23 temmuz 2025 eskişehir'de 11 orman işçisinin şehit olması

rabbim rahmet eylesin, ailelerine dayanma gücü versin.
ülkenin her bir yanında ayrı bir acı var, her gün ihmalkarlıktan ve cezasızlıktan insanlar ölüyor, ailelerine ateş düşüyor. neye üzüleceğimi şaşırdım artık içim dayanmıyor. ben böyle üzülüyorsam sevdikleri nasıl dayansın? allah sabır versin.

vaktinde kurban derilerini gavat şeyhlerine bağışlayamayanların thk düşmanlığının sonucudur bugün ölen 11 kişi. sizin de şeyhlerinizin de hocalarınızın da amk!

insanon göğsüne bir otur ya. bu haber sonrası bana oldu.

(bkz: ekipman eksikliği)
(bkz: eğitim eksikliği)
(bkz: yangın eğitiminin önemi)
(bkz: yangın tatbikatlarının önemi)

yangın ormandan çıkıp 11 hanemize sıçramış.
ağacı yanıyor, hayvanı yanıyor, insanı yanıyor. hangi birine üzüleceğimizi şaşırdık. şehit haberleri gibi oldu orman yangınları, her yazın rutini oldu. yaz gelmesin istiyorum artık.
hiçbir şeyi koruyamıyorlar hiçbir şeyi. bebeğini, kadınını, işçisini, ağacını. bir tanesine bile çözüm bulamıyorlar. çocuk işçiler, işçi ölümleri, şehitler, kadın cinayetleri. bu ülkenin apaçık, gün geçtikçe artan gerçekleri.

itibardan tasarruf olmaz diyip her şehre saray yapmaya tuzlukla koşan, kapı açan adama kapı açan adam tahsis eden, müdürün yardımcısının yardımcısına yardımcı atamakta beis görmeyen, hepsinin altına araba çeken herifler birkaç yangın söndürme uçağı alamıyor. söz konusu işçi canı olunca kesenin ağzını açamıyor, gerekli önlemleri alamıyor. bu olay özelinde söylemiyorum genel olarak işçiye herşeyin en dandiği alınır, birkaç senede bir yenilenir. sonra madenlerde göçük altında kalırız, ormanlarda yanarız.
bu ülkede işçinin sadece kağıt üstünde hakları, insanın sadece sözde yaşama hakkı, insanın haberlerde birkaç saniye adı var.

akape işte
ne diyeceksin ki ?
itibardan tasarruf olmaz deyip her türlü sefahata parası var
ama
orman yangınına yok.
akape işte...........................................................

ülkece yanıyoruz.
emekçilere allah’tan rahmet, yakınlarına sabır diliyorum.

şimdiye kadar gordukleri yetmezmis gibi bu ülke daha neler neler görecek... bir 5 seneye kadar bu acı olaylar devam ettiği gibi bir de üstüne açlık ve susuzluk sorunları belirgin hale gelecek bir şeyler değişmezse.

o ateşi yakanlara orman kanunları ile muamele edilmedikçe ne yazık ki devam edecek olandır.
canımız bedene büyük geliyor artık.
patlamaya az kaldı.
rahmet diliyorum...

bugün sera kadıgil " artık bir devletimiz yok " cümlesini kurdu. çok çarpıcı geldi bana. şu son 3-4 aydır olanlara bakınca gerçekten bu doğru. hiç bir şeyi koruyamayan bir yapı var. buna devlet denebilir mi? devletin 1. görevi nedir? güvenliktir. yok bildiğin yok.

sistemli bütün kurumlar çöküşe geçti. aç gözlülerin yolsuzluklarından, aman devleti ben mi kurtaracağım diyenlerin umursamazlığından ve korkakların tiranlığından bu durumdayız.

yapı olarak ciddi manada devlet yok şu an. önce çok basit önlemlerle engellenebilecek bir facia yaşadık 12 askerimiz öldü. şimdi de yine orman görevlileri...

zaten hayvanları falan geç. onlara sıra bile gelemez . uçan kuş bu topraklardan nefret etti be.
.
" bunca ölüm... insan bu nefret karşısında ne yapsın?" - kral theoden

akapenin şerefsizliği yüzünden 11 kişi öldü gitti, akapede milleti uyutmak için yeni bir palavra bulmuş, şehit oldular diyor.......
ortada bir devlet yok, kafasına göre takılan bir harami çetesi var, insanlar canlı canlı yanıyor, sarayın hiiiiç umurunda değil, efenim onlar ölmedi, şehit oldu......
ne şehidi ulan ? sizin aymazlığınız yüzünden insanlar canlı canlı yanıyor......

neden bu kadar kolay ölüyoruz. arkamızdan 3-5 gün şehit edebiyatı yapıp düzenlerine devam ediyorlar.

