başka şeyleri sorgulamaya başlıyorum. hayat bir şeyler yapmak, başarmak, kazanmak neyse ne işte, bunlar için ailenden ve sevdiklerinden kilometrelerce uzakta olmak ve onları yılda birkaç kez görmek için çok kısa ve daha önemlisi anlamsız değil mi? aslında bu sorulara tabii ki cevaplarım var. olmasa zaten çıkıp gidemezsin ama bu cevaplar da yine bizi uzaklara götüren sistemin kendimizi rahatlatmak için uydurduğu bahaneler gibi geliyor bazen. çok saçmaladım muhtemelen biliyorum ama zaten bu mereti kullanma amacımız biraz da bu değil mi?
devamını gör...