açıklama yapmayı bırakmak

yitirmektir birçok şeyi. hatta insan öyle bir hale bürünür ki konuşmanın gereksizliği üzerine felsefe yapmaya başlar. bu gereksizlik sendromu çok tehlikeli ve bir o kadar da haz verici bir durumdur.

insanın kendine dair ya da söylediği en basit şeye bile açıklama yapmak zorunda kalmasıyla beraber anlaşılmayı çok önemsemesi ve ilerleyen süreçte bu durumdan sıkılması sebebiyle kaynaklandığını söyleyebiliriz aslında.
karşısındaki insanın yüzünde soru işareti görmeye tahammül edemeyen kahramanımız günün sonunda "bu kadarına gerek var mı?" sorusuyla kapatır günü. bu sorunun cevabını sindirdikten sonra bir daha eskisi gibi ayrıntılara inmez ve etrafındaki insanlar tarafından yüzeysel olarak adlandırılmaya başlar. ilerleyen zaman da malum... o artık bir terminatör olmuştur. hatta migreni bile azalmış olabilir.

bazı şeyler bizim sorumluluğumuz haline getirdiğimiz ama çok da önemi olmayan meseleler olabilir.