acıdan özür dilemek

didem madak bir röportajında şöyle der.
"yine ilkokuldayken, bizim sınıfta hep şımarık zengin çocukları vardı.
müstahdemin oğlu da bizim sınıftaydı. onu hep iter kakardık. çok ezik ve sessizdi. bir gün işi iyice azıtıp onu köşeye sıkıştırdık ve mataralarımızdaki suyu kafasından döktük. soğuktu. üşümüştü ve titriyordu. birden gözlerim onun kapkara, kocaman ve acı çeken gözleriyle karşılaştı. afalladım ve kalakaldım. eğer şairler birdenbire şair oluveriyorlarsa ve ben de eğer bir şairsem, işte o gün şair olmuşumdur kesin. belki o kara ve kocaman acıdan özür dilemek için yazıp duruyorumdur."