1.
1926 yapımı olan a page of madness; sessiz, deneysel bir japon korku filmidir.
(bkz: teinosuke kinugasa)'nın yönettiği film, sessiz dönem japon filmlerinin çoğunluğu kayıp olduğu için ayrıca önem taşımaktadır.cesur ve çarpıcı görsel stili, belirsiz* anlatımı ve dönemin en ilerici sinema düşüncesiyle yakın bağlantıları ile en çok tartışılan ve konuşulan japon filmlerinden biri haline gelmesi şaşırtıcı değildir.
a page of madness'ı ilk kez gören birçok izleyici, akıl hastanesi ortamıyla 1920 yapımı olan(bkz: the cabinet of dr. caligari)'yi düşünebilir, ancak film bu ekspresyonist klasikten çok az stilistik veya anlatısal etki taşıyor ve eserleri japonya'da yayınlanan ve çokça tartışılan abel gance ve marcel l'herbier gibi yönetmenler tarafından temsil edilen empresyonist okulla daha yakın bağlantıları var. yönetmen kinugasa'nın bir röportajında f. w. murnau'nun the last laugh filmini yılın en iyi "sanatsal filmi" olarak göstermesi ve kendi filminde de özellikle ara yazıları kullanmaması, alman sinemasından etkilenmiş olmasını daha muhtemel kılmaktadır.
ara yazıların olmaması, izleyicinin a page of madness sırasında tam olarak neler olup bittiğine dair özgürce yorum yapmasına büyük bir alan bırakıyor gibi görünse de, filmin başlangıçta (ve film yapımcılarının gösterileceğini bildikleri) (bkz: benshi)'nin anlatımıyla gösterildiğini hatırlamak önemlidir. benshi, bir hikayedeki boşlukları doldurabilir, arka plan bilgisi verebilir veya karakterlerin düşüncelerini ve duygularını ayrıntılı olarak açıklayabilirdi.
şüphesiz benshi anlatımı, a page of madness'ı orijinal japon izleyicileri için hikaye düzeyinde, bugün izleyicilere göründüğünden daha erişilebilir hale getirmeye yardımcı oldu. filmin orijinal uzunluğunun yaklaşık dörtte birinin kaybedilmesi, filmin avangart yönünü de artırmış olabilir.* bu noktada hem (bkz: aaron gerow)hem de film hakkında bir kitap yazmış olan (eine verrückte seite: stummfilm und filmische avantgarde in japan) bir diğer akademisyen mariann lewinsky, kinugasa'nın filmi kendisi kısalttığından şüphelendiğini de söylemek gerekir.)
üst üste bindirmeler, hızlı ve ısrarcı görsel desenler, fantezi dizileri ve deli insanları canlandıran aktörlerin görsel gösterişini kullanarak a page of madness şaşırtıcı yoğunlukta bir atmosfer yaratıyor. film, öznel ve nesnel gerçeklik arasındaki sürekli bir uyumsuzluktan yararlanıyor, ancak anlatının çeşitli katmanları sonunda sabırlı izleyici tarafından ayırt edilebiliyor. aaron gerow'un da belirttiği gibi, akıl hastanesinin mimarisi ve anlatının inşası her ikisi de bir "ayrım mantığı" dayatıyor. ana karakterler birbirlerine ulaşma girişimlerinde bu mantığı ihlal etseler de, gerow'un sözleriyle, sınırları tekrar tekrar geçmeleri "sadece sınırların bir miktar etkililiğini koruduğu ölçüde önemlidir." ne "delilik yanlısı" ne de "delilik karşıtı" olan, ne geleneksel ne de salt modern olan a page of madness, zengin ve muğlak bir film olarak karşımıza çıkıyor ve sinemanın potansiyelleri üzerine güçlü ama ikircikli bir yorum olarak okunmayı hak ediyor.
(bkz: teinosuke kinugasa)'nın yönettiği film, sessiz dönem japon filmlerinin çoğunluğu kayıp olduğu için ayrıca önem taşımaktadır.cesur ve çarpıcı görsel stili, belirsiz* anlatımı ve dönemin en ilerici sinema düşüncesiyle yakın bağlantıları ile en çok tartışılan ve konuşulan japon filmlerinden biri haline gelmesi şaşırtıcı değildir.
a page of madness'ı ilk kez gören birçok izleyici, akıl hastanesi ortamıyla 1920 yapımı olan(bkz: the cabinet of dr. caligari)'yi düşünebilir, ancak film bu ekspresyonist klasikten çok az stilistik veya anlatısal etki taşıyor ve eserleri japonya'da yayınlanan ve çokça tartışılan abel gance ve marcel l'herbier gibi yönetmenler tarafından temsil edilen empresyonist okulla daha yakın bağlantıları var. yönetmen kinugasa'nın bir röportajında f. w. murnau'nun the last laugh filmini yılın en iyi "sanatsal filmi" olarak göstermesi ve kendi filminde de özellikle ara yazıları kullanmaması, alman sinemasından etkilenmiş olmasını daha muhtemel kılmaktadır.
ara yazıların olmaması, izleyicinin a page of madness sırasında tam olarak neler olup bittiğine dair özgürce yorum yapmasına büyük bir alan bırakıyor gibi görünse de, filmin başlangıçta (ve film yapımcılarının gösterileceğini bildikleri) (bkz: benshi)'nin anlatımıyla gösterildiğini hatırlamak önemlidir. benshi, bir hikayedeki boşlukları doldurabilir, arka plan bilgisi verebilir veya karakterlerin düşüncelerini ve duygularını ayrıntılı olarak açıklayabilirdi.
şüphesiz benshi anlatımı, a page of madness'ı orijinal japon izleyicileri için hikaye düzeyinde, bugün izleyicilere göründüğünden daha erişilebilir hale getirmeye yardımcı oldu. filmin orijinal uzunluğunun yaklaşık dörtte birinin kaybedilmesi, filmin avangart yönünü de artırmış olabilir.* bu noktada hem (bkz: aaron gerow)hem de film hakkında bir kitap yazmış olan (eine verrückte seite: stummfilm und filmische avantgarde in japan) bir diğer akademisyen mariann lewinsky, kinugasa'nın filmi kendisi kısalttığından şüphelendiğini de söylemek gerekir.)
üst üste bindirmeler, hızlı ve ısrarcı görsel desenler, fantezi dizileri ve deli insanları canlandıran aktörlerin görsel gösterişini kullanarak a page of madness şaşırtıcı yoğunlukta bir atmosfer yaratıyor. film, öznel ve nesnel gerçeklik arasındaki sürekli bir uyumsuzluktan yararlanıyor, ancak anlatının çeşitli katmanları sonunda sabırlı izleyici tarafından ayırt edilebiliyor. aaron gerow'un da belirttiği gibi, akıl hastanesinin mimarisi ve anlatının inşası her ikisi de bir "ayrım mantığı" dayatıyor. ana karakterler birbirlerine ulaşma girişimlerinde bu mantığı ihlal etseler de, gerow'un sözleriyle, sınırları tekrar tekrar geçmeleri "sadece sınırların bir miktar etkililiğini koruduğu ölçüde önemlidir." ne "delilik yanlısı" ne de "delilik karşıtı" olan, ne geleneksel ne de salt modern olan a page of madness, zengin ve muğlak bir film olarak karşımıza çıkıyor ve sinemanın potansiyelleri üzerine güçlü ama ikircikli bir yorum olarak okunmayı hak ediyor.
devamını gör...