acıyı def etmek

içinizdeki nesnel tarafın öznel tarafı kapı dışarı etmesi durumudur.

için acısa da o kırmızı ruju sürebilmektir, ağlamak istesen de artık bunu yapmamaktır, bitişleri kabullenmektir.

acı ,gerçek anlamda def edildiyse iyi. dışarıdan def edilmiş gibi görünüp içinde de durabilir. profesyonellik gereği işe gidilir, günlük yaşam vs yapılır ama kendinle baş başayken acı da yanında olabilir.

acı ile ilgili sorun şu, biz farkında olmadan ona tutunuyoruz ve sonra da gitmemesinden şikayet ediyoruz. hz. ali’ye bir sahabe; “bir derdim var, öyle bir şey söyle ki ferahlayım,” demiş. o da iki sual sormuş önce. doğduğunda bu dert seninle miydi? öldüğünde seninle mi olacak? iki cevaba da hayır, dediğinde, “o halde doğduğunda ve öldüğünde seninle olmayan geçici bir şey için bu kadar dertlenmek niye?”

anahtar söz burada; geçici. hiçbir şey kalıcı değildir, döngü gibi döner durur. bunu akılda tutarak yaklaşırsak inşallah hayatı kendimize zehir etmekten kurtuluruz. :)