zagora yazar profili

tam olarak 26 gün sonra.

kulağımda;

yorucu bir iş gününün ardından kendimle vakit geçirmek adına yol üstü bir mekanda durakladım. kahvemi içiyorum. kafamı nahoş düşüncelerden uzaklaştırmak adına bu satırları yazıyor ve de daha az yalnız hissediyorum.

kendimle date.

daha zor günlerin geleceği ve her zorluğun bir diğerini aratacağı gerçeği.

kimseyi stalk yapacak kadar önemsemediğim ve aşırı üşengeç olduğum için yapmam.

bugün saat 4:11 de kalkarak kişisel rekorumu egale ettiğimi söyleyebilirim. o saatten beri uyanığım. toplu taşımada birazcık uyumuş olabilirim ama o sayılmaz.

nispeten az yorucu bir iş günü olacak bugün benim için. ama günüm genel olarak dolu geçecek. evden çıktığımda karanlık, eve döndüğümde karanlık… maden işçisi gibi gün ışığına hasretim ama olsun.

ne kadar yoğun o kadar iyi benim için. daha az düşünüyorum. kafam daha az dolu oluyor. bu güzel.

kendisini acı bir sonun beklediğinden habersiz olan fb’dir. bak şimdi canım; o adam/ kadın yalnızca seninle seks yapmak için hayatında. hollywood filmlerindeki gibi sonradan sana aşık olması gibi bir durum söz konusu değil. kendini kandırma!

sevgilin olsun istiyorsan bunun yolu fuckbuddy’likten geçmiyor. hatta fun fact: sen çok yanlış gelmişsin. hadi bakim.

aşk-ı memnu bülent.

yerini type-c ye bırakmış nostaljik alet.

isteyen linçleyebilir fakat ben bu “boykot” olayına inanmıyorum. yani sahiden içmediğiniz bir kahvenin savaş bitirebileceğine mi inanıyorsunuz?
bu işler büyük işler. öyle 3-5 kişinin satın almadığı kolayla bitmiyor üzgünüm. uyanın pls.

benim için fesat ve kıskanç olmasının zirveye oynadığı sebeplerdir.
ben, mutlu olduğumda benimle mutlu olan, üzüldüğümde üzülen teselli eden insanlara ihtiyaç duyarım. aksine mutsuzluğuma sevinen, üzüntüme kahkaha atan kimselerin hayatımda yeri yok.

bu çok aleni yapılmaz bu arada. bahsettiğim insan tipi dünya tatlısı ve best friends forever yaklaşımıyla kendini bir şekilde yamar. ama maskeler düşüyor. o zaman işte poposuna ufak bir tekme atarak hayatımdan silktir ediyorum. artık insan sarrrafı olduk gerçi, maskeliyken de tanıyorum kimdir nedir. başlamadan biten çok ilişkim var. böylesi daha iyi.

var. ama onlarla konuşmak istemiyorum. başka birine ihtiyacım var. o biri kim? bilmiyorum. bilmediğim için de yok sayıyorum.
evet sanırım konuşacak hiç kimsem yok. kabul ettim.

yalnızlığın kitabını yazdığım bu sessiz akşamın sonunda, hakedilmiş pulitzer ödülümü alacak olmanın gururu içindeyim.
kimsesiz kalmış gibi, sesler ve nefeslerden bile uzağım bu hüzün dolu akşamda. saatler sanki ağlıyor, halime acıyorlar…

bazen karmaşık düşünce girdabımdan bir parça koparıyorum. belki kopardıkça azalır, azaldıkça biter diye ümit ederek.. bitirmeye çalıştığım her şey gibi aksine çoğalan ve istenmeyen tüy gibi biten düşüncelerle boğuşuyorum yeniden. sanırım, ben, çok sıkıldım.

bazen birine bir şey anlatınca; “kimin kimsen yok mu? yakın arkadaşın falan?” sorusunu alıyorum. insanların yalnızlığa yüklediği anlam bu kadar göreceli olmamalı. elbette var. sevdiklerim ve beni seven insanlarım, elbette var. zannettiğiniz üzere bir yalnızlık değil bu. bu başka türlüsünden. kimim kimsem yok değil ama paylaşmak için o an seni seçtim belki. neyse. anlatmaktan da vazgeçtim artık zaten. sadece sıkılıyorum ve içimdeki daraltıyı nasıl atarım ona kafa yoruyorum şu an.

iyi olsun akşamınız ve akşamlarınız. sevgiyle…

ilkel yaşamın tadını çıkarıyorlardı muhtemelen.
ne toplumsal norm vardı, ne anarşist bi düzen. bence herkes yaşama ve yaşamı devam ettirme üzerine bir hayatın içindeydi. avlanıyor, ürüyor ve bir şekilde survival skill lerini geliştiriyorlardı.
valla düşündüm de kıyak iş. insanın geriye dönesi gelmiyor değil. çürümüş toplumun, teknolojiye bağımlı hale gelen sosyolojik yapının, kimin eli kimin cebinde belli olmayan düzenin ben taaa a..

sinirlendim şu an.

çok güzelsin.

kişisel tercihim bu.
yalnızlıktan dem vurduğum da oluyor olmuyor değil. ama benimki seçilmiş bi yalnızlık. kendimle olmaktan mutlu olmaya çalışıyorum ve kendimden sıkılmamak adına çaba gösteriyorum. bu kolay değil. kendime de pek hayran olduğum söylenemez. ancak başka birinin yükünü çekecek gücüm yok maalesef. bana ben yetiyorum. siz size kalsın.

hayatı sorgulamama neden olan hede.
bunca sene bunun için mi okudum diye soruyorum mesela. para kazanmak için gerekli olan bu muydu diye de soruyorum.
erken kalkmayı kim icat etti cidden? iğrenç bir şey ve verimsiz bir şey. yarım açık gözler ve uyuyan bir zihinden ne gibi bir beklentiniz var?

yoo.
kim demiş? sakal güzeldir ve ben şahsen çok severim. tırnaklarımla haşırt huşurt kaşıması gayet zevkli olabiliyor.
not: kadınım.