a dying wish

insanı ölmeden mezara koyan anathema şarkısı. ilk kez dinleyeceklere küçük bir not; şarkıda 6:20 itibariyle sela sesine benzer bir ses duyulmaya başlıyor. o dakikadan sonra, kulaklığınızı yavaşça yere bırakabilirsiniz.

bazı şarkılar vardır. hayatınızda önemli bir yeri olan, zamanı gelince aklınıza gelen. aklınıza gelince dinlemek zorunda olduğunuz. dinlemeden aklınızdan silemeyeceğiniz şarkılar. zamanı gelince kafanızın içinde çalmaya başlar. hiç susmaz. artık karşı koyamayacağınız şarkılar.

bu şarkı da dünden beri kafamın içinde çalıyor. ilk girişteki o arpej, intro sonrası vincent'ın şarkıya girişi, 3:44'de gelen silence çığlığı, arkasından gelen birkaç saniyelik boşluk ve anathema'nın bugüne kadar yazdığı en iyi riff. ve de tabii ki 6:20'de başlayan sela... 8 dakika 11 saniye boyunca yaşanan boyut değişikliği...

cesaretimi topladım ve dinlemeye başladım!

anahathema'nın ikinci albümü olan the silent enigma'da yer alan ve fazlasıyla beğendiğim, acı çektiren parçalardan biri.


küçük sela gibi bir şey okunduğu kısmı ayrı, duygu patlatan enstrümanların coştuğu yerleri ayrı, sözlerini ayrı seviyorum.
anathema'nın en sevdiğim parçalarından biri olmasa da bazı dönemler sadece bu şarkıya ihtiyaç duyuyor bünyem.

çok fena bir şarkıdır hakikaten. anathema ve hatta genel bağlamda doom metal ile hemen hemen hiç alakam yok ama the silent enigma albümünü zamanında çok severdim ve albümdeki bilhassa bu şarkı cidden bambaşka bir şey. kelimelerle anlatmak zor cidden; insanın ruhuna, benliğine sirayet eden aşırı etkileyici bir parçadır. geçen sene bile açıp birkaç kere dinlemiştim. bir şarkıdan böylesi bir duygu almak istiyorsanız alternatifi olmayan bir parçadır bence. tuhaf bir his ama bu. yani işte dediğim gibi, kelimelerle anlatmak zor. duygusal ama görkemli, nahif ama vahşi, zalim ama merhametli, gizemli ama çıplak bir gerçeklik gibi, hazin ama güzel, ızdırap verirken zevk de veren, kendinizi soylu da sefil gibi de hissettirebilen, nostaljik ama her zaman güncel bir parçadır nazarımda.

bu parçanın benim için çok özel bir yeri var. ara ara aklıma gelir ve dinlemek zorunda hissederim. bugün yine tüm gün kafamın içinde çaldı durdu. vincent'ın silence çığlığını kafamdan bir türlü atamadığım için loop'a alacağım mecburen.

anathema'yı birkaç kez canlı izledim. bu parçayı da birkaç kez canlı dinledim. ama en unutulmazı, özel bir playlist ile zorlu psm'de çaldıkları geceydi.