zagora yazar profili

bunu çok bilemedim ya. benim annem direkt “benci”. ben de “oncu”yum. ablalarım ve abim denen şahıs adına üzgünüm. annem en çok beni seviyor. insan olun sizi de sevsin.

i never wanted to be hurt in any way so i build up a wall around myself pushing everyone away forever lost within

ne kadar da ben.

bir an çekip atıyoruz zannettim. lisanmış meğer.

günaydın.
iyi dileklerimi iletiyorum hepimize. sabahın aydınlığı içimizi açsın ve bizi sıkan her şeyi ışığıyla yıkasın.

kalbimizi temiz tutalım, her şeye rağmen. ilahi adalete inanmak istiyorum. temiz ve iyi olmanın karşılığı yine temiz ve iyi insanlar olsun.

keyifli haftasonları.

ben nerede yanlış yapıyorum?
sorgulamalar ve iç bunaltıcı hislerin, zaten karanlık olan geceyi kuzguni siyaha boyamasıyla seyreden hüzün saatimdeyim. hayat bana hiç beklemediğim ve henüz o konuyu işlemediğim yerlerden soru soruyor. afallıyorum ve ne yapacağımı bilemiyorum çoğu zaman.

yaşamsal öğretileri alma yolum hep böyle acılı ve zorlu mu olacak? belki de yalnızca böyle öğreniyorum ve evren bunun farkında…

“iyi bir insan olmak” keşke bir seçim olsaydı. ben kötü biri olmayı yeğlerdim.

dün bir hışımla hemcinsinizin size ilgi duyması başlığını açıp, beni tanımayıp yalnızca oraya yazdıklarımdan çıkarım yaparak (haklı olarak) yanlış kanıya varılması sonucu yazdığım entry’yi silmiştim. üzerine pek konuşulması gereken bir durum değil ama şu başlığa girip asıl söylemek istediklerim başka şeyler.

hakkında hiçbir şey bilmediğiniz insanları yargılama işinden psikopatça bir haz aldığınızı düşünüyorum. insan bazen herkesi kendi gibi sanabiliyor. mesela ben. kimseye karşı önyargılı ve yargılayıcı yaklaşmam, zannediyorum ki herkes böyle. ah!

öyle değişik ruh halinde ve karakterde insanlar var ki. evet bir noktada bu çeşitlilik güzel. herkes aynı olsaydı muhtemelen sıkılırdık. ama bazıları gerçekten çekilir gibi değil. özellikle yaşını başını almasına rağmen 0-3 yaş zekası gösteren kimseler.. sandığımızdan daha fazlalar.

ya düşünüyorum da, gerçekten çok traji komik olaylar yaşamışım özellikle ikili ilişkilerimde. anlatsam ağzınızla gülmeyi tercih etmezsiniz o derece.

tuhaf.
neyse. iyi olsun geceniz.

başlığı “kabin bagajı” olarak okudum. beynim sübliminal mesajı verdi bana. gönül isterdi ki hemen bir flight ticket rezervasyonu yapayım. ama maddi imkansızlıkların handikap yaratması kalbimi kırıyor.

kalp.

şu sene artık bitebilir mi?
yeni yılın da çok matah geçeceğini düşünmüyorum ama en azından 2025 bitsin, sayfayı kapatıp, kitabı mühürleyelim.

ne çektim be! evet ben bir abartı insanıyım. duygularımı uçlarda yaşarım vs. ama cidden bakıyorum da çok acıklı şeyler yaşamışım. otur ağla yani. asla hatırlamak istemiyorum bu seneyi. içimden geçti tam anlamıyla. insanoğlu işte 1 ocak sabahı her şey düzelmiş olarak uyanırım umudu taşıyor. düzelmesine düzelmeyecek ama bi bit.

fiziksel ve mental anlamda bu kadar zorlandığım başka bir yıl daha hatırlamıyorum. 32 yaşında girdiğim seneden 50 yaşında çıktım. görünüşüm bile değişti. her şey negatif anlamda değişti. dibe vurmalara doymadım. yeter. ya da yeto. git artık bit.