şimdi gördüm haberi çok üzüldüm allah rahmet eylesin. neler oluyor bu ülkede.

şehit deyince insanın havsalasında güzel şeyler canlanıyor ve kötülükleri, eksiklikleri göremiyoruz.

şehidimiz yine şehittir, ona bir sözümüz yok, sözümüz şehit edebiyatı yapanlara.

orman yangınlarında yaşamını yitirenlere şehitlik hakları verilmeli,çocukları direkt işe yerleştirilmeli,anıları anıtlarda yaşatılmalı,isimleri caddelere verilmelidir.

bu ülkede ucu yöneticilere dokunacak şekilde öldüğünüzde şehit, diğer her türlüsünde düz ölü oluyorsunuz.

bir yangın çıktı yine, ama bu defa sadece ağaçlar tutuşmadı.
bir ülkede insan, ormanı korurken yanarak ölüyorsa; orada sadece doğa değil, insan onuru da yanıyordur.

23 temmuz 2025. eskişehir’in göbeğinde, modernliğin arka sokağında, 11 orman işçisi, görev başında şehit düştü. yangını söndürmeye gitmişlerdi, ama onları söndüren bir sistemin ortasında, göz göre göre, sessizce yok oldular. kimi evine dönmeyi hayal etti, kimi çocuğuna oyuncak almayı. hiçbiri dönmedi.

ve şimdi herkes soruyor:
“nasıl oldu?”
“niye oldu?”
ama asıl soru şu:
neden her yaz aynı yangının içinde buluyoruz kendimizi?

çünkü bu ülkede orman işçisi olmak, ölüme yürümenin diğer adıdır. çünkü bu ülkede yangın söndürmek, ateşe korumasız girmektir. çünkü bu ülkede “önlem” kelimesi sadece felaket sonrası kurulan cümlelerde geçer.

bu insanlar oraya kendi canlarını feda etmek için değil, görevlerini yapmak için gittiler. peki devlet görevini yaptı mı?
yangın söndürme filosu ne durumda?
termal kameralar nerede?
yangın yolları neden hâlâ kapalı?
yangın eğitimi alan kaç kişi var?
ve o insanlar neden hâlâ ilkel koruyucu ekipmanlarla alevlerin karşısına dikiliyor?

bir ülkenin gelişmişliği, gökdelenlerle, otoyollarla değil; orman yangınına gönderdiği işçisine verdiği değerle ölçülür.
şimdi soruyorum:
kimin için çalıştı o 11 can?
kim korudu onları?
kim hesap verecek?

suskunluk büyüyor. herkes “başınız sağ olsun” diyor. ama kimsenin yüzü kızarmıyor.
çünkü bizde ölümler istatistik, hayatlar manşet süsü.
çünkü bizde işçinin ölümü kader, sistemin çöküşü mukadderat.

eskişehir’in üstünde hâlâ is var.
sadece ormanların değil, bu ülkenin vicdanının isiydi o.
ve biz susarsak, bu is hepimizin yüzüne bulaşacak.

bu yangını unutan, sıradakine göz yumar.
bu ölümleri normalleştiren, yeni ölümlerin suç ortağıdır.
ve biz, artık hiçbir ölümde suç ortağı olmak istemiyoruz.

çünkü bu yangın hepimizin kapısında.
ve hepimizi yakacak bir gün…

bu memlekette insan canı neden bu kadar kıymetsiz? sorusunun sorulmasına sebep olan üzücü tablo.

onu, bunu suçlama motivasyonuyla hareket etmiyoruz.. bunları yaşamamıza ve her defasında mukadderat diyerek işten sıyrılmayı huy edinenlere öfkeliyiz.
normalleştiremeyiz, bunu kabullenemeyiz. kabullenmemeliyiz. kadere ihale edemeyiz. artık yeter!

susam tanesi kadar şerefi olan 40 kere istifa etmişti.