ben küçükken anne baba yan yana yattığından çocuk oluyor sanıyordum. bence leylek klişesinden daha akıllıca.

bir gün ablama gelip sormuşum: abla, hani biz beş kardeşiz ya, bu annemle babam beş kez mi yatmış demek oluyor? arkadaşım üç kardeş. onun annesi babası üç kez yatmış o zaman. doğru mu?

bir yerlerden “yatmak” fiilinin sevişmek anlamında kullanıldığını duymuş olmalıyım ama o zamanki zihnimle yatmak demek maks yan yana yatıp uyumak diye düşünüyordum muhtemelen.

sonra büyüdüm, öğrendim. ilk öğrendiğim anı da unutmam. delicesine bi inkar ediş peyda olmuştu. “yooooo yanlışınız var, öyle olamaz, olamaz, yooo” moduna girmiştim.

bu kadar. sonrasını anlatmayayım.

periyodik olarak kediminkini temizliyorum. ancak iğrenme tiksinme olmuyor. analık böyle bir şey.

ama bir kez öğğğğk, benim evde toplaşıp içtiğimiz bir akşam, pek sevgili arkadaşlarımdan biri öğğğk, sağolsun, bok gibi içip, banyoma kusmuştu.

nasıl temizlediğime dair hiçbir şey hatırlamıyorum. beynim o kısımları silmiş. teşekkürler beyin.

öz annesinin canını alan bir katil.
tamam belki yargıda kesinleşmedi ama her şey aşikar. bilinenin aksini söylemek mantığıma uymuyor. olayın ilk meydana gelişinden beri şüpheler kendisi üzerine yoğunlaşmıştı.
hatta kendisinin verdiği lezbiyen vibe’ı da açıklığa kavuştu. olayın olduğu esnada orada bulunan sultan adlı arkadaşıyla ilişkisi vs varmış falan filan.
whatsapp mesajları yayınlanmıştı ve zaten birilerine annesini öldürsün diye yalvaran bir kadın bu. sonunda çareyi kendi yapmakta buldu sanırım. yani bir anne ne yapmış olabilir ki böyle trajik bir son yaşasın ben çok anlam veremiyorum.

tuğyan’ın kendisi de anne. çocuğu onsuz büyüyecek misal. bütün bunları nasıl göze aldı ya da bir şekilde yırtabileceğini mi düşündü bilemiyorum. merakla mahkeme kararını bekliyorum.

güllü içinse çok üzgünüm.

aşırı elzem olan ihtiyaç.
o an evde annem veya ablam varsa onlardan talep ediyorum. kimse yoksa, anormal şekillere girip erişemediğim yerleri yıkamaya çalışıyorum. olmuyor. tatmin olmuyorum. mutsuz oluyorum. muhakkak birinin haldır şuldur yıkaması yuğması lazım. sırf bu iş için birini tutabilirim.

odd one out. xdxdxd.

fallansın bakalım.

eveet. şunu şuraya şöyle.


bu görselin tek bir özeti var benim için. “zagora hiç büyümüyor.” ortaokulda grup hepsi manyağıyken de aynı ruhla dans edip şarkı söylüyordum. bir şeylerin değişmemiş olmaması beni mutlu etti. şimdi başlık açılır: “bu yıl en çok manifest dinleyen yazarlar tam liste.”
yerimi kimseye vermem ona göre. aranızdaki gizli “zoktay” fanlarına öpücükler.

-70k ile var olduğum alternatif evren. burada zaman hızlı akar, senin olmayan parayı hunharca harcarsın ve gerçekler faiz olarak yüzüne tokat gibi çarpar. ama bu da seni kendine getirmez. ilginç bir şekilde o tokattan zevk alırsın ve “esnek hesap limit artırımı yapacağım” derken bulursun kendini.

bu yöntemi kim bulduysa kendisine teşekkür ve küfürlerimi aynı anda ediyorum. beni siz var ettiniz. siz yok edin. bana ok.

ophelia.

kendisi kalbimde bir yaradır. kedinizle yaşasın adı.